ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΟΛΩΝ ΓΙΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΔΕΝ ΕΚΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ

Ἡ Ἱστορία ἦταν καὶ παραμένει ἀδέκαστος καὶ ἐνώπιον αὐτῆς μετὰ πάσης διαφανείας δὲν κρινόμεθα μόνον ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἔχομε χρέος νὰ ἀφήνωμε νέες ὑποθῆκες εἰς τὴν Χώρα καὶ τὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ. Προσευχόμεθα εἰς τὸν Κύριον ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὅπως φωτίσῃ τὰ διαβήματα τῶν ἁρμοδίων καὶ ὁ Ναὸς τοῦ Ὑψίστου ἀρχίσει τὴν Θεία Ἀνέγερσίν του.

Εὐλογεῖτε. Τὸν Κύριον ὑμνοῦμεν καὶ ὑπερυψοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰώνας…Λυτρωτὰ ὁ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ…

ΕΠΙΣΤΟΛΗ
Πρὸς τὴν Διαρκῆ Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς.....
Ἑλλάδος
ΥΠΕΡΚΑΤΕΠΕΙΓΟN

Ἐπιστολὴ ὑπ᾿ ἀριθμ. 271/29.5.2012 Γ.Ι.

Μακαριώτατοι,

Ἅγιοι Συνοδικοί,

εὐλογεῖτε.

Κάνοντες ὑστάτην ἔκκλησιν ἐπανερχόμεθα εἰς τὸ θέμα τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους.

1. Πολλαὶ προσωπικότητες τοῦ ἐσωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ βλέπουσαι τὴν ἀβελτηρίαν τῶν καθ᾿ ὕλην ὑποχρέων, Πολιτείας καὶ Ἐκκλησίας, μᾶς τονίζουν νὰ παύσωμεν νὰ Σᾶς ὀχλοῦμεν καὶ νὰ ἐνδιαφερώμεθα διὰ τὴν ἄκρως ἐπισφαλῆ ὑγείαν μας καὶ ὅτι ὁ Κύριος δὲν θὰ μᾶς κρίνῃ ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἔργων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πρόθεσιν.

2. Ἔχοντες ἐπίγνωσιν τοῦ Γραφικοῦ « ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται » (Ματθ. 10, 22) συνεχίζομεν νὰ κάμνωμεν περαιτέρω «ἰώβειον ὑπομονήν» ἀποστομώνοντες τοὺς ἀπογοητευμένους φίλους τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους τονίζοντες εἰς αὐτοὺς: «αὐτὴ εἶναι ἡ σφοδροτάτη ἐπιθυμία τοῦ ἀντικειμένου ἡμῖν Σατανᾶ καὶ ὅτι ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγῳ ἐπιτρέπεται νὰ κάμνωμεν τὸ θέλημα τοῦ Σατανᾶ».

3. Εἶναι ὄντως ἄκρως ἀδιανόητον, ἀχαρακατήριστον καὶ ἀπαράδεκτον νὰ κάμνωμεν σοβαροτάτην προσφοράν, νὰ ἀγωνιζώμεθα ἄκρως ἀνιδιοτελῶς ὡς ἄγνωστοι στρατιῶται ἀπαλλάσσοντες τοὺς καθ᾿ ὕλην ὑποχρέους, Πολιτείαν καὶ Ἐκκλησίαν, νὰ διαθέσουν οὐδὲ τὴν παραμικρὰν δεκάραν, ἀλλὰ ἀπαιτοῦμεν μόνον ἡ Ἐκκλησία νὰ εὐλογήσῃ, νὰ ἐγκρίνῃ καὶ νὰ ἀπαιτήσῃ ἀπὸ τὴν Πολιτείαν τὴν ἄμεσον παραχώρησιν περιόπτου θέσεως καὶ νὰ νομοθετήσῃ διὰ ἀλλαγὴν χρήσεως, πολεοδόμησιν μὲ εἰδικοὺς ὅρους καὶ ἐν γένει τὴν διευκόλυνσιν ἐγκαίρως καὶ εὐκαίρως

4. Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία συνεχίσῃ νὰ παραμένῃ ὡς αἰτοῦσα, ἀντίχριστοι ἰθύνοντες θὰ ἐκλάβουν τοῦτο ὡς ἐπαιτείαν. Διὰ τοῦτο ἄς τεθῆ τὸ θέμα εἰς τὴν Πολιτείαν ὄχι ὡς αἴτησις καὶ ἐπαιτεία ἀλλ’ ὡς ἀπαίτησις. Οἱ νῦν ἰθύνοντες δὲν θέλουν νὰ ἀκούουν, κατανοοῦν καὶ ἐγκρίνουν «αἰτήσεις», ἀλλὰ ἀκούουν καὶ ὑπολογίζουν μόνον τὴν ὠμὴν ρεαλιστικὴν γλῶσσαν τῆς ἀπαιτήσεως…

5 . Ἄς συνειδητοποιήσωμεν τὸ Γραφικόν, «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ. 6, 2).

6. Δὲν ἐπιτρέπεται οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου νὰ φαίνωνται φρονιμώτεροι τῶν υἱῶν τοῦ φωτός.

7. Ὅπως ἐπανειλημμένως ἔχομεν ἀναπτύξει, ἡμεῖς δὲν ἐπιδιώκομεν νὰ προσθέσωμεν ἕνα ἐπιπλέον Ναὸν εἰς τούς, δόξα τῷ Θεῷ, χιλιάδας ὑπάρχοντας, ἀλλὰ νὰ πραγματοποιηθῇ ἡ Ἱερὰ ὑπόσχεσις τῶν ἡρώων τῆς Ἐθνικῆς Παλιγγενεσίας, δηλαδὴ τὸ Η΄ Ψήφισμα τῆς Δ΄ Ἐθνοσυνελεύσεως τοῦ 1829 καὶ τὰ Βασιλικὰ Διατάγματα τοῦ 1834 καὶ 1838, διὰ νὰ σταματήσουν νὰ «τρίζουν» τὰ ὀστᾶ τοῦ θρυλικοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ καὶ τῶν ἄλ