Η ανάπτυξη ως πραγματικότητα και όχι ως καραμέλα

Ο όρος «ανάπτυξη» έγινε καραμέλα στο στόμα των πολιτικών. Και ο τρόπος που εκφωνείται είναι σαν να ανακάλυψαν την Αμερική. Ακούω να υπόσχονται το αυτονόητο, που δεν είναι απαραίτητο να διαθέτει κάποιος ντοκτορά στην οικονομία για να γνωρίζει, αυτό που γνωρίζει ακόμη κι αυτός που δεν έχει τίτλους σπουδών.
Δεν άκουσα όμως να αναφέρουν τους λόγους για τους οποίους δεν έχουμε ανάπτυξη, ούτε να κατονομάζουν τους.....
υπαίτιους. Πολύ περισσότερο, δεν τολμούν να εκστομίσουν ούτε τις αιτίες, λόγω των οποίων απειράριθμες επιχειρήσεις έχουν κλείσει. Πρόκειται επομένως για κούφια λόγια, προκειμένου να πεισθεί ο ψηφοφόρος ότι μόλις αναλάβει η νέα κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή, η ανάπτυξη που υπόσχονται θα λύσει τα προβλήματα.
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι θα εκλείψουν όλες οι παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, πρέπει να εξηγηθεί στον λαό, ότι προκειμένου να λειτουργήσει μια καινούργια επιχείρηση, απαιτείται χρόνος κάποιος ετών. Που στην Ελλάδα, με τις υπάρχουσες δομές, υπάρχουν περιπτώσεις αναμονής έγκρισης αδείας έως και 15ετία.
Οι δομές, επομένως, πρέπει να αλλάξουν. Και πάνω απ’ όλα η αποφασιστικότητα της πολιτείας να προστατέψει την επιχειρηματικότητα. Και δεν τολμά να το κάνει, για μικροπολιτικούς ψηφοθηρικούς λόγους. Και δεν χρειάζεται να πράξει άλλο τι, παρά μόνο να εφαρμόσει τους νόμους.
Φερ’ ειπείν, το Σύνταγμα προστατεύει το δικαίωμα της απεργίας, κατά τον ίδιο τρόπο που προστατεύει το δικαίωμα της εργασίας. Πότε η πολιτεία προστάτεψε αυτούς που θέλουν να εργαστούν, και αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις τη συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων ενός κλάδου, ενώ τις αποφάσεις παίρνει μια μικρή μειοψηφία, διότι ο τρόπος εκλογής των Δ.Σ. των σωματείων εργαζομένων δεν είναι όπως επιβάλλεται αντιπροσωπευτικός.
Ακόμη όμως και σ’ αυτήν την περίπτωση, δικαιούται όποιος επιθυμεί να μη απεργήσει, να το πράξει. Αλλά, τότε έρχεται η βία. Πολλές φορές σταθήκαμε μάρτυρες βίαιων συμπεριφορών από συνδικαλιστές, κατ’ αυτών που δεν υποτάσσονται στις αποφάσεις τους. Και παρατηρείται το φαινόμενο, αφενός να αδιαφορεί η πολιτεία, αφετέρου να ανέχεται η κοινωνία, φοβούμενη την μήνη των «προοδευτικών» που κυριαρχούν σε πολλούς τομείς της.
Οι εικόνες συνδικαλιστών που ξεγύμνωναν προ 20ετίας όποιον αντιδρούσε στις αποφάσεις τους, είναι χαρακτηριστικό δείγμα της δύναμης που απέκτησαν κάποιοι συνδικαλιστές, διότι αποτέλεσαν το ένα χέρι των κομμάτων. Ελάχιστα είναι τα φαινόμενα υγιούς συνδικαλισμού, τόσο απαραίτητου σε μια δημοκρατική κοινωνία.
Επέτυχαν επομένως κάποιοι κλάδοι -νόμιμα, αλλά πολιτικά ηθικά;- προνόμια εις βάρος του ελληνικού λαού, ο οποίος πληρώνει αρκετούς, κυρίως κρατικοδίαιτους, συνδικαλιστές, προκειμένου αυτοί να ευημερούν.
Εκείνο που πρέπει επίσης να μας πουν οι πολιτικοί που μιλούν για ανάπτυξη, είναι αν θα επιχειρήσουν να συγκρουστούν με τα κόμματα και τους φορείς, που υποστηρίζουν αντιλαϊκές ενέργειες. Θα καταγγείλουν δημόσια, ότι πολιτικοί σχηματισμοί υπάρχουν και τρέφονται, όταν αυξάνεται η ανεργία και η εξ αυ