Μην κάνετε τόση φασαρία, δεν ακούγεται κανείς

Γράφει ο Ανάποδος

Ξεκίνησα να γράψω το άρθρο αυτό σαν απάντηση στις άναρθρες κραυγές οργής των απανταχού θεματοφυλάκων της Ελληνοσύνης και της αιματολογικής, πολιτιστικής, εθνικής και λοιπών σε –ης συνέχειας του περιούσιου λαού μας. Σαν απάντηση όχι στις θέσεις τους, κάθε ένας έχει –δυστυχώς, όπως θα έλεγε και ο προσφιλής τους Πλάτωνας- δικαίωμα να έχει άποψη και θέση. Το πρόβλημα δεν είναι η τοποθέτηση. Είναι η εκφορά της. Γιατί και η εκφορά μίας θέσης, η δυνατότητα συνδιαλλαγής και τελικά η δημιουργία ευρύτερων συμμαχιών γύρω από μία...
 ευρύτερη τοποθέτηση –θέση συνιστά. Σχεδόν ιδεολογία.

Όσοι φωνάζουν και ωρύονται με αφορμή τους κινδύνους που η μικρή πλην τίμια Ελλάδα αντιμετωπίζει από παντού, ίσως δεν αντιλαμβάνονται τη μεγαλύτερη ζημιά που κάνουν σε ότι οι ίδιοι θεωρούν ιερό και προστατεύουν. Στη χώρα τους. Αυτή η περίφημη φράση –«καραμέλα» τελευταία- του ορισμού ως Ελλήνων όσων «την ελληνική παιδεία μετέρχονται» καταλαβαίνουν πόσο αντίθετη είναι