Γράμμα Σε Ένα Φοιτητή Που Δεν Ξεσάλωσε Ποτέ (από τον αιώνιο φοιτητή πατέρα του)

Αγαπημένε μου γιε (το ξέρω ότι θα κάνω αγόρι και θα παίξει στην Μπαρσελόνα)...

Σου γράφω αυτό το γράμμα χρόνια πριν γεννηθείς και πολύ περισσότερα χρόνια πριν σπουδάσεις. Σκοπός μου είναι εσύ και η γενιά σου να μάθετε πως ήταν η φοιτητική ζωή πριν την καταστρέψει η πράσινη λαίλαπα της Άννας Διαμαντοπούλου. Πρέπει να ξέρεις, παιδί μου, ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Σε διαβεβαιώ εγώ, ο πατέρας σου, που αποφοίτησε από το....
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης τρία χρόνια αργότερα απ’ ό,τι έπρεπε, πως κάποτε η φοιτητική ζωή ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής ενός νέου, ένας Παράδεισος.


Νομίζεις ότι εμείς περνούσαμε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσουμε; Όχι, βέβαια. Μήπως ξεσκιστήκαμε τρία χρόνια στο λύκειο για να διαβάζουμε άλλα τέσσερα στο πανεπιστήμιο και μετά να πάμε φαντάροι; Θα αστειεύεσαι. Εμείς περνούσαμε στις σχολές για να ζήσουμε. Να φύγουμε από το σπίτι, να γνωρίσουμε γκόμενες (έτσι γνώρισα και τη μητέρα σου), να μάθουμε καλό τάβλι, να ταξιδέψουμε με μειωμένο εισιτήριο και να γίνουμε στουπί.

Διάβασα τις προάλλες ότι δε θα υπάρχουν πια αιώνιοι φοιτητές. Ότι θα πρέπει να τελειώνετε τις σπουδές σας σε χρόνο ν+2. To τελευταίο δεν το κατάλαβα, γιατί στην άλγεβρα είχα 7 (και αν δεν είχαν γίνει οι απεργίες των καθηγητών στο λύκειο, θα είχα μείνει στην ίδια τάξη, μπορεί να μην περνούσα στο πανεπιστήμιο, να μη γνώριζα τη μητέρα σου και να μην είχες γεννηθεί. Δεδομένου ότι τότε ήταν υπουργός Παιδείας ο σημερινός πρωθυπουργός, ο Γιώργος Παπανδρέου, πρέπει να μιλάμε για τραγική ειρωνεία. Αυτό το έμαθα στα αρχαία, όπου επίσης είχα 7). Τι έλεγα; Α! Ναι, ότι θα πρέπει να τελειώνετε τις σπουδές σας σε χρόνο ν+2. Όταν ήμαστε εμείς φοιτητές, δεν υπήρχε χρονικό όριο στις σπουδές. Παρ’ όλα
αυτά, υπήρχαν αρκετοί που τελείωναν κανονικά, στα τέσσερα χρόνια. Τους παρατηρούσα με φόβο και αηδία στον ανεπίσημο χορό αποφοίτησης που έκαναν στον Κώστα Μακεδόνα το 1995 και διέκρινα την κατάθλιψη στα μάτια τους. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ώθησε αυτά τα περίεργα πλάσματα σε μια τόσο παράλογη απόφαση, να αφήσουν δηλαδή πίσω τους τη Θεσσαλονίκη των ’90s, το Lalas, την Αλυσίδα, το Buzios και το Splendid και να επιστρέψουν στα σπίτια τους για να εργαστούν ως καθηγητές σε φροντιστήρια. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Διάβασα, επίσης, ότι αυτή η ψυχρή Κοζανίτισσα, η Ελληνίδα Θάτσερ, η Διαμαντοπούλου, θα καταργήσει λέει το άσυλο. Τι είπες, γιε μου; Δεν ξέρεις τι είναι άσυλο; Σπαράζει η καρδιά μου... Το άσυλο, παιδί μου, κάποτε προστάτευε την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Επίσης, προστάτευε και την ελεύθερη διακίνηση κασετών. Όταν ήμουν εγώ φοιτητής, μπορούσες να αγοράσεις πειρατικές κασέτες μέσα στο πανεπιστήμιο με την ησυχία σου. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη κασέτα που πήρα από έναν πάγκο έξω από τη βιβλιοθήκη, όπου συχνάζαμε για να χτυπήσουμε γκομενάκια. Ήταν ένα best of του Πρινς, ντυμένο με γαλάζιο χαρτί φωτοτυπίας. Τι είπες; Τι είναι οι κασέτες; Α, καλά, πού να σου εξηγώ ώρα…

Νομίζεις ότι ο πατ