Η ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ (ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΚΙ ΕΞΟΔΟΥ) ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩ

Μιλώντας με μια φίλη στην Ουάσινγκτον κατάφερα να συμπληρώσω τα κομμάτια που έλλειπαν και να δω τη μεγάλη εικόνα. Η Ελένη Γιόκα, Ελληνίδα της Αμερικής επιστήμων άνθρωπος και ένα από τα ελληνικά μυαλά που βρήκαν εύφορο έδαφος μακριά από τον τόπο τους -όπως τόσοι άλλοι, μέσα από την...

κουβέντα μας κατάφερε να μου απαντήσει απορίες που είχα πολύ καιρό αναπάντητες -όπως την αιτία της....
χαντακωμένης από τα μίντια δήλωσης της Ψαρούδα-Μπενάκη κατά την ορκωμοσία του Παπούλια το 2005 (δες το βίντεο στην πλαίνη στήλη του ιστολογιου) ή την απίστευτη ιστορία της ένταξης της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, με την παραποίηση των οικονομικών στοιχείων (από Σημίτη , Παπαδήμο και Σια) και όλα όσα αυτό συνεπάγετο.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως..........

Η ιστορία ξεκινά με το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου που βρήκε την Γερμανία ως τον μεγάλο ηττημένο και την Ελλάδα ως μία από τους περισσότερο ζημιωμένους.
Συνολικά κατά τη διάρκεια του πολέμου, και κυρίως της κατοχής, η Ελλάδα έχασε το 13% του πληθυσμού της ως άμεσο αποτέλεσμα της ναζιστικής βαρβαρότητας -χιλιάδες σφαγιάστηκαν, χωριά ολόκληρα ξεκληρίστηκαν μέσα σε λίγα λεπτά σαν αντίποινα για τη δράση των ανταρτών της ελληνικής αντίστασης, αλλά ήταν επίσης άπειροι αυτοί που πέθαναν -ειδικά στις πόλεις, από την πείνα και την κακουχία αποτέλεσμα του δυσβάσταχτου κατοχικού δανείου που σήμαινε ότι όλοι οι πόροι της χώρας πήγαιναν κατευθείαν στα Γερμανικά στομάχια αφήνοντας τους Έλληνες πραγματικά να πεθαίνουν κατά εκατοντάδες καθημερινά.
Το τέλος του πολέμου φέρνει και το θέμα των εγκλημάτων που διεπράγησαν από τις δυνάμεις κατοχής και ανοίγει το κεφάλαιο των αποζημιώσεων προς τους πληγέντες.


Μεγάλη και τραγική ιστορία αυτή για τις ελληνικές διεκδικήσεις.
Κοίτα να δεις όμως τώρα πως παίζουμε με τις λέξεις.
Οι αποζημιώσεις αυτές μέσα από τις συνθήκες των Παρισίων το '40, του Λονδίνου το '53 και της Μόσχας το '90 δεν είναι διεκδικήσιμες αλλά απαιτητές και μάλιστα άμεσα!

Αυτό σημαίνει με απλά λόγια ότι δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι για να τις διεκδικήσουμε, δε χρειάζεται να τις αποδείξουμε με κάποιο τρόπο, χρειάζεται απλά να τις ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ!
Γιατί δεν έγινε αυτό ως τώρα ρωτάτε; Την κατάφορα πασιφανή και λυπηρή
απάντηση θα σας την αρνηθώ -τα συμπεράσματα ας τα βγάλει ο καθένας μόνος
του.
Στη συνθήκη του Λονδίνου το βασικό πράγμα που ορίστηκε ήταν ότι ναι μεν μπορεί τα παθόντα κράτη να έχουν απαιτήσεις από την Γερμανία, αλλά μιας και αυτή μόλις βγήκε πολύπαθη και διαμελισμένη από τον πόλεμο και προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί, στην ουσία ζήτησε -και έλαβε, πίστωση χρόνου
από τους απαιτητές της (εμάς) τουλάχιστον εωσότου ξαναγινόταν μια ενωμένη οντότητα.

Fast forward ..... : στο 1989 και την πτώση του τοίχους του Βερολίνου και την επανένωση λοιπόν της Γερμανίας. Ακολουθεί η συνθήκη της Μόσχας το 1990 όπου η Γερμανία -άρτι επανενωθείσα, ξαναζητά πίστωση χρόνου -το λεγόμενο 2+4 ήτ