Έχουμε χρέη

Δάχτυλα αδύναμα, βλέμμα απέραντο στη δύση της, δέρμα τσιγαρόχαρτο. Κάποιοι έδωσαν ψυχή και σώμα για να μπορούμε να γελάμε σε παρέες, να χαιρόμαστε οικογένειες και...
 λευτεριές, ανέσεις και γνώσεις. Αρκετοί από τους ήρωες αυτούς ξημέρωσαν σε ορθοστασία πίσω από έναν πάγκο, στα γόνατα πλάι σε μία ρίζα ροδακινιάς, στο τιμόνι πάνω σε παγωμένους νυχτερινούς δρόμους, καθαρίζοντας ξένες βρωμιές, πληρώνοντας φόρους που τσάκιζαν, στερούμενοι ένα πουκάμισο για το δικό μας αύριο, νυχτέρια στις υπερωρίες του αφεντικού για τα φροντιστήριά μας.

Μερικοί από δαύτους δεν θα πάρουν σύνταξη, θα περιμένουν εσαεί καρφωμένοι σ’ ένα τηλέφωνο που δεν θα κτυπά. Σήμερα τους υποχρεώνουμε να μετρούν τα ψιλά, να τρέμουν μην παραπατήσουν από γεροντική αστάθεια, ζουν τη ντροπή μην μας γίνουν βάρος. Το σύστημα τούς θέλει επαίτες, να καθυστερεί χρόνια το εφάπαξ τους, να συνυπολογίζεται το κέρδος αν ψοφήσουν και γλυτώσει το Ταμείο το έξοδο.

Τους χρωστάμε την αξιοπρέπεια και την αλληλεγ