Γίνεται πολιτική (στην Ελλάδα) χωρίς διαπλοκή ;

Γράφει ο Ευθύλογος

Δεκαπέντε φορολογούμενοι Έλληνες πολίτες οφείλουν στο Δημόσιο συνολικά 3,2 δισ. Ευρώ!! (εδώ). O τελευταίος των 15 οφείλει πάλω από 100 εκατομμύρια € ενώ ο πρώτος περίπου 1 δις! .
Προφανώς τέτοιες οφειλές δεν συσσωρεύονται σε ένα – δυο χρόνια. Αποτελούν το προϊόν πολυετούς συστηματικής φοροδιαφυγής.
Και ο απλός πολίτης αναρωτιέται.
«Μα καλά, οι αρμόδιοι για την....
πάταξη της φοροδιαφυγής τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια; Και πώς είναι δυνατόν να φτάσει ένας ........
φορολογούμενος να χρωστάει τέτοια τεράστια ποσά αν δεν τον καλύπτουν ισχυρά πρόσωπα;»
Ο εντοπισμός κάποιων «αρμοδίων» με δυσθεώρητα ποσά καταθέσεων και τεράστιες περιουσίες αποτελεί μέρος της απάντησης.
Ένα άλλο μέρος της απάντησης δίνεται από το ότι κάποιοι που κοσμούν τη λίστα και θα έπρεπε να βρίσκονται (τουλάχιστον) στη φυλακή κυκλοφορούν ελεύθεροι προς δόξαν της ελληνικής δικαιοσύνης.
Αν τώρα ρίξουμε και μια ματιά (εδώ) τα πράγματα διαλευκαίνονται πλήρως. Το γερμανικό περιοδικό Stern δεν κρύβει λόγια. Αναφέρει την περίπτωση εφοπλιστή που δυο μέρες μετά την ειδοποίηση που πήρε από τις φορολογικές αρχές να τακτοποιήσει την οφειλή του, εκείνος μετέφερε στην Ελβετία 600 εκατομμύρια €. Και το Stern καταλήγει:
«Ήταν ένα είδος προειδοποίησης του δισεκατομμυριούχου ότι θα ήταν καλύτερα να τον αφήσουν στην ησυχία του, παρά να μεταφέρει το σύνολο των επιχειρήσεών του στο εξωτερικό».
Και τώρα προκύπτει το επόμενο ερώτημα.
Το πολιτικό μας σύστημα στελεχώνεται από ηλίθιους ή από αγύρτες;
Ήμουν έτοιμος να δεχθώ την πρώτη εκδοχή μέχρι που διάβασα την άποψη του διευθυντή του ΙΟΒΕ που ασφαλώς γνωρίζει τα πράγματα πολύ καλλίτερα από τον συντάκτη αυτής της ανάρτησης.
Ο κ. Στουρνάρας λοιπόν λέει:
«Είμαστε μια φτωχή χώρα των πλούσιων ανθρώπων. Και αυτοί οι πλούσιοι δεν πληρώνουν φόρους, επειδή λείπει η πολιτική βούληση. Εδώ συνεχίζει να κυριαρχεί το πελατειακό σύστημα.
Τα συμφέροντα της πολιτικής και της οικονομίας είναι στενά συνυφασμένα, και οι πολιτικοί δεν είναι πρόθυμοι να αλλάξουν αυτό το καθεστώς». (εδώ).

Εδώ ακριβώς είναι το «κουμπί» της υπόθεσης.
Τα συνυφασμένα συμφέροντα πολιτικής και οικονομίας, δηλαδή με κάπως ευρύτερη ερμηνεία, τα γνωστά διαπλεκόμενα ή σε πιο λαϊκή και κατανοητή γλώσσα το νταβατζιλίκι.
Ένα νταβατζιλίκι που άρχισε στα μέσα του 20ου αιώνα με τα γνωστά «θαλασσοδάνεια» και γνώρισε στιγμές δόξας με τα «δωράκια» των 500 εκατομμυρίων.
Όλα αυτά βέβαια με την ανοχή αν όχι και με τις ευλογίες των πολιτικών αγυρτών.
Και το άκρο άωτο της αγυρτείας!
Αντί οι πολιτικοί καραγκιόζηδες να βγάλουν το σκασμό και να εξαφανιστούν από το προσκήνιο έχουν το θράσος να καταγγέλλουν. Αντί να υποκρίνονται ότι προσπαθούν να απαλλάξουν την πολιτική από τη διαπλοκή, θα έπρεπε να έχουν την στοιχειώδη εντιμότητα να θέσουν δημοσίως τα παρακάτω ερωτήματα:
1. Υπάρχει ή δεν υπάρχει διαπλοκή και διαφθορά στις μεγάλες εταιρείες δημοσίων έργων;
2. Υπάρχει