Χαιρεκακία, Λόγος και Συλλογική Ευθύνη...

Τελικά τα θύματα είναι αθώα;

Αύριο συμπληρώνονται δέκα χρόνια από "την ημέρα που άλλαξε τον κόσμο".
Μια ημέρα που προστίθεται και σε άλλες δύο ημέρες που άλλαξαν τον κόσμο μέσα στον 20ό αιώνα.
Επίθεση με πυρηνική βόμβα σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι το '45.
Πτώση του Τείχους του Βερολίνου και όλου του σοσιαλιστικού μπλοκ το '89.

Τη μέρα που έπεσαν οι.....
δίδυμοι πύργοι στη Νέα Υόρκη από το φονικό χτύπημα των αεροπλάνων, τα συναισθήματα ήταν αλλόκοτα και μπερδεμένα.
Και προσωπικά εκείνη την ώρα παρακολουθούσα τυχαία τηλεόραση και το πρόγραμμα που έβλεπα διεκόπη για να μεταδοθεί η έκτακτη είδηση ότι έγινε ισχυρή έκρηξη στον έναν απ' τους δύο πύργους και την ώρα που έδειχνε η τηλεόραση τον ένα πύργο να φλέγεται, ξαφνικά σε ζωντανή μετάδοση πέφτει ένα αεροπλάνο και στον παρακείμενο πύργο και γίνεται το ολοκαύτωμα.

Τα συναισθήματά μου εκείνη την ώρα;
Ένας παράξενος, απροσδιόριστος -μα και δικαιολογημένος- φόβος απ' τη μία γι' αυτήν την καινούρια ασύμμετρη απειλή.
Μια απειλή, απ' αυτές που δεν ξέρεις... από πού σου ΄ρχεται!
Και μία υφέρπουσα χαιρεκακία, για να είμαι ειλικρινής, απ την άλλη. Είχαν περάσει μόλις δύο χρόνια από την ισοπέδωση της Γιουγκοσλαβίας και των κατοίκων της από τις δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εν γένει.
Δεν είχε περάσει δα και αρκετός καιρός από τη θρυλική ρίψη του αμερικανικού stealth από τους Γιουγκοσλάβους, μια ρίψη η οποία ακολουθήθηκε από πανηγυρισμούς του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού.

Δε θα σταθώ τόσο στο θέμα της τρομοκρατίας, διότι αυτό έχει συζητηθεί τόσο που έχει εξαντληθεί.
Εξάλλου, λόγω της επετείου, θα ασχοληθούν όλοι με αυτό.

Θα ασχοληθώ περισσότερο με αυτήν την υφέρπουσα χαιρεκακία που αυθόρμητα νιώσαμε κι εγώ και πολλοί γύρω μου στο πρώτο άκουσμα της είδησης.
Και που μάλιστα όταν ειπώθηκε ότι ένα αεροπλάνο κατευθύνεται στο Πεντάγωνο και ένα άλλο στο Λευκό Οίκο, να πω την αμαρτία μου, είπα "απάνω τους!"
Νομίζω πως η υποκρισία περισσεύει στη χώρα μας και γι' αυτό παίρνω το ρίσκο να μιλήσω για το πραγματικό συναίσθημα που ένιωσα και σε αντιδράσεις πολλών άλλων που παρατήρησα.
Ας αφήσουμε τις υποκρισίες για να μπούμε στην ουσία του θέματος, πέρα από τις politically correct καταδίκες.
Δεν ξέρω πόσοι θα επιμείνουν να στρουθοκαμηλίζουν, κατηγορώντας με, αλλά... "πάταξον μεν, άκουσον δε".

Τι είναι αυτό που με έκανε στιγμιαία να σκεφτώ τόσο βάρβαρα;
Τι είναι αυτό που μας έκανε -στιγμιαία έστω- να ζητάμε αίμα, ξεχνώντας ότι θα είναι αίμα, ως συνήθως, αθώων ανθρώπων;

Ίσως πίστεψα ότι ήταν η μοναδική ευκαιρία να ηττηθούν επιτέλους οι ΗΠΑ σε έναν πόλεμο σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση;
Ίσως μια αίσθηση απονομής δικαίου;
Ας μην ξεχναμε, επαναλαμβάνω, την ατελείωτη σφαγή που ήταν τόσο πρόσφατη τότε.
Νωπές οι μνήμες από τις εκατώμβες θυμάτων -εν πολλοίς αμάχων- στη Γιουγκοσλαβία.
Οι χήρες ακόμη μαυροφορεμένες, οι τύμβοι με φ