Δημοκρατία να φαν κι οι κότες

Ποιος δεν το ζει και δεν το νιώθει στο πετσί του.

Είμαστε μια κοινωνία όπου οι θεσμοί ξεθώριασαν. Τα “πρέπει” τα φάγαμε θυμωμένοι στο πόδι. Κι εγώ που ίσαμε το γυμνάσιο η “ψιλή” του κουρέα μου ‘κανε γλόμπο το...
 κεφάλι με κολώνια, τώρα που βλέπω τα emo του Δημοτικού να στέλνουν sms σε greeklish, μου κάθονται στραβά, αχώνευτα.

Η μεταπολίτευση ήρθε σαν τροπική καταιγίδα του Αιγόκερω να δώσει δύναμη στους κόκκους δημοκρατίας που σπάρθηκαν, κι απ΄ το βλαστάρι της ξεπήδησαν όλα τα άνθη της πιεσμένης γενιάς. Το ζήτημα είναι ότι ανεβήκαμε στο γάιδαρο για να πάμε καβάλα επιτέλους κι εμείς, αλλά απ΄ το πάθος δώσαμε ένα σάλτο τόοοσο μεγάλο, και προσπεράσαμε τη ράχη του πέφτοντας από την άλλη. Είπαμε άμποτε να κολυμπήσουμε στα γαλήνια νερά της ελευθερίας, εκεί που κάποτε δεν βρέχαμε καν τα πόδια μας, κι έξαφνα βρεθήκαμε μουσκίδι στην πέρα όχθη να μη μπορούμε να συμμαζέψουμε το θεριό που γιγαντώσαμε:

• Κάποτε δεν τολμούσες να κοιτάξεις στο γήπεδο αστυν