Βιο–λογικές παρορμήσεις και λογικές συνταγές

Γράφει ο ΕυθύλογοςΗ κρίση στην Ελλάδα κατά τη γνώμη μου είναι η νομοτελειακή συνέπεια της γενικότερης μεταπολεμικής συμπεριφοράς μας. Tο σημερινό αποτέλεσμα ήταν ορατό πριν από μισό αιώνα, για όσους ήθελαν να το δουν.
Συνεπώς το ερώτημα «πως φτάσαμε ως εδώ;» μόνον αφελείς και εθελοτυφλούντες μπορούν να το διατυπώνουν.
Ακόμη και η πολύ πιο φυσιολογική ερώτηση «γιατί αργήσαμε τόσο να φτάσουμε εδώ;» έχει την αυτονόητη απάντησή της.
Αργήσαμε γιατί έπρεπε να μας ζηλεύουν οι γείτονές μας.
Για δεκάδες χρόνια δεν υπήρξαμε τίποτε άλλο παρά μια από τις «αιχμές του δόρατος» της δυτικής προπαγάνδας. Καμιά άλλη ........
χώρα του δυτικού στρατοπέδου στην Ευρώπη, (ίσως και παγκοσμίως) δεν έχει τόσο μήκος συνόρων με χώρες του πάλαι ποτέ ανατολικού στρατοπέδου.
Έπρεπε λοιπόν η περίπτωση της Ελλάδας να αντιμετωπιστεί με ειδικό τρόπο. Έπρεπε να ανεβεί ραγδαία το βιοτικό επίπεδο, η ανάγκη αυτή μάλιστα έγινε επιτακτικότερη λόγω του εμφυλίου, ώστε όχι μόνον να μας ζηλεύουν οι βόρειοι γείτονες αλλά να φτάσουν ακόμη και στελέχη του αριστερού χώρου να λένε «ευτυχώς που ηττηθήκαμε στον εμφύλιο!».
Έπρεπε να ζήσουμε με τρόπο που να προξενεί τον φθόνο των «άλλων».
(Όταν κατέρρευσαν οι «άλλοι» κατέρρευσαν και τα βολικά «έπρεπε»)
Πράγματι η «βοήθεια» που δόθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στην Ελλάδα ήταν εντυπωσιακή σε όγκο.
Η UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration) διέθεσε στην Ελλάδα περίπου 2.000.000 τόνους [1] ειδών πρώτης ανάγκης. Βέβαια το γενικότερο κλίμα που επικρατούσε την εποχή εκείνη, είχε ως αποτέλεσμα η βοήθεια να διανεμηθεί κατά τρόπο που να εξυπηρετεί τις τότε πολιτικές σκοπιμότητες, ενώ η μόνιμη ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησης σε συνδυασμό με το «ελληνικό δαιμόνιο» επέτρεψε να εμφανιστούν σε μεγάλη κλίμακα φαινόμενα κερδοσκοπίας και λεηλασίας τεράστιου μέρους της βοήθειας.
Αναμφισβήτητα όμως η βοήθεια αυτή συνέβαλε τα μέγιστα στη βελτίωση του επιπέδου ζωής πολλών Ελλήνων - ιδιαίτερα των «ημετέρων» - ταυτόχρονα όμως διέβρωσε την νοοτροπία (έστω κι αν δεν ήταν αυτός ο στόχος) και υπονόμευσε σε μεγάλο βαθμό την παραγωγική προσπάθεια που έπρεπε να καταβάλουν οι Έλληνες για να ορθοποδήσουν με τις δικές τους δυνάμεις.
Ως γνωστόν το ελάχιστο δυνατό κόστος είναι το «τζάμπα».
Καλλιεργήθηκε λοιπόν μια αντίληψη που συμπυκνώνεται στη φράση
«Αφού μπορώ να το έχω ως βοήθεια τζάμπα, γιατί να το παράγω με κόστος;»
Ειδικά μάλιστα στον αγροτικό τομέα, αντικειμενικά ήταν αδύνατον η ελληνική παραγωγή να ανταγωνισθεί την δωρεάν επισιτιστική βοήθεια.
Η αντίληψη αυτή βρήκε περισσότερο γόνιμο έδαφος όταν εισέρρευσαν τα 300.000.000 $ σύμφωνα με το δόγμα Τρούμαν και τα 2.000.000.000 $ (δυο δισεκατομμύρια δολάρια!) (εδώ) του σχεδίου Μάρσαλ.[2]
Το παραπάνω ερώτημα τότε, τροποποιήθηκε και αναδιατυπώθηκε ως εξής: «Αφού μπορώ να το αγοράσω, γιατί να το παράγω;».
Βέβαια η χορήγηση τέτοιων κολοσσιαίων ποσών είναι φανερό ότι έχει το αντίτιμό της. Εγκαθιδρύθηκε στον τόπο μας ένα ι