Επιτακτική Ανάγκη του Ευρύτερου Δυνατού Αντιμνημονιακού Μετώπου

Ενός Μετώπου Προτάσεων και Λύσεων

Γράφει ο Νίκος Κοτζιάς

Η πατρίδα βρίσκεται σε κρίση. Σε υποχώρηση της διεθνούς θέσης της. Σε αποδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού και της οικονομικής παραγωγικής βάσης της. Περνά μια κρίση πολιτικών θεσμών. Πνευματικότητας. Ηθικής. Για ορισμένους όλα αυτά είναι προσωρινά. Θεωρούν ότι η υπέρβαση της κρίσης εξαρτάται κύρια από...
τους ορθούς επικοινωνιακούς χειρισμούς, την όποια «ορθή» εσωκομματική ιεράρχηση, την μη απομάκρυνση από τα παλιά κομματικά «μαγαζιά γωνία». Όπως δεν κατάλαβαν πώς φτάσαμε εδώ, έτσι και δεν καταλαβαίνουν τι χρειάζεται για να βγούμε από αυτήν. Πολλοί από αυτούς επιδιώκουν να έχουν καλές σχέσεις με την διαπλοκή και το Κόμμα του Μνημονίου προκειμένου να συμμετάσχουν στο «παιχνίδι» του υπάρχοντος πολιτικού και κομματικού σκηνικού. Να αυξήσουν, εγκλωβισμένοι στον αδιέξοδο αντικοινωνικό τους εγωισμό, τις πιθανότητές τους να καταλάβουν μια ακόμα καλύτερη θέση σ’ αυτό. Στην πραγματικότητα, οι έχοντες την αντίληψη της προσωρινότητας και οι προτάσσοντες την καριέρα τους, είναι αιτία και όχι δύναμη υπέρβασης της κρίσης.

Συλλογικότητες με προοπτικές και ενότητα ενάντια σε εγωισμούς
Ζούμε δύσκολες στιγμές. Ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος ότι η σημερινή κρίση στο πολιτικό πεδίο είναι μια ακόμα συνηθισμένη κρίση που το σύστημα θα την ξεπεράσει αλώβητο. Και αυτό, διότι σήμερα δεν «κινδυνεύει» απλά με αποδιοργάνωση το υπάρχον κομματικό σύστημα, αλλά η ίδια η Πατρίδα. Η σωτηρία της, πιθανολογώ, περνά μέσα από την ανασύνταξη αυτού του κομματικού συστήματος, την απελευθέρωση νέων δυνάμεων, την απαλλαγή των τελευταίων από τους διαπλεκόμενους πολιτικούς που βρίσκονται στις λίστες των «pay roll» μεγάλων επιχειρήσεων και επιχειρηματιών. Πολιτικών που απέτυχαν να σώσουν τη χώρα. Οι οποίοι προτάσσουν τα προσωπικά συμφέροντα εκείνα της κοινωνίας.Σήμερα είναι η ημέρα που οι εγωισμοί πρέπει να υποταχθούν στις ανάγκες των καιρών, της πατρίδας και της κοινωνίας. Που οι εγωισμοί δεν μπορεί να είναι κριτήριο για το τι οφείλουμε να κάνουμε. Είναι ανάγκη να αποκαταστήσουμε τις συλλογικότητες. Δεν πρόκειται να σωθούμε διότι τάχα ο ένας ή ο άλλος είναι «βαρύς και ασήκωτος». Αντίθετα, χρειάζεται μια νέα συλλογικότητα που δεν ζητά τους λογαριασμούς του παρελθόντος, αλλά τις λύσεις του μέλλοντος. Που επιδιώκει να συνδυάσει τον θυμό με απαντήσεις. Που ενώνει το μεγάλο αντιμνημονιακό μέτωπο με ένα στρατήγημα προοδευτικής υπερβάσης της κρίσης. Ενότητα και Στρατηγική σε προοδευτική κατεύθυνση, είναι τα δύο στοιχεία που πρέπει να οικοδομηθούν από όλες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις διατηρώντας η καθεμία τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τον ρόλο που εκείνη επιθυμεί για τον εαυτό της.

Τέσσερεις δυνάμεις του Αντιμνημονιακού Μετώπου
Ενάντια στα Μνημόνια 1 και 2 έχει ταχθεί η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού. Στην Πολιτική Σκηνή θα βρει κανείς αντιμνημονιακές δυνάμεις ακόμα και στη Δεξιά. Στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο ξεχωρίζουν τέσσερεις μεγάλες συνισταμένες π