Βρώμικο 1989 - Βρώμικο 2012

Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης

Flash back. Περίπου 23 χρόνια πριν. Τ' ονόμασαν και "βρώμικο 89". Ένα πρόσωπο που σήμερα πρωταγωνιστεί στις διεργασίες σχηματισμού της συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ.ΑΡ, είχε παίξει και τότε σημαντικό ρόλο. Όχι τον πρώτο, αλλά σημαντικό. Οι πρώτοι ρόλοι τότε, ανήκαν σε πολιτικά πρόσωπα της κοινοβουλευτικής (ή καθεστωτικής αν προτιμάτε) αριστεράς, τα οποία παρότι δεν βρίσκονται στην ζωή, αποτελούν σημεία αναφοράς. Χαρίλαος ...........
Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος. Ηγέτες του ενιαίου τότε Συνασπιμού, οι οποίοι, σε μια πρωτόγνωρη ως τότε υπέρβαση, συνεργάστηκαν με την συντηρητική παράταξη για κάποιοι ειδικό λόγο. Θ' αναφερθούμε σ' αυτόν, αφού πρώτα θυμήσουμε πως το πρόσωπο που και τότε και τώρα συμμετείχε στα παράδοξα κυβερνητικά σχήματα, ήταν και είναι ο Φώτης Κουβέλης. Τότε ως στέλεχος του ΣΥΝ, βρέθηκε για ελάχιστους μήνες στο υπουργείο Δικαιοσύνης της συγκυβέρνησης Ν.Δ.-ΣΥΝ. Τώρα, ως ηγέτης της ΔΗΜ.ΑΡ. στηρίζει ένα ανάλογο αν και με παραλλαγές πολιτικό πείραμα.
Αν κάποιος το δει με μια απόσταση, βγάζει εύκολα το συμπέρασμα πως ο Φώτης Κουβέλης είναι συνεπής. Δεν έχει ενδοιασμούς, προκειμένου να πετύχει έναν υπέρτερο στόχο ν' αφήσει στην άκρη ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές και να συνεργαστεί ακόμα και με τον... διάβολο (κλισέ φράση που αποδίδεται στον Κάρολο Μάρξ). Τότε, ο κ. Κουβέλης θεώρησε πως πρέπει η αριστερά να συνεργαστεί με την δεξιά προκειμένου να αποκαλυφθεί σε ολόκληρη την διάστασή του το σκάνδαλο Κοσκωτά και να οδηγηθούν στο σκαμνί τα πολιτικά πρόσωπα που είχαν εμπλοκή, κυρίαρχο των οποίων θεωρείτο ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τώρα, ο κ. Κουβέλης συμμετέχει σε μια... ανίερη συμμαχία για ένα διαφορετικό διακύβευμα (όπως ο ίδιος και πολλοί άλλοι το εννοούν), την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Εύκολο και το επόμενο λογικό συμπέρασμα. Αν τα δυο διακυβεύματα είναι πραγματικά όπως τα εμφανίζουν, τότε προφανώς το σημερινό υπερτερεί θεαματικά σε αξιολόγηση εκείνου που είχε τεθεί 23 χρόνια πριν. Ο καθένας βεβαια το κρίνει, υποκειμενική η άποψη.
Το ζητούμενο ωστόσο, δεν είναι η στάση Κουβέλη και αν αυτός και η ΔΗΜ.ΑΡ. πρέπει να συμμετάσχουν σ' ένα κυβερνητικό σχήμα με πολιτικούς αντιπάλους της απέναντι όχθης. Για την ακρίβεια, το ζητούμενο δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η στάση όλων εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί και κρίνουν αρνητικά την συμμετοχή της ΔΗΜ.ΑΡ στο σημερινό κυβερνητικό σχήμα. Έχουν δίκιο όταν λένε ότι δεν πρέπει ένα κομμάτι της αριστεράς να παίζει ρόλο "ξεπλύματος" της αμαρτωλής συντηρητικής παράταξης (και αυτονόητα και του ΠΑΣΟΚ); Η απάντηση έχει επίσης υποκειμενικό χαρακτήρα, αρκεί να παραθέσουμε δυο στοιχεία.
Το πρώτο από αυτά, το προαναφέραμε έμμεσα. Τότε, το "βρώμικο 89", η ανίερη συμμαχία έγινε για να ξεσκεπασθεί ένα σκάνδαλο και να οδηγηθούν οι υπαίτιοι στο σκαμνί. Αυτό ήταν τουλάχιστον το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από στελέχη της Αριστεράς στην προσπάθεια να δικαιολογηθεί η πρωτοφανής συνεργασία. Τώρα, το "βρώμικο 2012"