Ο Δήμος Πειραιά πυροβολεί κατά ριπάς τα περίπτερα.

Μου ζήτησαν να γράψω ένα άρθρο συμπαράστασης για τα περίπτερα, επειδή η δική τους φωνή διαμαρτυρίας πνίγεται από την θηλιά της γραφειοκρατίας και την απαξίωση λόγω της ποιότητας του επαγγέλματος. Δυστυχώς σ’ αυτή τη διαβολεμένη πατρίδα η δουλειά που επιλέγει κάποιος του προσδίδει αστέρια στην επωμίδα ή σαρδέλες στο μπράτσο σε μια ιεραρχικά δομημένη κοινωνία. Αν όμως αφαιρέσουμε το μονόκλ του καθωσπρεπισμού και της....
δήθεν ανωτερότητας που καλπάζουν στην ράχη μας , αν σκύψουμε λίγο πιο κοντά σ’ αυτά τα μικροσκοπικά θα διαπιστώσουμε ότι ανάμεσα σε πακέτα από τσιγάρα, τσίχλες και σοκολάτες κρύβονται αξιόλογοι και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι. Άλλοι που βρέθηκαν μέσα σ’ αυτό το περίεργο ,διαστάσεων ένα επί ένα, κελί με επιλογή τους κι άλλοι που η φυγόκεντρος δύναμη της ζωής τους πέταξε έξω απ’ το δρόμο σε μια δύσκολη κι απότομη καμπή.
Γράφω αυτό το άρθρο με αρκετή καθυστέρηση αλλά ταυτόχρονα επίκαιρα συλλέγοντας εμπειρίες καθαρά βιωματικές αφού σπατάλησα μεγάλο χρονικό διάστημα δουλεύοντας σε κάποιο απ’ αυτά( από ανάγκη ή όχι δεν αφορά τους αναγνώστες μου) Αντίθετα με κάποιους πολιτικούς αιθεροβάμονες και επικριτές κάθε επιστητού εγώ πριν γράψω το βίωσα από κάθε άποψη καλή και κακή.
Το περίπτερο είναι ένα απ’ τα λίγα επαγγέλματα που χαρακτηρίζουν την πατρίδα μας στον πλανήτη γη. Ξεφεύγει απ’ τα στενά πλαίσια μια επιχείρησης στο μέτρο που παραμένει οικογενειακό. Πολλοί από εμάς διατηρούμε μια σχέση καθημερινή , φιλική μια σχέση αμφιλεγόμενη αλλά ταυτόχρονα νοσταλγική. Ο περιπτεράς της γειτονιάς τείνει να γίνει προέκταση της προσωπικής μας ζωής όταν φυλάει για μας τα κλειδιά του σπιτιού που άφησε εκεί η μαμά φεύγοντας για δουλειές απ’ το σπίτι. Όταν φυλάει για μας ένα κινητό , ένα πορτοφόλι ή ένα ζευγάρι κλειδιά που αφηρημένοι ακουμπήσαμε στον πάγκο του. Ακούραστος ακροατής σε παραπονεμένα λόγια ή σχόλια ,ίντριγκες και κουτσομπολιά προσπαθεί να κατευνάσει θυμωμένα λόγια να εμψυχώσει θλιμμένες ψυχές να γιορτάσει μαζί μας σε μικρές ή μεγάλες χαρές.
Φυσικά για μερικούς είναι ο αντιπαθητικός άνθρωπος που αποθησαυρίζει σε βάρος τους. Κονομάει , ενοχλεί με την απλωμένη πραμάτεια του τους συνδημότες του , είναι ακριβός και εκμεταλλεύεται την ανάγκη τους σε προϊόντα που έχουν από αφηρημάδα ξεμείνει. Ναι υπάρχουν και τέτοιοι αλλά η περίοδος των παχιών αγελάδων κάποτε υπήρξε και σε άλλα πολλά επαγγέλματα και δεν έχει κανείς παρά να νοικιάσει ένα μικρό κελί σε κάποιο πεζοδρόμιο ώστε να πιάσει την καλή. Ακόμη και τα κερδοφόρα σημεία είναι και ήταν λίγα και ακριβοπληρωμένα. Αν κάποιος κουλουράς όπως υπαινίσσεται με στόμφο ο κ. Τριανταφυλλόπουλος στην του, κερδίζει μεροκάματο χιλιάδων ευρώ(πράγμα που δεν θέλω να αμφισβητήσω) ας βγεί κι ας νοικιάσει ένα πάγκο να τα βγάλει κι αυτός. Αντί να θέλουμε να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα απ’ την ζήλια μας είναι νομίζω φρονιμότερο να αποκτήσουμε μια κι εμείς. Μπορούμε; Έχουμε το ειδικό βάρος να το κάνουμε; Το επιτρέπει η μαμά μας που ονειρεύεται να μας δει με την άσπρη ρόμπα του γιατρού; Το γουστάρε