Κανένας δεν χάνεται

Διάβασα τη συνέντευξη του Νίκου (Παπανδρέου; τουλάχιστον για τους Έλληνες) όπου ο "multitasker" αδελφός, σε μια στιγμή βαθύτατης εσωτερικής θεώρησης και αδήριτης ανάγκης για εξωτερίκευση δηλώνει:.....

Συμφιλιώνομαι με αυτό που είμαι. Μέσα από τη μυθοπλασία μου, μέσα από τα διηγήματά μου αποδέχομαι τη διπλή καταγωγή μου. Και λέω σε όλους “αποδεχτείτε με”.
Ακούω τον βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης όλων σας. Διακρίνω το χαμόγελο να διαγράφεται δειλά και επίμονα στα χείλη σας.
Και ρωτώ εγώ ο βλάχος.
Ποιός εκδότης θα έβγαζε τα κείμενα του Nikos αν δεν ήταν εγγονός, γιος και αδελφός.
Ποιός θα τα διάβαζε και θα τον πίεζε να γράφει και στα Ελληνικά εκτός από τη γλώσσα του.
Εμείς φταίμε.
Που αναγκάζουμε ολόκληρο παλικάρι 54 χρόνια μετά από το πρώτο φως που είδε, του υπέροχου ήλιου στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας, να αποκαλύπτει τη διπλή του ταυτότητα.
Που τον τρέχουμε στην αραπιά για συμφωνίες με κάτι ελεεινούς και τον αφήνουμε στην αφάνεια