Ένα ζευγάρι παπούτσια για ελπίδα

Ομολογώ ότι πρώτη φορά στην 20χρονη “καριέρα” μου σαν οικογενειάρχης έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης για την επιβίωση στην καθημερινότητα. Εννοώ ότι από τότε που ανέλαβα “υπουργός” οικονομικών της οικογένειας, έχω αντιμετωπίσει πλείστες οικονομικές δυσκολίες, κάλυψη αναγκών-υποχρεώσεων που αυξάνονταν με την αύξηση των μελών της, έκτακτες αντιξοότητες, αναπτυξιακές πολιτικές (για σπίτι, εκπαίδευση παιδιών, προσωπικά όνειρα κ.ά.) και...
δεν πτοήθηκα, βρίσκοντας τρόπο να τα φέρνω όλα σε πέρας.

Βοήθησαν, φυσικά, και τα δάνεια και οι πιστωτικές, αλλά τελικά πήγαιναν όλα κατ’ ευχήν καταφέρνοντας με τον σταθερό μισθό του Δημοσίου να ισορροπώ τον μηνιαίο ισολογισμό της οικογενειακής “επιχείρισης”. Αυτό μέχρι να αρχίσει με όχημα την ξενόφερτη ψευτο-οικονομική κρίση να έρχονται τα πάνω κάτω.Εκεί που κάθε μήνα τα βγάζαμε ίσα-ίσα πέρα και επιδιώκαμε τον επόμενο μήνα να βάλουμε 50 ευρώ στην άκρη, τώρα, εδώ και ένα περίπου χρόνο, “μπαίνουμε” μέσα, καταναλώνοντας οικονομίες που ήταν στριμωγμένες στην τράπεζα και είχαν προκύψει από 20 χρόνια στερήσεων και τίμιου ιδρώτα. Είμαι απ’ αυτούς που ποτέ δεν θα μπορέσουν να επηρεαστούν από την ύπουλη ψυχολογική επίθεση των “χαρισματικών” υπανθρώπων της απάνθρωπης ιδιοτελούς κλίκας που δολοφονεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των μη προνομιούχων.

Αυτό, όχι γιατί είμαι κανένα τέρας απάθειας ή αναλγησίας, αλλά ανήκω σ’ αυτούς τους -μάλλον λίγους- “χαζούς” που δεν συμμετείχαν σε κομπίνες, αντιστέκονταν στη διασπάθιση των δημόσιων πόρων και την πολέμησαν με προσωπικό κόστος και δεν τζόγαραν τα χρήματά τους για “να πιάσουν την καλή”. Έτσι, συνθήματα του τύπου “μαζί τα φάγαμε” δεν με αφορούν και δεν με αγγίζουν. Επένδυσα, δηλαδή, τα χρήματά μου στην τιμιότητα, την αξιοκρατία, την ελεημοσύνη, αγοράζοντας με αυτόν τον τρόπο μια προστατευτική πανοπλία. Σήμερα εξαργυρώνω την αξία αυτής μου της επιλογής.
Είμαι ανέγγιχτος από δόλιες ψυχολογικές βολές, άτρωτος. Είμαι όμως συνάμα και πολύ θυμωμένος, οργισμένος με τους “εχθρούς”. Λέω “εχθρούς” για τη συντομία, αφού είναι πολλοί και όχι σαν άτομα, αλλά σαν ομάδες. Η αγανάκτηση με έσπρωξε να αντιδράσω μπαίνοντας με δύναμη στα κινήματα. Τέτοια δύναμη, που απ’ τις πρώτες συμμετοχές μου διεκδικώντας το λόγο και την επιχειρηματολογία, κατέληξα “σημαντικό” μέλος με δράση και άποψη.

Σήμερα, αν και ικανοποιημένος εν μέρει, έχοντας κουραστεί από τις μικρο-αψιμαχίες στα εσωτερικά των κινημάτων και προσδοκώντας μάταια τη γενίκευση της συμμετοχής των πολιτών σ’ αυτά, απογοητευμένος, οδεύω στην απόγνωση. Μέχρι που ήρθε το μήνυμα…

Ένα ξημέρωμα, μετά από ολονυχτία διαδικτυακού “φορτώματος” (ενημέρωσης) και “ξεφορτώματος” (αρθρογραφία κ.ά.), βγήκα για προμήθεια σε “καρκίνο” (τσιγάρα). Επιστρέφοντας μες το εκπνέον σκοτάδι και την ησυχία, ήταν εύκολο να μου τραβήξει την προσοχή το ξέχειλο από τους κάδους σκουπιδομάνι. Αμέσως σκέφτηκα τα δημοτικά τέλη στο λογαριασμό της ΔΕΗ, που μαζί με την ΕΡΤ διπλασιάζουν το λογαριασμό, στον οποίο, παρεπιμ