Η ανυπαρξία των ελεγκτικών μηχανισμών

Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, σαν απαραίτητο μέσο ολοκλήρωσης της διοικητικής αποτελεσματικότητας είναι αποδεδειγμένο πλέον ότι στην χώρα μας μόνο ως μουσειακά κειμήλια μπορούν να αναφερθούν.
Η υποχρέωση επάνδρωσής τους με αδιάφθορους, άφθαρτους, άριστους εκ των υπηρεσιών όχι μόνο εξέλιπε από της γεννήσεώς τους, αλλά παρεχωρήθη και αλώθηκε όλη η διαδικασία από ....
επιτήδειους ,μεσάζοντες, μέτριους.

Και ενώ η φιλοσοφία της δημιουργίας, βελτίωσης και διαφύλαξης των ελεγκτικών μηχανισμών προέβλεπε ασφυκτική επιθεώρηση των πεπραγμένων των ελεγχομένων, που οι ίδιοι θα ικανοποιούντο από την ευτυχή κατάληξη του ελέγχου, η συναλλαγή που ακολουθούσε, κάθε άλλο παρά το σκοπό του ελέγχου επιτελούσε.

Η αδυναμία των ελεγκτών να ανταποκριθούν στο έργο τους δημιούργησε τεράστια προβλήματα τόσο στους επί μέρους οργανισμούς και Νομικά πρόσωπα, όσο και στην αξιοπιστία του κράτους όλου.

Η χαλαρότητα των δημοσίων υπηρεσιών στον έλεγχο και στην τιμωρία των υπευθύνων δίνει την χρυσή ευκαιρία σε αναρμόδιους τελείως μηχανισμούς να δημοσιοποιούν στοιχεία και με βάση την πίεση που ασκείται από αυτούς να ακολουθούν διαδικασίες τιμωρίας από το κράτος.

Η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, οι υπεξαιρέσεις θα μπορούσαν να μηδενισθούν ή να μετριαστούν μόνο από συνεχείς ελέγχους και παραδειγματική τιμωρία.

Το σκάνδαλο Κοσκωτά, της Siemens, των ομολόγων, του χρηματιστηρίου, της φοροδιαφυγής, των οφειλών στα ασφαλιστικά ταμεία και τόσων άλλων παρομοίων θα είχαν αποσοβηθεί ή δεν θα επιχειρείτο καν να ξεκινήσουν, αν υπήρχαν καταδίκες.

Και το Κράτος αντί να διαπιστώνει, σαν ύστατη προσπάθεια διατήρησης του απολεσθέντος κύρους του, θα μπορούσε κάλλιστα να τιμωρήσει τους επίορκους ελεγκτές και να βραβεύσει τους ελάχιστους που πολεμούν τη διαφθορά, διαλύουν τις συμμορίες, αναλαμβάνουν να λύσουν γιγαντιαία προβλήματα με τεράστιο προσωπικό κόστος.

http://briefingnews.gr