Για όλους τους εργαζόμενους του Ιδιωτικού και Δημόσιου τομέα

Πολλοί θεώρησαν ότι τόσο η Κυβέρνηση όσο και η Αντιπολίτευση έλεγαν αλήθειες με μια δόση μικρής έως και μεγάλης υπερβολής, που τις καθιστούσε συνώνυμες του ψεύδους.
Ότι πράγματι το κόστος του εξωτερικού χρέους καθώς και των τρεχουσών ελλειμμάτων δημιουργούσε την ανάγκη βίαιης προσαρμογής της οικονομίας ώστε να....
αποκαταστήσει την διατάραξη εμπιστοσύνης μεταξύ «δανειστών» και Κράτους.
Επικεντρώθηκαν οι πολιτικές προσαρμογής πάνω σε μια θεώρηση, ότι τάχατες ο διογκωμένος δημόσιος τομέας και η αντίληψη των εξυπηρετήσεων, δημιουργούσε την βάση της κρίσης της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή η παραγόμενη, ως πολιτική ηθική του συστήματος, διαφθορά. Ένα διεφθαρμένο οικονομικό και συνάμα πολιτικό σύστημα ενθυλακωμένο από ένα διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό, είχαν διαμορφώσει ένα σύνολο οικονομικών – κοινωνικών σχέσεων με κύρια χαρακτηριστικά, την φοροδιαφυγή, τις «εξυπηρετήσεις», το μαύρο χρήμα και τις αδιαφανείς συναλλαγές, ένα προστατευόμενο κρατικοδίαιτο επιχειρηματικό κεφάλαιο και ένα «κομματικό μαιανδρισμό»* στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων στον καθαρά Δημόσιο αλλά και στον έμμεσα Δημόσιο οικονομικό τομέα που πολύ γρήγορα «κατάκτησε» και τον ιδιωτικό.
Η ενοχοποίηση του συστήματος διατυμπανίστηκε ως σύνηθες φαινόμενο αλλά και πραγματικότητα, από τους εκπορνευτές του, δηλαδή την πολιτική τάξη εκείνη που διαμόρφωσε την ηθική της διαφθοράς ως ηθική ανάπτυξης και ευημερίας. Έτσι ο πρώτο διαπομπευτής του Κράτους, των συνένοχων πολιτών και του οικονομικού συστήματος, δηλαδή του τρίπτυχου της διαφθοράς, έμελλε να γίνει ο εκ των πρωταιτίων στην εκπόρνευση μετά του κόμματός και του πατρός του για την πολύ νεότερη ιστορία μας – όχι γιατί δεν ήταν έτσι και πριν το ’74- συνεπικουρούμενος με τον άλλον επίσης διεφθαρμένο «πολιτικό» , πρώην στέλεχος της Goldman sachs και εκ των συμβούλων του τέως Πρωθυπουργού Σημίτη, κ. Παπακωνσταντίνου που μαζί με την Goldman, τον Σημίτη και τον σημερινό δοτό Πρωθυπουργό Παπαδήμο, έστησαν την κομπίνα με το δήθεν πλεόνασμα για να αλυσοδέσουν την χώρα ως εταίρα της «Ε.Ε.» και τσιράκι της νεογερμανικής θηριωδίας πάνω στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική αυτοκυριαρχία της χώρα.
Τα πρώτα θύματα αυτής της ενορχήστρωσης, της διαπόμπευση δηλαδή του λαού και της χώρας, ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι.
Το …..πρόβλημα ήταν Δημοσιονομικό, έτσι είπαν, και επομένως θα έπρεπε το κράτος να περιορίσει την σπατάλη και να προσαρμοστεί στις έκτακτες ανάγκες, που όμως για να διατηρήσει ένα θετικό πρόσημο στο μέλλον έπρεπε αυτό να είναι μόνιμο και διαρκώς εξελισσόμενο. Ένα Κράτος μικρό, ευέλικτο και φθηνού κόστους. Ένα Κράτος ανώνυμη εταιρία παραγωγής υπηρεσιών που τις πουλά και όποιος έχει χρήματα τις αγοράζει. Ένα Κράτος κερδοφόρο.
Όσο λοιπόν το «Κράτος» είχε, και έχει, ανάγκη μιας τέτοιας προπαγάνδας, τόσο περισσότεροι έβγαινα από το κάδρο και άλλοι τόσοι και περισσότεροι προαναγγέλλονταν ως επόμενοι στόχοι που θα περνούσαν την βάσανο του εξαγνισμού από την διαφθορά τους.
Οι μόνοι έντ