Διπλώματα Οδήγησης… Όταν το α-σκοπο συναγωνίζεται το παρά-λογο, τον αγώνα τον κερδίζει πάντα το τραγικό…!

Γράφει ο Άρης Ζωγράφος

Σε πείσμα των καιρών, είμαστε ακόμα ζωντανοί σαν Rock συγκρότημα…
Για όσους ενδιέφερε και ενδιαφέρει να κερδίζουν από τη συζήτηση, να προβληματίζονται, να μετρούν τη δύναμη των επιχειρημάτων τους, να αμφισβητούν και να παλεύουν για να αποδείξουν το σωστό των απόψεων τους… χωρίς υστεροβουλίες!
Στα δύο πρώτα μου σημειώματα, έθεσα κάποια ερωτήματα, ελπίζοντας όλοι αυτοί που συμμετέχουν στις επιλογές και....
τη διαμόρφωση της πολιτικής, να εκφράσουν με ονοματεπώνυμο την άποψη τους για το Νέο(;) σύστημα εκπαίδευσης και αξιολόγησης οδηγών και να εκθέσουν, τελικά, σε κοινή θέα τα συμφέροντά τους.

Όμως, μετά από 20 μέρες διαβούλευσης, οι “γνωστοί άγνωστοι” σύμφωνα με την προσφιλή τους τακτική, κωφεύουν, συμμετέχοντας σε όλες τις επιτροπές λήψης αποφάσεων… Δοξάστε τους!

Αρχικά θα ήθελα όλα αυτά τα e-mail που έλαβα να γίνουν προτάσεις και να εκτεθούν με ονοματεπώνυμο στον δημόσιο διάλογο.
Το να ψηφίζεις -ή να καταψηφίζεις- σε αυτό το στάδιο μια άποψη, και όχι να την αποδοκιμάζεις ή να προσπαθείς να την κάνεις καλύτερη με επιχειρήματα δεν είναι γόνιμο, και θα τολμούσα να πω ότι είναι χυδαίο να κρυβόμαστε πίσω από την ανωνυμία για να εκφράσουμε παράπονα, διαφωνίες ή και συμφωνίες.

Με τα παραπάνω, δεν υπεκφεύγω και άμεσα θα καταθέσω την άποψή μου, θεματικά, στις αντίστοιχες κατηγορίες της διαβούλευσης, ξεκινώντας από αυτό που θεωρώ ως κυρίαρχο.

Το θέμα των νέων εκπαιδευτών και εξεταστών αξιολόγησης δεξιοτήτων.

Πολλές και ενδιαφέρουσες οι απόψεις, με λάθος δυστυχώς κοινό παρονομαστή.
Οι παθογένειες ενός συστήματος που έχει πεθάνει προ πολλού, είναι υπόθεση ιστορικών, και όχι ανθρώπων που σκέπτονται και νομοθετούν για το μέλλον.
Όταν κάτι είναι σάπιο, όταν κάτι πεθαίνει και είναι πιο βίαιο και από ταινία του Ταραντίνο, δεν το εξωραΐζεις αλλάζοντας διαδικασίες, ή, ψεκάζοντάς το με δήθεν διαφάνεια και δόσεις διαδικτύου.
Απλά, το διαλύεις και το χτίζεις από την αρχή με όραμα, νόμους, κανόνες, λογική, και φροντίδα, ώστε να δύναται ο κόσμος που συναλλάσσεται με αυτό -και πολλές φορές είναι μέρος του- να το αγκαλιάσει και να το αγαπήσει.
Όλοι εμείς οι πολίτες, οδηγοί, εκπαιδευτές, γονείς, εξεταστές, πολιτεία, πρέπει να “θάψουμε το πτώμα”, για να πάψει επιτέλους να μυρίζει…!

Δεν μπορούμε στην μνήμη των 100000 νεκρών στους δρόμους την τελευταία 30ετία, να μιλάμε για εκπαιδευτές που έχουν σπουδάσει(;) στα ΙΕΚ…!
Και βέβαια, δεν αμφισβητώ την διάθεση για τα νέα παιδιά που επιθυμούν – αρκετά από αυτά τουλάχιστον - να εισέλθουν με όρεξη και όραμα στον τομέα της εκπαίδευσης οδηγών, αλλά περισσότερο καυτηριάζω την εκπαίδευση που αυτοί οι φοιτητές λαμβάνουν από αδιαβάθμητες σχολές, και το κατά πόσο αυτή τους καθιστά επαρκείς εκπαιδευτές, που θα μπορούσαν να διαχειριστούν τα σύγχρονα ζητήματα της αυτοκίνησης.

Το πρόβλημα της Οδικής Ασφάλειας στην Ελλάδα, μετά από χιλιάδες project και βαρύγδουπα στρ