Αιωνία Η Μνήμη Του Αλέκου Παναγούλη

Δυό λόγια για τον Αλέκο

Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, ούτε και είμαι ο καταλληλότερος για να μιλήσω μέσα σε λίγα λεπτά για τη ζωή και το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη. Γι’ αυτό δεν θα σας μιλήσω ‘για τον Αλέκο’. Πώς θα μπορούσα άλλωστε εντίμως αφού δεν τον γνώρισα, δυστυχώς. Τον συνάντησα μια και μοναδική φορά και τον χαιρέτισα φευγαλέα, ήμουν τότε είκοσι χρονών, στο γραφείο του πατέρα μου -και τότε ακόμη αρχηγού του- λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, τη δολοφονία του για....
τους πολλούς που δεν πεισθήκαμε ποτέ με την εκδοχή του απίθανου ‘τροχαίου’ με τα πολλά αναπάντητα ερωτηματικά….

Δεν θα μιλήσω ‘για τον Αλέκο’ γιατί από εκείνη τη μέρα συνομιλώ -όπως πολλοί της γενιάς μου- ‘με τον Αλέκο’. Θα μιλήσω λοιπόν ‘προσωπικά’. Γιατί η Πολιτική, όπως την εννοούσε ο Αλέκος, με “Π” κεφαλαίο δηλαδή, είναι πάντα υπόθεση ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, υπόθεση του πολίτη, προϊόν ΑΠΟΦΑΣΗΣ και πράξη ΕΥΘΥΝΗΣ και, όπως στην περίπτωση του, ΑΝΔΡΕΙΑΣ και ΑΡΕΤΗΣ.

Έθεσε ψηλά τον πήχη για τις επόμενες γενιές ο Αλέκος.

Υπήρξε πραγματικά ασυμβίβαστος αγωνιστής.

Στους αγώνες για ελεύθερη Κύπρο.

Στους ανένδοτους για δημοκρατική Ελλάδα.

Στην αντίσταση κατά της Δικτατορίας. Ως επίδοξος τυρρανοκτόνος, ως αλύγιστος κρατούμενος βασανισθείς και ως πολυμήχανος δραπέτης.

Ασυμβίβαστος όμως και με τους συμβιβασμούς της ‘Μεταπολίτευσης’. Ασυμβίβαστος με το κουκούλωμα του φακέλλου του πραξικοπήματος της Κύπρου (που έδωσε το αναγκαίο πρόσχημα στην Τουρκία για την εισβολή) στο όνομα υψηλών κρατικών σκοπιμοτήτων ή, για να το πούμε λιανά, για να μη θιγούν οι Αμερικάνοι πάτρωνες του Καραμανλή και του Αβέρωφ -και πρώτα και κύρια ο προεδρεύων υπερυπουργός των εξωτερικών των ΗΠΑ Κίσινγκερ, ο ‘εγκέφαλος’ της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.

Είχε βαλθεί να τα φέρει όλα στο φώς ο Αλέκος, “για να ‘βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί”.

Γιατί δεν μπορούσε να ησυχάσει, δεν μπορούσε να ζει συνένοχος, ούτε δια της σιωπής….

Έτσι υπήρξε το πρώτο θύμα, ο πρώτος μάρτυρας της ‘Μεταπολίτευσης’.

Η θυσία του ανέδειξε τα όριά της στον δεύτερο κιόλας χρόνο της ζωής της. Υπό αυτή την έννοια σήμανε και το πρώϊμο ‘τέλος’ της, ήδη από τότε.

Εκλιπόντος του πραγματικού ήρωα, φιλοτεχνήθηκε ανεμπόδιστα το προφίλ του δήθεν ‘χαρισματικού σωτήρα’ για να διαδεχθεί τον ψευτο-‘Εθνάρχη’.

Μπελογιάννης, Λαμπράκης, Παναγούλης “έπρεπε” να φύγουν απ’ τη μέση για να προχωρήσει, μέσα από τη διάλυση του ΕΑΜ, της ΕΔΑ και του Κέντρου, η κατάλυση του Ελληνικού Έθνους που μας οδήγησε, μέσα από το καθεστώς του δικομματισμού που έτσι οικοδομήθηκε, στη σημερινή χρεωκοπία, τη νέα κατοχή, τη νέα χούντα των τραπεζιτών και των ευρωκρατών.

Καταθέτοντας στεφάνι σήμερα, τριάνταεπτά ακριβώς χρόνια μετά τη θυσία του, σ’αυτόν τον υπέροχο ανδριάντα που δείχνει –σημαδιακά- στον ίδιο δρόμο που δείχνει, λίγο παρακάτω, ο γέρος του Μωριά, δεν στεκόμαστε μόνο στον συμβολισμό, ούτ