Απαιτείται ΑΜΕΣΑ έμφαση στο θετικό!

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η δημοσιοποίηση κάποιων πτυχών του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ στημένων παιχνιδιών της μπάλας έφερε ΞΑΝΑ στο προσκήνιο της επικαιρότητας “ τη διαφθορά” ένα θέμα που ανέκαθεν ταλάνισε και συνεχίζει να ταλανίζει όχι μόνο επί μέρους δομές και θεσμούς αλλά ολάκερο το ελληνικό κοινωνικό σύστημα.
Ισως ακουσθεί ως πικρόχολο αλλά ποιός μπορεί να....
ξεχάσει εκείνη την ανυπέρβλητης γοητείας αιτιολογία του αείμνηστου Ανδρέα για τον δημόσιο λειτουργό που είχε κάνει «ένα ...δωράκι στον εαυτό του»( αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων) ή τα συνεχιζόμενα δημοσιεύματα του Τύπου και των ηλεκτρονικών ΜΜΕ αναφορικά με τις...μίζες στις αγορές απαραίτητου για την εθνική μας υπόσταση αμυντικού υλικού και όχι μόνο;
Το θέμα σχετίζεται περισσότερο με βαθειά ριζωμένες θέσεις και στάσεις
όλων μας στις μεταξύ μας συναλλαγές ή τις δοσοληψίες με το επίσημο
Κράτος και τους φορείς του και λιγότερο με συγκεκριμένα στελέχη των
πολιτικών Κομμάτων που μας κυβερνούν .
Οι Ελληνες διακρινόμαστε για την σχιζοειδή συμπεριφορά μας τη μιά
στιγμή να κατηγορούμε το αδηφάγο, σπάταλο, φορομπηχτικό, απρόσωπο
και απάνθρωπο Κράτος και την άλλη να εκλιπαρούμε τους λειτουργούς
του μέσα από θεσμοθετημένες κομματικές διεργασίες να φροντίσουν
ώστε ΑΥΤΟ το ΚΡΑΤΟΣ να προσλάβει σε θέση μόνιμη το γιό ή την κόρη,
τη σύζυγό ή εμάς τους ίδιους!
Αυτές οι διαπιστώσεις δεν στοχεύουν στην αναίρεση του
καταστροφικών διαστάσεων κοινωνικού κόστους που έχει προκαλέσει η
διαφθορά στο Δημόσιο βίο μας, αλλά μάλλον στην συνειδητοποίηση ότι
για να εξυγιανθεί ο Δημόσιος βίος χρειάζεται πρώτιστα να ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΝ
οι Πολιτικοί μας και το πολιτικό σύστημα τις ενοχές τους και στη συνέχεια
να δεχθούμε όλοι μας το βαθμό της συμμετοχικής μας ενοχής στα κακώς
κείμενα (ΟΧΙ, βέβαια, με την έννοια που έδωσε σε αυτό ο κ. Πάγκαλος!)
Θυμάμαι ότι είχα πληγωθεί ως νεαρός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της
Νέας Υόρκης διαβάζοντας το βιβλίο του Τζών Γκάνθερ με τίτλο «Εντός
της Ευρώπης» όπου ξεκινούσε το κεφάλαιο για την Ελλάδα και με
διάθεση να χαριτολογήσει έγραφε ότι «μετά την χειραψία με τους
Ελληνες, που συνηθίζουν πολύ τις χειραψίες, καλού κακού, μετρήστε και
τα δάκτυλά του χεριού σας!...»
Πριν αρκετά χρόνια (και συγκεκριμένα πριν την ολοκλήρωση
της ζεύξης Ρίου-Αντιρρίου) είχα ακούσει σε πανευρωπαϊκή σύναξη
συναδέλφων με συμμετοχή από τις ΗΠΑ και τον Καναδά ένα ανέκδοτο
που αν και πλήγωσε τον εθνικό μου εγωισμό άφησε και μαθησιακά
στοιχεία που με προτρέπουν να το αφηγηθώ (οι μόνιμοι αναγνώστες μου
θυμούνται και σχετικό άρθρο μου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ):
«Σπούδασαν σε επιφανές πανεπιστήμιο των ΗΠΑ τρείς ευρωπαίοι
Γάλλος, Γερμανός και Ελληνας έγιναν και καλοί φίλοι. Επιστρέφοντας
στις πατρίδες τους μπλέχτηκαν με τα κοινά. Κάλεσε το Γάλλο και τον
Ελληνα ο Γερμανός στην πόλη του και τους έδειξε τα επιτεύγματα