ΚΡΥΦΤΟΚΥΝΗΓΗΤΟ. (η αναβίωση)

Εκείνα τα γνήσια τ’ αγνά τα χρόνια κάτω στο χωριό, όλα τα παιδάκια παίζανε κρυφτό και κυνηγητό. Το κυνηγητό μου άρεσε, γιατί ήτανε παιχνίδι στα ίσια, το ’βαζες στα πόδια όσο άντεχαν τα ποδαράκια σου κι άντε να σε πιάσουνε. Το κρυφτό δε μου άρεσε, δεν το 'παιζα εγώ.. Ποτέ δεν έμαθα να κρύβομαι καλά, και πάντα υπήρχαν τα καρφιά και οι ρουφιάνοι. Με βρίσκαν εύκολα, και έπειτα με......
βάζανε να τα φυλάω. Και κρύβονταν οι άλλοι, κι έπρεπε εγώ πάντοτε να τους ψάχνω. Κι ήταν κάτι παιδάκια από τότε μαθημένα στο να κρύβονται καλά, γι’ αυτό διέπρεψαν στη λαμογιά, αργότερα και σαν μεγάλοι και στη πολιτική σκηνή του τόπου μας. Αυτά για τότε.
Μετά ήρθε η δικτακτορία, και το παιχνίδι έγινε πραγματικότητα. Οι μισοί κυνηγούσαν τους άλλους μισούς, κι αυτοί οι άλλοι μισοί κρυβόντανε απ΄ τους άλλους τους μισούς που τα φυλάγανε, τάχα για το καλό του έθνους.
Με τη μεταπολίτευση πάει χάθηκε το κρυφτοκυνηγητό. Κανένας πια δεν έτρεχε, όλοι είχανε αράξει, γιατί θα τρέχαν λέει οι πολιτικάντη