Καλός παίκτης, αλλά....

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δεκέμβριος και καθώς εξελίσσεται το φετινό πρωτάθλημα διαφαίνονται αδυναμίες και ελλείψεις και οι τεχνικές ηγεσίες διαπιστώνουν αναγκαίες «μεταγραφές» (το ορθό είναι…μετεγγραφές αλλά στην αθλητική αργκό όλα δικαιολογούνται…)

Έτσι η σημερινή μου άποψη στρέφεται μακριά από τα τρέχοντα οικονομικά μας δράματα στα «αιώνια ποδοσφαιρικά μας»…δράματα σε εποχές όπου, όπως και στην Εθνική Οικονομία, απουσιάζουν χρήματα και χρηματοδότες…
Ομολογώ ότι ο τίτλος μου σήμερα είναι σκόπιμα....παραπλανητικός! Οχι μόνο επειδή παρεμβάλλεται το καθοριστικό “αλλά» (αυτά τα 4 γράμματα δρούν πάντοτε ανασταλτικά στην κάθε λογής θετική διαπίστωση), αλλά ακριβώς επειδή η πρώτη μου λέξη το επίθετο «καλός» εξυπακούει μιά ταύτιση απόψεων και κρίσεων, καθώς προϋποθέτει μιά γενικότερα αποδεκτή αξιολόγηση.

Πριν κάνω, λοιπόν, την επίμαχη ψυχολογική ανάλυση των παραγόντων εκείνων που στην συνθετική ολότητά τους συνιστούν το ανασταλτικό «αλλά» αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μιά ματιά στο προβληματικό επίθετο...καλός.

Οι φίλαθλοι, οι αθλητικοί συντάκτες, οι παράγοντες και μαζί οι ίδιοι οι παίκτες έχουν τις δικές τους απόψεις, το δικό τους ορισμό, τα δικά τους πλαίσια αναφοράς που τους οδηγούν στην αποληκτική διαπίστωση ότι ένας συγκεκριμένος παίκτης είναι ή δεν είναι...»καλός.»

Οι φίλαθλοι υποκύπτοντας στη συναπαστικότητα του αγώνα, γοητευμενοι με την εξέλιξη μιάς κρίσιμης φάσης ικανοποιημένοι από το επιθυμητό σκοράρισμα καθώς αναλύονται σε ουρανομήκεις ιαχές επιδοκιμασίας δίνουν το δικό τους ορισμό του «καλού παίκτη» με μιά άτυπη μεν, ηχηρή δε, προφορική διαδικασία καθιέρωσης μέσα στα γήπεδο του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ, του βόλλεϋ.

Οι αθλητικοί συντάκτες, τυπώνουν την επόμενη του αγώνα με έγχρωμα εξάστηλα ή τετράστηλα αυτό που η κερκίδα διατύπωσε προφορικά με τις ιαχές επιδοκιμασίας την ώρα του αγώνα και υλοποιούν την προφορική αναγνώριση με την εγκυρότητα (scripta manent, γαρ) του «έντυπου λόγου...»

Οι διοικητικοί παράγοντες έχουν τη δική τους άποψη, άρρηκτα συνυφασμένη με την απόδοση του κάθε παίκτη σε σχέση ευθέως ανάλογη με το κόστος της απόκτησής του, σέ ότι αφορά τον ορισμό του «καλού».

Και οι προπονητές, λειτουργώντας ως «εμπειρικοί ψυχολογοι» που ζούνε κάθε μέρα από κοντά, ώρα με την ώρα τον κάθε παίκτη της ομάδας τους διαμορφώνουν από παρατήρηση που στηρίζεται στην πείρα τους το δικό τους πλαίσιο αναφοράς, τυποποιούν συνειδητά το δικό τους ορισμό του «καλού παίκτη.»

Καλός παίκτης, λοιπόν, αλλά....ποιός;

Αυτός που σκορπίζει ρίγη συγκίνησης στην κερκίδα, αναστατώνει τους αντιπάλους γοητεύει τους αθλητικογράφους, κεδίζει την εύνοια των παραγόντων και του προπονητή σε μερικές αγωνιστικές και στη συνέχεια απογοητεύει, δημιουργεί ερωτηματικά, φθείρει το ηθικό των συμπαικτών του και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ήττα, εξαγριώνοντας την κερκίδα;

Η εκείνος που επιδίδεται συστηματικά στην σωστή άσκηση