''Αναλφάβητοι'' μιλούν για έξοδο από το ευρώ

Με βαρύτατους χαρακτηρισμούς οι Financial Times κατηγορούν τόσο τους πολιτικούς όσο και τους οικονομολόγους....
που χαράσσουν και χειρίζονται το πιο ''καυτό'' θέμα της ευρωζώνης.Διαβάστε όλο το άρθρο.''Έχω συχνά αναφερθεί στον μακροοικονομικό αναλφαβητισμό του κατεστημένου που χαράσσει την οικονομική πολιτική της ευρωζώνης. Εξίσου, αν όχι περισσότερο εκνευριστικός, είναι ο πολιτικός και νομικός αναλφαβητισμός των οικονομολόγων που χειρίζονται τα θέματα της ευρωζώνης. Το οικονομικό βραβείο Wolfson είναι το αποκορύφωμα.Το ερώτημα που τίθεται από την επιτροπή του βραβείου Wolfson είναι το εξής: «Εάν ένα κράτος – μέλος εγκαταλείψει την οικονομική και νομισματική ένωση, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος διαχείρισης αυτής της οικονομικής διαδικασίας ώστε να παρασχεθεί το πιο υγείες υπόβαθρο για την μελλοντική ανάπτυξη της ευημερίας που απολάμβανε εντός της ένωσης;»Το συγκεκριμένο ερώτημα έχει δύο αμφισβητήσιμα σημεία. Το πρώτο είναι εάν η προϋπόθεση που θέτει είναι όντως εφικτή, γιατί σε αντίθετη περίπτωση το ερώτημα δεν έχει νόημα. Το δεύτερο σημείο είναι πιο ουσιώδες: Εάν ρωτάς ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για κάτι, πρακτικά θεωρείς δεδομένο ότι υπάρχει τέτοιος τρόπος.Οι επιστήμονες της μακροοικονομίας τείνουν να συγχέουν τη νομισματική ένωση - για την οποία δεν έχουν μοντέλο - με ένα χαλαρό σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών ή μία ένωση ενιαίου νομίσματος – για το οποίο έχουν μοντέλο. Η νομισματική ένωση είναι αρκετά πιο δύσκολη, γιατί δεν πρόκειται ούτε για κράτος, ούτε για μία χαλαρή συμφωνία κατά την οποία όλοι διατηρούν την εθνική τους κυριαρχία. Η ένταξη σε μία νομισματική ένωση δεν είναι ένα συμβόλαιο, αλλά κατοχυρώνεται από τις ευρωπαϊκές συνθήκες, οι οποίες αναφέρουν ότι το νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το ευρώ. Υπάρχουν περιθώρια ελιγμών ως προς την είσοδο στην ένωση - χώρες όπως η Βρετανία και η Δανία επέλεξαν να μην ενταχθούν – αλλά δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών κατά την έξοδο από την ένωση.Νομικά υπάρχουν δύο τρόποι εξόδου από τη νομισματική ένωση. Ο πρώτος απαιτεί αλλαγή της συνθήκης. Πέρασαν 9 χρόνια για να εφαρμοστεί η τρέχουσα συνθήκη της Λισσαβόνας. Εάν επιλέξουμε αυτή την οδό, θα πρέπει να υπάρξει διακυβερνητική σύνοδος, να επιτευχθεί συμφωνία και να επικυρωθεί αυτή η συμφωνία από όλα τα κοινοβούλια. Στην Ιρλανδία, ίσως και σε άλλα κράτη-μέλη, θα πρέπει να γίνει δημοψήφισμα. Η πρόταση είναι τόσο ανέφικτη που είναι χάσιμο χρόνου ακόμη και να τη συζητήσουμε.Ο δεύτερος τρόπος θα ήταν η έξοδος του κράτους- μέλους από την ΕΕ. Αυτό είναι εφικτό βάσει του Άρθρου 50 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης . Νομικοί εμπειρογνώμονες με διαβεβαιώνουν ότι αυτή η διαδικασία μπορεί να αποδειχθεί εντυπωσιακά ταχεία. Γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει προηγούμενο. Η αποχώρηση της Γροιλανδίας από την ΕΕ το 1985 είναι ότι πλησιέστερο, αν και σε αυτή την περίπτωση η νομική βάση ήταν διαφορετική.Σε κάθε περίπτωση, και αυτή η οδός έρχεται σε αντίθεση με την βασική προϋπόθεση που θέτει το ερώτημα του βραβείου Wolfson: ότι υπάρχει τρόπος διαχείρ