ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΜΕΡΟΣ 2ο: Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑΣ

Το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα, είτε αναφερόμαστε στην Νομισματική Ένωση είτε γενικότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εντάσσεται στον ευρύτερο Δυτικό Κόσμο, και αποτελεί το δεύτερο μεγάλο Πυλώνα του δυτικού καπιταλισμού. Συνιστά, ως χώρος, το δεύτερο πόλο του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος όπου τα.....
γενικά χαρακτηριστικά του (http://spartacusbund.blogspot.com/2011/08/1.html#7309995349563105753) επιβεβαιώνουν τη γενική τους ισχύ μέσα από την ευρωπαϊκή ιδιομορφία.

Το πλήθος των ειδήσεων για τις κινήσεις, τις συνομιλίες και τις προσωπικές στιγμές των ευρωπαίων πολιτικών, η τρομολαγνική παρουσίαση της οικονομικής κρίσης, ο διάχυτος φόβος και ανασφάλεια, η αποσπασματική ενημέρωση αποτρέπουν και στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το σχηματισμό μίας συστηματικής αφήγησης και κατανόησης των εξελίξεων και των προβλημάτων του Ευρωπαϊκού χώρου. Μία προσεκτική ωστόσο και συστηματική παρατήρηση μας οδηγεί σε πιο ασφαλή και συγκεκριμένα συμπεράσματα αν κατορθώσουμε και παραμερίσουμε τον σκόπιμο τρόμο που απλώνεται πάνω από τα κεφάλια των ευρωπαίων πολιτών.

Το 1ο Ευρωπαϊκό παράδοξο – η θεσμική κατοχύρωση της προτεραιότητας στην εμπορία του χρήματος.
Η Ένωση του Άνθρακα και Χάλυβα και στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα εξέφραζε ως θεσμικός, κοινωνικός και οικονομικός χώρος κυρίως τη βούληση των λαών και των ισχυρών ηγεσιών εκείνης της εποχής για πολιτική ένωση μέσα από την ανάπτυξη των οικονομικών θεσμών και την αλληλεξάρτηση των οικονομιών τους. Ενώ λοιπόν στον τίτλο τους κυριαρχεί ο οικονομικός υπερκαθορισμός στην πραγματικότητα πρόκειται για διακυβερνητική και δευτερεύοντος λαϊκή βούληση πολιτικής ένωσης ή αλληλεξάρτησης. Η οικονομία δεν είναι παρά το μέσο για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση στη συνέχεια, παρά το απίστευτο γεωγραφικό ξεχείλωμα της, εκφράζει λεκτικά τη βούληση για μία πιο συνεκτική ένωση με μεγαλύτερο θεσμικό βάρος αλλά στην πραγματικότητα προωθεί πολιτικές οικονομικής ομογενοποίησης, η δε νομισματική ένωση εκφράζει τη σαφή βούληση της οικονομικής ομογενοποίησης παραβλέποντας τα απαραίτητα θεσμικά, πολιτικά και κοινωνικά αντίβαρα. Η αντίφαση στον Ευρωπαϊκό Χώρο υπάρχει από την αρχή της γέννησής της .

Οι θεσμοί που δημιουργούνται, με ναυαρχίδα την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σύρουν την Ευρώπη σε μία θεσμοθετημένη και επίσημη παραδοχή ότι το κύριο συνεκτικό της στοιχείο εντοπίζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα και δευτερευόντως στις παραγωγικές της δομές. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίφαση με την ιστορική διαδρομή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού ο οποίος κυριαρχείται από την ισχυρή πολιτική και κοινωνική παρέμβαση στην παραγωγική διαδικασία και την αναδιανομή του πλούτου στη συνέχεια. Ο, οριστικά πλέον, χαμένος καπιταλισμός του Ρήνου, η σοσιαλδημοκρατική σκανδιναβική παράδοση και η ισχυρή δημόσια παρέμβαση στην Γαλλική Οικονομία υποστηρίζουν αυτήν την οπτική. Το παράδοξο ενισχύεται ακόμη περισσότερο αν συνυπολογίσουμε την άρνηση της πλήρους ενσωμάτωσης της Μ. Βρ