«Είμαστε πίσω...»

Μερικοί από μας λέμε συχνά «Στην Ελλάδα είμαστε πίσω» ή «Στην Ελλάδα δεν πάμε ποτέ μπροστά»: μια κοινοτοπία.
Σώτη Τριανταφύλλου
Τη διαπίστωση, που συνοδεύεται από βαθύ αναστεναγμό, δεν τη μοιράζονται όλοι οι Έλληνες. Από πατριωτισμό, εθνική υπερηφάνεια, αντιδυτισμό, σύμπλεγμα ανωτερότητας-κατωτερότητας. Ωστόσο, αυτό το......
«είμαστε πίσω» έχει υλική βάση: στην Ελλάδα σκεφτόμαστε ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’70. Στη δεκαετία του ’70 σκεφτόμασταν με όρους της δεκαετίας του ’40: η ατμόσφαιρα ήταν πολεμική, όπως και σήμερα· ο τρόπος θέασης του κόσμου, τα συνθήματα και τα αιτήματα παραμένουν απαράλλακτα. Από τη μια πλευρά μια ψευτοπατριωτική δεξιά (αναίσχυντα κομματική και υπονομευτική του πολιτικού συστήματος), από την άλλη μια ψευτοπατριωτική αριστερά που ευαγγελίζεται τη σοβιετική εξουσία... Και στη μέση ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εξαντλημένο από τα ίδια του τα τερατώδη σφάλματα, από την απουσία κάθε πολιτικού ήθους...


Ένα από τα ενδογενή προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η οικονομική και η πολιτιστική απόσταση μεταξύ των χωρών που τη συνθέτουν. Η παρουσία της Ελλάδας στην ΕΕ και ειδικά στην ευρωζώνη, εκτός του ότι αποτελεί μια παραφωνία, έχει προκαλέσει, με την επίφαση του εξευρωπαϊσμού, την ασφυξία της τοπικής οικονομίας, καθώς και την αναβίωση του συλλογικού χωριάτικου πείσματος έναντι των Ευρωπαίων. Έτσι κι αλλιώς, η Ελλάδα εμφανίζει βαθιά ιστορική ρήξη με το ευρωπαϊκό της παρελθόν και συνιστά ένα τεχνητό έθνος που συνδέθηκε με την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό αυτής της γλώσσας μέσω ύστερων πολιτικών πρωτοβουλιών. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι σημερινοί Έλληνες έχουν περισσότερη συνάφεια με την Τουρκία παρά με το χρυσό αιώνα. Όχι μόνον εξαιτίας της χρονικής απόστασης, αλλά εξαιτίας της παιδείας (και της έλλειψής της) καθώς και μιας παγιωμένης νοοτροπίας που συγκροτείται στη βάση του «ρωμέικου». Παρότι λοιπόν η Ευρώπη δεν νοείται χωρίς την παράδοση της ελληνικής αρχαιότητας, η Ελλάδα μπορεί να νοηθεί χωρίς την Ευρώπη την οποία εξάλλου δεν φαίνεται να θέλει να «φτάσει». Οι Έλληνες νιώθουν προσβεβλημένοι στην προοπτική να «φτάσουν» κάτι: πιστεύουν ότι αυτό το κάτι, είτε δεν τους αφορά, είτε το έχουν ήδη ξεπεράσει.


Η κρίση είναι πράγματι παγκόσμια και γι’ αυτήν ευθύνονται δομικά προβλήματα και εξελίξεις του συστήματος της ελεύθερης αγοράς (αποβιομηχάνιση, «απο-ϋλοποίηση» της οικονομίας, αποδέσμευσή της από τη νομοθεσία και τη δεοντολογία). Όμως η Ελλάδα καταρρέει επειδή «είμαστε πίσω». Και είμαστε πίσω, μεταξύ άλλων, επειδή δεν υπάρχει πολιτική ηθική κι επειδή δεν εφαρμόζονται οι νόμοι: στην ευρωπαϊκή έρευνα «ανοχής του εγκλήματος» (οικονομικού και γενικότερα ποινικού) ερχόμαστε δεύτεροι μετά την Ουκρανία (όπου υποτίθεται ότι γίνεται μύλος...). Η σχέση του πολίτη με τον νόμο παραμένει «τριτοκοσμική», δηλαδή συγκρουσιακή, με συνέπεια ήττα του νόμου (εργασιακές σχέσεις, διαχείριση, ασφάλεια, πρόνοια, πολεοδομία, φορολογία, προστασία περιβάλλοντος... Δεν υπάρχει τομέας δραστηριότη