Μπερδεύοντας τα ραδίκια με τα φύκια

ΤΟΥ ΧΆΡΗ ΑΛΕΞΆΝΔΡΟΥ

Χωρίς αμφιβολία το άρθρο του κ. Νάσου Θεοδωρίδη, δικηγόρου και μέλους της Π.Κ. του ΣΥΝ Αμπελοκήπων, στην Αυγή στις 20/08/2011 με τίτλο «Η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου ως μόνη θετική προοπτική για την ειρήνη» θα μείνει στην ιστορία για αφέλεια του ίδιου και την....
αστοχία των υπευθύνων της εφημερίδας που το φιλοξένησε.
Το να προσπαθήσει να απαντήσει σοβαρά κάποιος στα όσα αναφέρονται όχι μόνο δεν έχει νόημα αλλά μάλλον θα έδινε στο περιεχόμενο του κειμένου και μια σοβαρότητα την οποία δεν έχει.
Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει.. Ότι θεωρεί εθνικισμό την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας; Βέβαια, ο κ. Θεοδωρίδης στο όνομα του αντεθνικισμού δεν αναγνωρίζει τα δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, το οποίο είναι γι’ αυτόν μια διεθνής θάλασσα που απλώς τυχαίνει να περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό ελληνικών νησιών. Και τότε, αφού το Αιγαίο είναι μια διεθνής θάλασσα, γιατί να υπάρξει συνεκμετάλλευση του Αιγαίου μόνο από την Ελλάδα και την Τουρκία; Γιατί εξαιρούνται όλοι οι υπόλοιποι που θα ενδιαφερόντουσαν και που όλοι μαζί θα κάναμε μια… ωραία ατμόσφαιρα, που θα ταίριαζε περισσότερο και στην, όπως ο κ. Θεοδωρίδης την αντιλαμβάνεται, αριστερή, διεθνιστική προσέγγιση του θέματος;
Για τον κ. Θεοδωρίδη -ο οποίος εννοείται ότι ήταν και από τους υπέρμαχους του σχεδίου Ανάν που το απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία όσοι ζουν στο ελεύθερο τμήμα της Κύπρου- η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί ως δικαίωμα της χώρας στο Αιγαίο, δεν στηρίζεται σε κανένα δίκαιο. Είναι φανερό ότι ο κ. Θεοδωρίδης επιλέγει να μην έχει καμία σχέση με το διεθνές δίκαιο και προφανώς δεν έχει ακούσει τίποτα για το δίκαιο της θάλασσας.
Με μία ως ένα βαθμό ξεπερασμένη και επιφανειακή προσπάθεια να δώσει αποτυχημένα αριστερό χρώμα στους ισχυρισμούς του, μιλά για μονόπλευρη και ολοκληρωτική ηγεμονία της ελληνικής άρχουσας τάξης, χωρίς να αναρωτιέται γιατί η κακή ελληνική άρχουσα τάξη μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν έχει ασκήσει τα δικαιώματα στο Αιγαίο που της αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο. Αξίζει τον κόπο να σημειωθεί ότι οι θέσεις του δεν απέχουν από αυτές της ελληνικής και κυρίως της τουρκικής άρχουσας τάξης, που χωρίς αμφιβολία θα συμφωνούσε απόλυτα μαζί του, αφού ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα χρησιμοποιεί.
Ο κ. Θεοδωρίδης προτείνει «απευθείας διαπραγμάτευση με κοινές υποχωρήσεις, κατά τις οποίες π.χ. η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει σε ένα σύστημα διαφορικών χωρικών υδάτων που να ξεκινά από τα 12 ν.μ. στο Ιόνιο και φτάνει τα 6 ν.μ. στο περίκλειστο Αν. Αιγαίο, είτε μια κοινή προσφυγή των δύο χωρών στη Χάγη, όχι όμως μόνο για ένα θέμα, αλλά για ολόκληρη τη δέσμη των εκκρεμοτήτων,(;) ώστε η μοιρασιά να γίνει από το Διεθνές Δικαστήριο». Στο σημείο αυτό αξίζει, επίσης, να αναφερθεί ότι το ίδιο ακριβώς φέρονται, σύμφωνα με βιβλίο Τούρκου διπλωμάτη, να είχαν συμφωνήσει ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και ο νυν πρωθυπουργός και τότε υπουργός Εξωτερικών Γ.