Νεοελληνικός σουρεαλισμός

Του Δημήτρη Θεοδοσίου

Θα αναφερθώ σε μια σειρά δηλώσεων και διατυπώσεων στις οποίες προέβησαν πολιτικοί μας παράγοντες το τελευταίο διάστημα, η σημειολογία των οποίων αναδεικνύει θεαματικά την απουσία στοιχειώδους ρεαλιστικής πολιτικής σκέψης και σοβαρότητας από την πλευρά των ασκούντων τα τελευταία χρόνια εξουσία. Για να μη μακρηγορήσω (εντέλει δεν το απέφυγα) επέλεξα τρεις περιπτώσεις. Μόλις προχθές, στα εγκαίνια της έκθεσης για την....
αρχαία Μακεδονία στο Λούβρο, ο Θ. Πάγκαλος υποστήριξε, μιλώντας σε έλληνες και ξένους κυρίως δημοσιογράφους, ότι η Ελλάδα αποτελεί ένα οικονομικό θαύμα… Επιχειρηματολόγησε μάλιστα υπέρ της θέσης του αυτής ισχυριζόμενος ότι η χώρα, μόλις(!!) 150 χρόνια από την απελευθέρωσή της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, έφτασε να αποτελεί μέλος της ζώνης του ευρώ… Λίγες μέρες νωρίτερα είδαμε πώς ο κ. Σημίτης, σε ένα «βαρυσήμαντο» άρθρο του στην «Καθημερινή της Κυριακής», θεώρησε σκόπιμο να επισημάνει το αυτονόητο για εμάς και κάθε λογικά σκεπτόμενο νου: τον κίνδυνο(;) εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη. Εμείς, από την πλευρά μας, κατανοώντας ότι κάποιες ενοχές πιθανόν να τον βαραίνουν, θα του συνιστούσαμε να κρατήσει τις υπαρξιακές του ανησυχίες για τον εαυτό του...
Εξίσου προβληματική αποδεικνύεται η σχέση με την πραγματικότητα και για τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος όντως κατάφερε να κάνει τη διαφορά με τις πρόσφατες δηλώσεις του. Ο Υπουργός διατύπωσε την εκτίμηση ότι έχουμε γυρίσει ‘πίσω’, στο 2004... Με άλλα λόγια, θεωρεί ότι αυτό που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία συνιστά ένα πισωγύρισμα μόλις 5 ετών πριν το 2009(έτος κατά το οποίο έγιναν αισθητές οι πρώτες συνέπειες της κρίσης στη χώρα μας), στην πιο ένδοξη ουσιαστικά εποχή της νεοελληνικής μας αυταπάτης, την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων και του άμετρου συβαριτισμού. Όταν, εν αγνοία μας, προσθέταμε τις τελευταίες σταγόνες στο ποτήρι της εικονικής μας ευμάρειας, που στις μέρες μας ξεχείλισε συμπαρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά του. Φαίνεται ότι ο διανοητικός ορίζοντας του κ. Βενιζέλου δεν του επιτρέπει να κατευθύνει τη σκέψη του πιο μακριά. Ας μην τον αδικούμε όμως. Έπεσε έξω στην εκτίμησή του κατά… 50 μόλις χρόνια. Διότι προς τα εκεί οδεύουμε ολοταχώς και ελπίζω να μην πάμε ακόμη πιο πίσω, καθότι περάσαμε και από έναν Εμφύλιο… Ο παραλληλισμός που επιχείρησε θα ήταν σαφώς πιο εύστοχος εάν ο Υπουργός αναφερόταν στο 1954. Οι ομοιότητες -όσο και αν ξενίζουν ορισμένους- είναι αξιοσημείωτες: Σχέδιο Μάρσαλ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι αντίστοιχο και στις μέρες μας. Μόνο που τότε δεν υπήρχε Plan B... Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας τότε όπως και σήμερα. Τότε με προϋποθέσεις που εν δυνάμει θα ενίσχυαν σταδιακά την εθνική μας υπόσταση, σήμερα με τους αντίθετους ακριβώς όρους, μέχρι της πλήρους εκμηδένισής της. Κύμα μετανάστευσης τότε όπως και τώρα. Ανειδίκευτων επί το πλείστον εργατών τη δεκαετία του ’50, σήμερα κυρίως επιστημόνων και εξειδικευμένων τεχνιτών. Αδύναμη πολιτική εξουσία τότε όπως και σήμερα. Πρόσδεση στο άρμα ενός ευρωπαϊκού οράματος, δικα