Και ο παλαιοκομματισμός καλά κρατεί...

Είναι απορίας άξιον το γεγονός, ότι παρά την δεδηλωμένη πλέον επιθυμία του ελληνικού λαού να αλλάξει η πολιτική πορεία του τόπου, οι πολιτικοί εξακολουθούν να συμπεριφέρονται με τον ίδιο απαράλλακτο παλαιοκομματικό τρόπο. Ακόμη και αυτοί που αποχώρησαν θορυβωδώς από τα κόμματά τους, καταγγέλλοντάς τα για μύρια όσα.
Λόγω του ότι κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει πως οι.....
πολιτικοί -στην πλειονότητά τους- στερούνται ευφυΐας, γεγονός που αποδεικνύεται από το ότι ασκούν εξόχως προσοδοφόρα επαγγελματική σταδιοδρομία για την οποία δεν απαιτούνται ιδιαίτερα προσόντα, σημαίνει ότι δεν ακολουθούν λανθασμένη πορεία για την προσωπική τους επιτυχία. Ακόμη και αν οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται τις προθέσεις του λαού, διαθέτουν ακριβοπληρωμένους συμβούλους, οι οποίοι προφανώς τους ενημερώνουν. Επομένως, συνειδητά ακολουθούν την ίδια πορεία με το χθες. Επειδή διαπιστώνουν ότι αυτό τους συμφέρει.
Πρέπει να παραδεχθούμε, ότι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, υπάρχει πλήθος δυσαρεστημένων ψηφοφόρων κατά την προεκλογική περίοδο. Έχει όμως διαπιστωθεί, ότι μέχρι σήμερα μικρό μόνον μέρος εκδηλώνει τη δυσαρέσκειά με άρνηση ψήφου προς το κόμμα ή τον πολιτικό που τον δυσαρέστησε. Επαναλαμβάνω αυτό που και άλλοτε έχω γράψει. Την διαπίστωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (θείου) ότι το Σάββατο τον βρίζουν, την Κυριακή τον ψηφίζουν και την Δευτέρα μετανιώνουν.
Δυστυχώς για μας, τους ψηφοφόρους, οι πολιτικοί το γνωρίζουν αυτό. Ότι δηλαδή, η σχέση ψηφοφόρου-κόμματος είναι πολύ ισχυρή, και ο θυμός κρατά μέχρι το Σάββατο βράδυ. Τότε ο καθένας σκέφτεται ότι το ρουσφέτι που θέλει, από το ισχυρό κόμμα και πολιτικό θα το ζητήσει. Συναισθηματικά μπορεί να προτιμά κάποιον άλλο, αλλά το προσωπικό συμφέρον τον οδηγεί στον ισχυρό. Κάπως έτσι το είπε ο κ. Βύρων Πολύδωρας: «Μου δώσατε την καρδιά σας, αλλά δεν μου δώσατε την ψήφο σας», κατά την εκλογική διαδικασία για πρόεδρο της Ν.Δ.
Η πελατειακή σχέση ψηφοφόρου-πολιτικού είναι αρκετά ισχυρή. Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες έχουν εξυπηρετηθεί από το παραθυράκι, με τη μεσολάβηση του φίλου πολιτικού. Πόσες φορές δεν έχω ακούσει τη φράση «έχω παιδιά που παλεύω να διοριστούν». Και αφού η αξιοκρατία είναι κάτι άγνωστο στη χώρα μας, θα επιλεγούν οι γνωστές μέθοδοι της «πλαγίας οδού».
Όταν το 1993 ήταν πρόεδρος ο Μιλτιάδης Έβερτ, ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία με το σύνθημα «αξιοκρατία». Υποχρεώθηκε σύντομα να το αλλάξει, διότι οι επικοινωνιακοί σύμβουλοι διαπίστωσαν πως έφερνε δυσαρέσκεια στους Νεοδημοκράτες. Το επιχείρημα ήταν: «τόσα χρόνια διορίζονταν οι ΠΑΣΟΚοι, και τώρα που περιμένουμε να έρθει η σειρά μας, το κόμμα πάλι ΠΑΣΟΚους θα διορίσει»;
Δεν κατηγορώ κανέναν, από όσους σκέφτονται έτσι. Καθένας μας, προκειμένου να επιβιώσει, προσαρμόζεται προς την κρατούσα κατάσταση. Λίγοι είναι οι «ήρωες».
Δεν μπορώ όμως να μην καταλογίσω ευθύνη σε όλους μας, που ενώ βλέπουμε πού οδηγεί αυτή η κατάσταση δεν ήμαστε διατεθειμένοι να την αλλάξουμε. Για το όφελός μας, διότι κάποτε έρχεται η ώρα της Κρίσης. Κι αυτή ήρθε.<