«Κυβέρνηση για επαναδιαπραγμάτευση ή για κατάργηση του Μνημονίου;», με τους πολίτες να μην είναι επαρκώς ενημερωμένοι για τις συνέπειες της επιλογής τους

του Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλου

1. Όλα τα κόμματα και οι πολιτικοί παρατηρητές εμφανίζονται να συμφωνούν για τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της πολιτικής κατάστασης, μετά τις εκλογές της 6ης Μαϊου:

α) Πρώτη αναγκαιότητα των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης.

β) Η κυβέρνηση αυτή θα ....
είναι υποχρεωτικά κυβέρνηση συνεργασίας, αφού κανένα κόμμα δεν θα πετύχει αυτοδυναμία.

γ) Το κύριο ζήτημα που κρίνεται στις εκλογές αυτές είναι αν η Χώρα θα προχωρήσει στην επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου ή στην κατάργησή του, με διατήρηση του ευρώ ως εθνικού νομίσματος (αφού μόνο το ΚΚΕ υποστηρίζει την έξοδο της Χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση).

δ) Από τα κόμματα της τελευταίας Βουλής, υπέρ της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου έχουν ταχθεί η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ και υπέρ της κατάργησής του ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛΛ και η ΧΑ.

ε) Κανένα κόμμα της μιας από τις δύο ως άνω ομάδας δεν θα δεχτεί να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής σε κυβέρνηση που θα στηρίζουν κόμματα της άλλης ομάδας (κυβέρνηση για κατάργηση ή για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου, αντίστοιχα).

2. Με αυτά τα δεδομένα, οδηγούμαστε λογικά στο συμπέρασμα ότι οι εφικτές λύσεις στο πρόβλημα σχηματισμού κυβέρνησης, αν τα κόμματα θέλουν να κυβερνηθεί η Χώρα και να μην οδηγηθεί στο ΜΕΙΖΟΝ ΚΑΚΟ, την ακυβερνησία, είναι ΔΥΟ και ΜΟΝΟ ΔΥΟ:

α) Κυβέρνηση με τη στήριξη των κομμάτων που επιδιώκουν τη διαπραγμάτευση του Μνημονίου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), που θα διαπραγματευτεί την τροποποίηση του Μνημονίου και, ανάλογα με το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, θα συνεχίσει ή όχι την διακυβέρνηση της Χώρας.

β) Κυβέρνηση με τη στήριξη των κομμάτων που επιδιώκουν την ανατροπή του Μνημονίου (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛΛ, ΧΑ), που θα ανατρέψει το Μνημόνιο και που θα παραιτηθεί μετά την επίτευξη του στόχου αυτού (για την οποία και μόνο θα έχει σχηματιστεί), δεδομένων των αγεφύρωτων διαφορών των τριών αυτών κομμάτων σε άλλα πολιτικά ζητήματα.

3. Αντί να δεχτούν την πραγματικότητα αυτή και να παρουσιάσουν στον λαό τις δύο ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ αυτές λύσεις:

- τα μεν κόμματα είτε αοριστολογούν («θα κάνουμε κυβέρνηση»: «με αυτούς που είναι υπέρ του ευρώ», οι μεν, «με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις», οι δε) είτε προκαλούν τη νοημοσύνη μας («θα σχηματίσουμε κυβέρνηση των αριστερών δυνάμεων», ενώ οι «άλλες αριστερές δυνάμεις» αποκλείουν ρητά και σταθερά τη συνεργασία αυτή),

- τα δε ηλεκτρονικά ΜΜΕ υποβάλουν καθημερινώς α-νόητες (ή μήπως «κακόβουλες»;) ερωτήσεις («αν ο λαός σας δώσει –στη ΝΔ– εντολή να συνεργαστείτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, τι θα πράξετε;», σαν να μην ξέρουν την αξεπέραστη διαφορά των δύο κομμάτων στο ζήτημα του Μνημονίου).

4. Σοβαρότερο, όμως, είναι το ζήτημα της έλλειψης επαρκούς ενημέρωσης των πολιτών γύρω από το κύριο κριτήριο, με βάση το οποίο κάθε πολίτης καλείται να ψηφίσει: Τι ακριβώς σημαίνει «επαναδιαπραγμάτευση» και τι «ανατροπή» του Μνημονίου, πώς θα πρα