Απάντηση των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ στη λασπολογία της "Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή" και των "Financial Crimes"

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ

Μία και μόνη, μικρή επισήμανση, για την ιστορία. Το τελικό κείμενο της πρότασης Γ, η οποία κατατέθηκε και υπερψηφίστηκε στις εκλογές της 30ης &31ης Ιανουαρίου, ουσιαστικά εμπεριέχει στοιχεία 12 ή και περισσότερων προτάσεων και υπο-προτάσεων που συζητήθηκαν στην γενική συνέλευση της 24ης Ιανουαρίου.
Κοινός παρονομαστής ήταν η αντίθετη τοποθέτηση των συναδέλφων, στο ενδεχόμενο γενικής απεργίας διαρκείας στον Τύπο, χωρίς στόχευση και ως .....
συνήθως χωρίς αποτέλεσμα. Κοινή συνιστώσα επίσης αποτέλεσε και η επιδίωξη υπογραφής αναγκαίας Σ.Σ.Ε., για την αποφυγή γενίκευσης αυθαιρεσιών από την πλευρά των εργοδοτών.
Το να επέρχεται μία συμφωνία, όχι κατά γράμμα, αλλά σε ένα τελικό κείμενο που συνθέτει περισσότερες εκ των 2 προτάσεων, εμπεριέχει υποχωρήσεις ή υπαναχωρήσεις επί των αρχικών από όλες τις πλευρές που συμμετείχαν(χρωματισμένες ή αχρωμάτιστες - γιατί υπάρχουν και αυτές όσο κι αν δεν θέλουν κάποιοι να το αποδεχθούν ή να το πιστέψουν) καταδεικνύει από μόνο του ότι στην ΕΣΗΕΑ υπάρχουν ακόμα συνάδελφοι που δεν διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλο.

Υπάρχουν συνάδελφοι, οι οποίοι μπορούν να βρουν -εν μέσω διαφωνιών- σημεία συμπόρευσης. Εάν κάποια στιγμή το καταλάβουν και το.....

επιτύχουν και οι υπόλοιποι, μακριά από στείρες κομματικές γραμμές, που επιδιώκουν αντί της συνοχής την σύγκρουση, ίσως επιτέλους καταφέρουμε και κάτι θετικό στην Ένωση, πριν αυτή διαλυθεί υπό το βάρος της κρίσιμης περιόδου και υπό την πίεση μίας γενικότερης «απεργολαγνείας» που διακατέχει ως σύνδρομο τον κλάδο μας.
Προσωπικά δεν ανήκω σε καμία παράταξη και ούτε πρόκειται να ενταχθώ σε καμία. Ήμουν, είμαι και ελπίζω να είμαι εργαζόμενος και έρχομαι να υπογραμμίσω ότι οι πολιτικές-κομματικές, τυφλές γραμμές δεν έχουν προσφέρει και δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτα παραπάνω στους δημοσιογράφους από την συρρίκνωση θέσεων εργασίας και ένα ακόμα πιο αβέβαιο μέλλον για όλους τους συντάκτες.

Ξαφνικά κάποιοι, μη θέλοντας να αποδεχθούν την πραγματικότητα (σκληρή, αλλά αυτή είναι και βρίσκεται απέναντι μας), ακολουθώντας τις δικές τους ιδεοληψίες προσπαθούν μπαίνοντας σε διαγωνισμούς πλειοδοσίας προς τους συναδέλφους για το ποιος θα καταφέρει να πραγματοποιήσει την πιο «τυποκτόνα» απεργιακή κινητοποίηση, ώστε να πείσουν για την υπερψήφιση της πρότασής τους.
Διατυμπανίζουν το τι επιδιώκουν, τι διεκδικούν, τι προτείνουν για να κατεβάσουμε τα ρολά, δίχως -την ίδια στιγμή- να τολμούν να αναφέρουν τι θα χάσει ο κλάδος μέσω αυτών των κινητοποιήσεων. Χαρακτηρίζουν εργοδοτικούς, εκείνους που διαφωνούν μαζί τους καθώς, καθήμενοι στον θρόνο του Πάπα, διατηρούν το αλάθητο στον χώρο της δημοσιογραφίας.

Υποστηρίζουν ότι θα τρίξουν τα δόντια στους εργοδότες με μία απεργία διαρκείας, δίχως να λένε ότι το πιθανότερο αποτέλεσμα, θα είναι να πληθύνουν οι προσφυγές στο άρθρο 99, αντί να διασπαστεί το μέτωπο των εργοδοτών. Δίχως να λένε ότι πιθανότερο είναι να αυξηθεί ο αριθμός των ανέργων από τη