Η ταπείνωση των πολιτικών

Οι υπουργοί και τα κορυφαία στελέχη του ΠαΣοΚ, για πρώτη φορά μετά το 1974, διατρέχουν τον κίνδυνο να εξοστρακιστούν από τη Βουλή

Οταν οι Ρώσοι έφθασαν στο Βερολίνο οι υπουργοί του Χίτλερ συνεδρίαζαν στο μπούνκερ της Καγκελαρίας σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Η πραγματικότητα είχε αλλάξει τόσο ραγδαία ώστε οι υπουργοί μιας εθνικής πολεμικής μηχανής που ως τις αρχές του 1943 ήταν έτοιμη να καταλάβει τη Μόσχα και να......
συντρίψει το Λονδίνο, ενώ σχεδίαζε ακόμη και απόβαση στη Νέα Υόρκη(!), δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο ήχος που άκουγαν στις αρχές του 1945 κατά τη διάρκεια των μακάβριων συνεδριάσεων ήταν τα ρωσικά κανόνια. Το ίδιο φαινόμενο βρίσκεται σε εξέλιξη στα επιτελεία του Ανδρέα Λοβέρδου, της Αννας Διαμαντοπούλου, του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και βεβαίως στο κεντρικό εκλογικό επιτελείο του Ευάγγελου Βενιζέλου. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι το κόμμα του 45% του τέλους του 2009, ένα από τα ισχυρότερα κόμματα στον κόσμο με βάση τις επιδόσεις του των τελευταίων 35 ετών, κυμαίνεται σήμερα μεταξύ 15% και 17%.

Στο μπούνκερ του ΠαΣοΚ
Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ συνειδητοποιεί ότι η ανάδειξή του στην προεδρία δεν συνοδεύτηκε από την ανατροπή που περίμενε και επιχειρεί σήμερα να διαμορφώσει στρατηγική «επόμενης ημέρας» για το «αγνώριστο κόμμα» που προετοιμάζεται ψυχολογικά ότι θα παραλάβει μέσα από την κάλπη. Σε κάποιες στιγμές εμφανίζεται ρεαλιστής και αναγνωρίζει ότι η βλάβη του ΠαΣοΚ ήταν σχεδόν αδύνατον να επιδιορθωθεί. Σε άλλες στιγμές επικρατούν τα «πράσινα αντισώματα» και αμφισβητεί την εγκυρότητα των μετρήσεων. Εκφράζει την άποψη ότι «ο λαός θα αποφασίσει ώριμα στο τέλος» αφού προηγηθεί μια προεκλογική περίοδος που θα είναι δοκιμασία για όλους. Ανθρωποι που συμμετέχουν στις «συσκέψεις στρατηγικής» της Ιπποκράτους κοιτάζουν γύρω τους και βλέπουν πρόσωπα σκυθρωπά. Ολοι αναγνωρίζουν το μέγεθος της πολιτικής καταστροφής, αλλά επειδή έχει συντελεστεί τόσο απότομα δεν μπορούν να συμβιβαστούν με αυτήν. Επιλέγουν να εκτιμούν ότι δεν πρόκειται να επαληθευθεί και πως στο τέλος, στις εκλογές που έρχονται σε λίγες εβδομάδες, κάτι θα γίνει και το χειρότερο θα αποφευχθεί. Ωστόσο οι υπουργοί και οι συνεργάτες τους δεν μπορούν να υποκριθούν ότι δεν ακούν την καβαφική «βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» και αναγνωρίζουν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους ότι κανένας δεν μπορεί να θεωρεί σίγουρη την επανεκλογή του στο Κοινοβούλιο.

Η οργή της κοινωνίας ενάντια στο κόμμα που μέσα σε τρία χρόνια και εξαιτίας της παθητικής στάσης του απέναντι στα «κανόνια του Βερολίνου» τριπλασίασε την ανεργία, συρρίκνωσε τα εισοδήματα και καταδίκασε την οικονομία στη μεγαλύτερη ύφεση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχει «τρελάνει» τα μοντέλα μετρήσεων των εταιρειών δημοσκοπήσεων. Η Νέα Δημοκρατία πληρώνει επίσης μεγάλο κόστος και είναι εγκλωβισμένη στις αντιφάσεις της πολιτικής της, αλλά λίγοι πιστεύουν ότι δεν θα εκλεγεί πρώτο κόμμα, με αποτέλεσμα να έχει εφησυχάσει ότι θα αυξήσει τους βουλευτές της.

Κατά συνέπεια οι πρωτοκλασάτοι της Δεξιάς δεν