Μια απάντηση στο άρθρο του Νικου Μάρτη για το ΔΝΤ και το Δημοσιονομικό Ελειμμα της Ελλαδας.

Γράφει ο Αδαμάντινος

Το ΔΝΤ είναι σήμερα δανειστής μας και ΔΕΝ έχει απαραίτητα συμφέρον να αναπτυχθεί η οικονομία της Ελλάδας, για να εισπράξει τα δάνεια. Δεν είναι το ΔΝΤ και η Ελλάδα, αλλά το ΔΝΤ και ο κόσμος. Οι προτάσεις του ΔΝΤ στην Ελλάδα αναγκαστικά συμπλέουν με τα συμφέροντα τών δανείων χωρών που του παρέχουν τα κεφάλαια, τα οποία δανείζει. Συνεπώς τα συμφέροντα του ΔΝΤ δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι απαραίτητα πρέπει να συμπίπτουν ή συμπίπτουν με τα......
συμφέροντα της Ελλάδας.

Ειναι πολιτική αφέλεια να πιστεύει ένας πολιτικός οτι το ΔΝΤ έχει υποχρέωση να συμβουλεύει και να προτείνει, μέτρα ώστε η Ελλάδα να αντιμετωπίσει το χρέος της. Σκοπός του δεν είναι η σταθεροποίηση της Ελληνικής οικονομίας αλλά του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και τών συμφερόντων του. Η προσοχή που πιθανόν δείχνει το ΔΝΤ έχει περισσότερο σχέση με αυτόν τον παράγοντα παρά με κάτι άλλο.

Η Ελλάδα μπήκε στην ΕΕ χωρίς να προσμετρήσει τον παράγοντα ανταγωνιστικότητα, μεχρι και τώρα δεν έχει γίνει αντιληπτός. Οπως στο μνημόνιο, ο όρος ανάπτυξη δεν αναφέρεται και δεν επιβάλλεται πουθενά έτσι και ο όρος ανταγωνιστικότητα δεν είχε τη δέουσα προσοχή από τους πολιτικούς που οραματιζόντουσαν την Ευρώπη. Η αρμονική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας παράλληλα με την μέση οικονομία της ΕΕ δεν υπήρξε ποτέ στις σκέψεις των Ελληνων πολιτικών, οι οποίοι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ανέβαλαν τη δημιουργία έργων υποδομής, των οποίων οι μελέτες συντάσσονταν συνήθως για περίοδο τριών ετών.

Η ελλάδα έχει ορυκτό πλούτο. Αυτό ειναι γνωστό, καταγεγραμμένο και αναγνωρισμένο απο την ΕΕ. Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε συστηματική εκμετάλλευσή του, κατι που δεν αφορά μόνο την εξόρυξη αλλά και ότι για όσες περιπτώσεις υπήρξε εκμετάλλευση, δευτερογενή προιόντα δεν αναπτύσσονταν και δεν αναπτύσσονται στην ελλάδα. Ετσι στην τελική εκμετάλλευση του προιόντος το μεγάλο κέρδος μεταφερόταν και μεταφέρεται πάντα στη χώρα εξαγωγής και όχι στην ελλάδα. Για την έλλειψη έργων υποδομής και την εξαγωγή εγκεφαλων στο εξωτερικό την απόλυτη ευθύνη έχει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία της χώρας, που ποτε δεν υπήρξε εφάμιλλη των αναγκών της και άξια τών περιστάσεων.

Η Ελλάδα ήταν η φτωχότερη προπολεμικα χώρα της Ευρώπης και πράγματι αντιμετώπισε στη δεκαετία 1940-1950 τρεις «δικτατορίες» της Ευρώπης, δηλαδή τον Ιταλικό φασισμό, τον Γερμανικό ναζισμό και τον Σοβιετικό Κομμουνισμό, όταν οι γειτονικές κομμουνιστικές χώρες βοηθούσαν τον λεγόμενο κατ’ ευφημισμό «Δημοκρατικό Στρατό», ελεγχόμενο από τους κομμουνιστές, για την καθυπόταξη της Ελλάδας στο Σοβιετικό μπλοκ, την απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα και την ένταξή της στην ψευδεπίγραφα ονομαζόμενη «Δημοκρατία της Μακεδονίας, που είναι δημιούργημα του Κομμουνισμού.

H Eλλάδα δεν ήταν όμως η μονη χώρα που ειχε μεταπολεμικά προβηματα. Υπήρχαν και άλλες με μεγαλύτερα προβλήματα, όπως π.χ. η Ιαπωνία. Δυο πυρηνικες βόμβες έπεσαν εκεί. Παρόλα αυτά οι Ιάπωνες δουλεψαν σκλη