Υπηρεσιακη κυβερνηση. Καταλοιπο του παρελθοντος

Του Πέτρου Τρουπιώτη
Εδώ και έναν περίπου μήνα , η χώρα κυβερνάται,(;) από υπηρεσιακή λεγομένη κυβέρνηση. Δηλαδή κυβέρνηση που δεν έχει εκλεγεί, ή δεν έχει πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή. Και υποτίθεται ότι διαχειρίζεται τα θέματα , εντελώς τυπικά και απλώς κινεί τα τρέχοντα. Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Τι σημαίνει υπηρεσιακή κυβέρνηση και ποια είναι η χρησιμότητα μια τέτοιας . Ουσιαστικά καμία. Θα έλεγα ότι συμβαίνει το αντίθετο. Μια τέτοια κυβέρνηση , όχι μόνον δεν βοήθα στην.......... ουσία την χωρά, αλλά πηγαίνει πολλά πράγματα πίσω. Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα λίγο πιο αναλυτικά. Ο θεσμός της υπηρεσιακής κυβέρνησης, ένας θεσμός που υπάρχει σε λίγες χώρες, πρόεκυψε από την δυσπιστία που υπήρχε στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, του ενός κόμματος για το άλλο. Και βεβαία τις διαφορές παρατυπίες που μπορούσαν να γίνουν προεκλογικά και να αλλοιώσουν το αποτέλεσμα των εκλογών. Βεβαία, τώρα πια όλα αυτά τα «τρυκ» των περασμένων δεκαετιών είναι σχεδόν αδύνατο να γίνουν και βεβαίως με τίποτα δεν δικαιολογείται μια τέτοια εξέλιξη από αυτές τις υποψίες. Όπως επίσης δεν έχει και καμία λογική η αντικατάσταση συγκεκριμένων υπουργών προ των εκλογών. Οι εποχές έχουν αλλάξει παρά πολύ, η δυνατότητα πρόσβασης πολιτών και κόμματων σε στοιχεία αλλά και σε πληροφόρηση είναι τεράστια και έτσι είναι ανώφελο να πάρουν αλλαγές προσώπων. Εξάλλου, οι κυβερνήσεις που έχουν εκλεγεί και θεωρούνται αξιόπιστες λογω του ότι έχουν πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή, δεν μπορεί να θεωρούνται «ύποπτες» για το προ των εκλογών διάστημα. Πρόκειται για έναν παραλογισμό, άνευ προηγούμενου. Αλλά και επί της ουσίας. Άσχετα με το αν η χώρα μας είναι σε προεκλογική περίοδο, ο κόσμος κινείται, δεν σταματά, η παγκόσμια οικονομία κινείται, οι διεθνείς και άλλες σχέσεις της χώρας συνεχίζουν να εξελίσσονται. Δεν είναι λοιπόν ούτε λογικό , ούτε σωστό, να αλλάζουν για ένα μηνά , οι υπουργοί που ως τότε έχουν χειρισθεί τα σημαντικά ζητηματα που μας αφορούν. Δεν υπάρχει καμία λογική σε κάτι τέτοιο. Αντίθετα, τι κάνουμε τελικά. Αναθέτουμε σε κάποιους , ικανούς ίσως, να αναλάβουν να χειριστούν θέματα , τα οποία πιθανόν όχι μόνον δεν γνωρίζουν αλλά δεν προλαβαίνουν καν να μάθουν. Τους αναθέτουμε να αντιμετωπίζουν ζητηματα διεθνών σχέσεων , για παράδειγμα, πιθανόν μη έχοντας καμία γνώση του αντικείμενου και καμία σχέση με πρόσωπα και πράγματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αλλού. Και επίσης τους αφήνουμε να διαχειριστούν κρίσιμα πιθανόν θέματα, για τα οποία πάντως δεν θα έχουν , πολιτικά, να δώσουν και σε κανέναν λόγο… Αντί λοιπόν να αφήσουμε την κυβέρνηση που υπήρχε ως τότε να διαχειρισθεί όλα τα ζητηματα , τα αναθέτουμε σε «ερασιτέχνες» που είναι άγνωστο αν θα αποδειχθούν καλοί ή κακοί διαχειριστές των ζητημάτων. Πάντως είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να μάθουν τα θέματα τους αν δεν τα ξέρουν. Στην σημερινή για παράδειγμα υπηρεσιακή ελληνική κυβέρνηση, έχουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, την υπουργό παιδείας. Η κ υπουργός, στέλεχος και υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καμία σχ