ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΟΥΤΙΝ: Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ

Toν έχουν χαρακτηρίσει «παντοτινό ηγέτη της Ρωσίας» και «ισχυρότερο άνδρα του κόσμου», (περιοδικό Forbes). Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του στην πολιτική (στη δημαρχία του Λένινγκραντ) είχε το παρατσούκλι ο «γκρι καρδινάλιος» κι αργότερα....
ο «αόρατος άνθρωπος» (που κινούσε τα νήματα στο πλευρό του δημάρχου). Σύμφωνα με το βιβλίο της Μάσα Γκέσεν που απομυθοποιεί το προφίλ του «παντοτινού ηγέτη» είναι ο «άνθρωπος δίχως πρόσωπο», ένας μυστηριώδης όσο κι αδίστακτος τύπος που συνήθισε από τα χρόνια της KGB να ζει μια ζωή κατασκόπου. Πότε κινηματογραφική, περιπετειώδη, ιδανική για να εντυπωσιάσει τα δυτικά media και πότε κρυμμένη στις πιο σκοτεινές σκιές.

Γεγονός είναι πως ένα κομμάτι της ζωής και της προσωπικότητας του πανίσχυρου Ρώσου ηγέτη βρίσκεται πάντα κρυμμένο στη σκιά μύθων, πότε διασκεδαστικών (όπως αυτοί που αφορούν τον έρωτα και τη σχέση του με 30 χρόνια νεότερη του πρώην Ολυμπιονίκη της ρυθμικής γυμναστικής) και πότε ανατριχιαστικών (σχετικά με το τι συμβαίνει σε όποιον επιχειρεί να του πάει κόντρα).
Υστερα από σχεδόν μια 15ετία στο προσκήνιο της εξουσίας, ο Βλαντιμίρ Πούτιν παραμένει ο άνθρωπος με τα πολλά μυστήρια και τα πολλά -ενίοτε ΤζειμςΜποντικά- πρόσωπα.
Ας δούμε κάποιες από τις περιπέτειές του...

Ο άντρας με το χρυσό πιστόλι

Μια από τις εικόνες της ζωής και της προσωπικότητας που έχει παρουσιάσει στη Δύση είναι αυτή ενός συνδυασμού Τζέιμς Μποντ και Ιντιάνα Τζόουνς, ενός άνδρα της περιπέτειας, που δεν διστάζει να πετάξει, να καταδυθεί, να κυνηγήσει ή να εμφανιστεί γυμνόστηθος -γνωρίζοντας καλά ότι οι φωτογραφίες του θα κάνουν τον γύρο του πλανήτη.

Οι πολεμικές τέχνες, το τζούντο - το οποίο γνώρισε γύρω στα 14 και έκτοτε δεν εγκατέλειψε ποτέ- είναι ένα μόνιμο στοιχείο του προφίλ ενός ανθρώπου τολμηρού, που ξέρει πώς να πυροβολεί -είτε σε σκοπευτήριο, είτε στο κυνήγι-, να χειρίζεται ελικόπτερο ή αεροπλάνο, να έρχεται σε επαφή με τίγρεις ή πολικές αρκούδες και που δεν χάνει καμία ευκαιρία να εξερευνά τη φύση και να κολυμπά (σε στιλ πεταλούδα) στα παγωμένα νερά λίμνης της Σιβηρίας.

Τον έχουμε δει να πετάει με ανεμόπτερο -για να συμβάλλει στην καθοδήγηση των αποδημητικών σιβηρικών γερανών- αλλά και να χειρίζεται υποβρύχιο -στο πλαίσιο έρευνας για ιστορικά ναυάγια- ή να καταδύεται (2011) με ομάδα αρχαιολόγων και να βγαίνει στον αφρό, φυσικά με αμφορείς στο χέρι.

Ακόμα, έχει εμφανιστεί σε στιλ ελεύθερου καβαλάρη πότε πάνω στ' άλογο και πότε με τη μηχανή του, με την οποία έχει λάβει μέρος σε φεστιβάλ μαζί με άλλους Ρώσους μοτοσικλετιστές. Η ταχύτητα τον συγκινεί ιδιαίτερα, γι' αυτό και έχει οδηγήσει μονοθέσιο της Renault, με ταχύτητα που ξεπερνούσε τα 240 χλμ. την ώρα.
Εννοείται πως τόση κινηματογραφική λάμψη δεν θα μπορούσε να μη συγκινήσει κοινό, αστέρες του σινεμά (η Ορνέλα Μούτι εγκατέλειψε κάποτε την παράσταση στην οποία μετείχε για να παραστεί σε δείπνο με τον Πούτιν και τον Κέβιν Κόστνερ) και σκηνοθέτες (ο Ολιβερ Στόουν έχει εκφράσει επανειλημμένως τον θαυμασμό του για τον Ρώσο ηγέτη).

Από τη Ρωσία με αγάπη
Πριν γίνει ο απόλυτος ηγέτης της Ρωσίας,ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε μια παιδική ηλικία από την οποία έλειπε η οποιαδήποτε κινηματογραφική λάμψη. Μεγάλωσε στο Λένινγκραντ, σε ένα διαμέρισμα, το οποίο μοιράζονταν τρεις οικογένειες. Εχει πει πως ακόμα θυμάται τον εαυτό του μικρό να κυνηγά ποντίκια στο κλιμακοστάσιο.
Ο παππούς του, ο οποίος λεγόταν Σπυρίδων Ιβάνοβιτς Πούτιν, εργαζόταν ως μάγειρας στο εξοχικό του Λένιν. Μετά τον θάνατο του Λένιν συνέχισε να δουλεύει για τη γυναίκα του, ενώ σε εξαιρετικές περιπτώσεις, μαγείρευε και για το γεύμα ή το δείπνο του Στάλιν.Ο Πούτιν ήταν το τρίτο παιδί στην οικογένεια, αν και ο ίδιος δεν γνώρισε ποτέ τα δύο αδέλφια του (το πρώτο πέθανε μερικούς μήνες μετά τη γέννησή του, ενώ το δεύτερο έφυγε πάλι σε μικρή ηλικία από διφθερίτιδα στην πολιορκία του Λένινγκραντ). Στην αυτοβιογραφία του αναφέρεται εκτενώς στα παιδικά του χρόνια, στον πατέρα του, Βλαντιμίρ Σπιρντόνοβιτς και στη μητέρα Μαρία Ιβάνοβνα. Από την οικογένεια έλειπαν τα χρήματα, δεν έλειπε όμως η αγάπη.

Αγαπημένος του καλλιτέχνης από τους Μπιτλς ήταν ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ κι αγαπημένο του τραγούδι το «Yesterday». Χρόνια μετά, είχε την ευκαιρία να ακούσει τον ΜακΚάρτνεϊ σε ένα ιδιωτικό τσάι στο Κρεμλίνο να ερμηνεύει γι' αυτόν το «Let it be».Ηταν Μάιος του 2003, όταν μέλος των Μπιτλς έδωσε για πρώτη φορά συναυλία στην Κόκκινη Πλατεία.Ανάμεσα στο κοινό που βίωσε συγκινημένο την εμπειρία ήταν και ο Πούτιν ο οποίος δεν δίστασε να παραδεχτεί πως οι Μπιτλς ήταν «μια ανάσα φρεσκού αέρα» τις εποχές που η Ρωσία ήταν ακόμα Σοβιετική Ενωση και «η μουσική τους θεωρούνταν προπαγάνδα μιας εξωγήινης ιδεολογίας».

Ως έφηβος, εργάστηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό του σχολείου του, όπου έπαιζε μουσική δυτικών ροκ συγκροτημάτων, φυσικά και Beatles -στους οποίους τότε είχε απαγορευτεί να δώσουν συναυλία στη Σοβιετική Ενωση.
Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν
Στον πρώτο του λόγο ως πρόεδρος, υποσχέθηκε ελευθερία έκφρασης, ελευθερία συνείδησης, ελευθερία του Τύπου, δικαίωμα της ιδιοκτησίας. «Αυτές είναι οι βασικές αρχές της πολιτισμένης μας κοινωνίας που θα είναι ασφαλείς κάτω από την προστασία του κράτους» είχε υποσχεθεί.Σύμφωνα με το βιβλίο της Μάσα Γκέσεν, «Ανθρωπος δίχως πρόσωπο», μέσα σε ελάχιστα χρόνια κατάφερε να ξηλώσει μέσα ενημέρωσης και να φιμώσει πολιτικούς αντίπαλους ή επικριτές.Δυτικά μέσα, αλλά και εντός Ρωσίας, του είχαν ασκήσει έντονη κριτική για αδυναμία προστασίας της ελευθερίας του Τύπου, μετά τη δολοφονία της δημοσιογράφου Αννα Πολιτκόφσκαγια ύστερα από δημοσιεύσεις της για διαφθορά του ρωσικού στρατού στις επιχειρήσεις με την Τσετσενία.Μια άλλη παλιότερη πολυσυζητημένη περίπτωση αφορά τον θάνατο του Αλεξάντερ Λιτβινένκο, πρώην κατασκόπου της FSB, ο οποίος επέκρινε την πολιτική του Πούτιν και δηλητηριάστηκε με πολώνιο 210, ισχυρό ραδιενεργό ισότοπο.Εντονη κριτική επίσης του ασκήθηκε για τους ομοφοβικούς νόμους που εφάρμοσε, αλλά και για το ότι έβαλε ακριβώς στην ίδια θέση τους ομοφυλόφιλους και τους οπαδούς του Σατανά, σε κήρυγμα του για την επιστροφή στις αξίες της θρησκείας.Στη συντριπτική του πλειοψηφία, πάντως, ο ρωσικός λαός συνέχισε να τον στηρίζει, ενώ η εντύπωση που προκάλεσε -και προκαλεί- στη Δύση παρέμεινε έντονη.Το 2007 το Time τον ανακήρυξε πρόσωπο της χρονιάς σε ένα πολυσυζητημένο εξώφυλλο, στο οποίο τα γράμματα του τίτλου του περιοδικού δείχνουν σαν διαβολικά «κέρατα» πάνω από το κεφάλι του.