Η διάβαση από το σκότος στο φως

Μέσα στην αποπνικτική ἀτμόσφαιρα τῆς σύγχρονης ὑλιστικῆς ἀποτυχίας, μετὰ ἀπὸ τὸ βαθὺ σκοτάδι, τὴν ἁγία θλίψη καὶ τὴν ἀπορία τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου, σήμερα, Κυριακὴ τοῦ Πάσχα, ζοῦμε ὡς Ἐκκλησία τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως, τὴ δόξα τοῦ Ἀναστάντος, τὴ λύτρωση τῶν ἀναστημένων. Αὐτὴ εἶναι ἡ λαμπρότητα τῆς ἡμέρας.

Ὅπως θεολογικά, δοξολογικά καὶ ποιητικὰ διακηρύσσει ὁ....
Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος στὸν λόγο του «Εἰς τὴν Λαμπράν»: «Πάσχα διάβασις ἀπὸ τοῦ σκότους εἰς τὸ φῶς∙Πάσχα ἐξέλευσις ἀπὸ τοῦ ᾅδου εἰς τὴν γῆν∙Πάσχα ἀνάβασις ἀπὸ τῆς γῆς εἰς τοὺς οὐρανούς∙Πάσχα μετάβασις ἀπὸ θανάτου εἰς τὴν ζωήν».

Τὸ Πάσχα εἶναι πέρασμα ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς ἀπιστίας στὴ ζωὴ τῆς πίστεως, ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς ἀδικίας στὴ ζωὴ τῆς δικαιοσύνης, ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς ἁμαρτίας στὴ ζωὴ τῆς ἁγιότητος, ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ ψεύδους στὴ ζωὴ τῆς ἀληθείας, ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς προσωρινότητος στὴ ζωὴ τῆς αἰωνιότητος, ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς κοσμικῆς ἀπόγνωσης στὴ ζωὴ τῆς θεϊκῆς ἐλπίδας, ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας στὴ ζωὴ τῆς χάριτος, ἀπὸ τὸν θάνατο τῆς ἀποξένωσης ἀπὸ τὸν Θεό στὴ ζωὴ τῆς κοινωνίας μαζί Του.

«Εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν», καθὼς γράφει ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τοὺς Κορινθίους (Α΄ Κορ. ιε΄ 14). Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ἀναστηθεῖ, τότε καὶ ὁ λόγος μας καὶ ἡ πίστη μας εἶναι ἄδεια ἀπὸ νόημα καὶ περιεχόμενο. Γι’ αὐτὸ καὶ αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ ἀποδυναμώσουν τὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας, διὰ μέσου τῶν αἰώνων μὲ τόσο πάθος προσπαθοῦν νὰ γκρεμίσουν τὴν πίστη μας στὴν ἀλήθεια τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.

Παρὰ ταῦτα, «Πάσχα ἀνάστασις τῶν πεπτωκότων βροτῶν∙Πάσχα ἀνάκλησις τῶν ἐξορίστων Ἐδέμ∙ Πάσχα ἀνάρρυσις τῶν αἰχμαλώτων φθορᾷ∙Πάσχα πιστῶν ἡ ὄντως ζωή∙Πάσχα παντὸς τοῦ κόσμου τρυφή∙Πάσχα Τριάδος θεία τιμή».

Γι’ αὐτὸ καὶ ὡς Ἐκκλησία ψάλλουμε σαράντα μέρες τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», αὐτὸ ἐπαναλαμβάνουμε μεταξύ μας ὡς χαιρετισμό, τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως ἑορτάζουμε πανηγυρικὰ κάθε Κυριακή, τὸ ὀνομάζουμε «μέγα, ἱερώτατον, ἅγιον, μυστικόν, πανσεβάσμιον, ἀνέσπερον», ποὺ σημαίνει πὼς ἀποτελεῖ μυστήριο ποὺ μᾶς ὑπερβαίνει, δῶρο ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, χάρι ποὺ δὲν τελειώνει, φῶς ποὺ δὲν σβήνει, ἐλπίδα ποὺ δὲν διαψεύδει.

«Ἀκόρεστος ἡ τοῦ Πάσχα προσηγορία, ὅτι πολλαπλάσιος ἡ διὰ τούτου δηλουμένη χάρις∙τοῦτο καὶ γὰρ ψυχῶν ἡ ἀναψυχή, τοῦτο τῶν νόων ἡ χαρμονή, τοῦτο σωμάτων ὁ κουφισμός, τοῦτο ὀμμάτων ὁ φωτισμός, τοῦτο λαρύγγων ὁ γλυκασμός, τοῦτο θυμηδία, τοῦτο θερμότης, τοῦτο εἰρήνη, τοῦτο χαρά», καταλήγει ὁ σοφὸς Ἰωσὴφ ὁ Βρυέννιος.

Εἶναι δυνατὸν νὰ ἀδιαφορήσουμε μπροστὰ σὲ αὐτὴ τὴν μοναδικὴ εὐκαιρία;

Εἶναι δυνατὸν νὰ στερηθοῦμε αὐτὴν τὴν εὐλογία; Ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτρέπει νὰ συν-αναστηθοῦμε μὲ τὸν Κύριο. Ὁ Ἴδιος λέγει στοὺς μαθητές Του: «ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν» (Ἰω. ε΄ 24). Τί ὑπέροχος λόγος!

Αὐτὸς ποὺ ἀκούει τὰ λόγια μου καὶ πιστεύει