Το πρόσωπο της απόγνωσης και της αναξιοπρέπειας…

Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης «Μήπως αυτός είν’ ο πραγματικός μας κόσμος;… Μήπως για τούτα μονάχα είμαστε άξιοι τώρα πια…; Ελευθερία, δόξα, δικαιοσύνη υπόσχεται ο Μιθριδάτης που πλησιάζει –ο νέος Διόνυσος που χαιρετάνε οι λαοί. Θα ξαναβρούμε στ’ αλήθεια οι Έλληνες την εθνική μας αξιοπρέπεια, θα πάψουμε να ’μαστε Γραικύλοι;…»
Ρόδης Ρούφος : Οι Γραικύλοι, εκδ. ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2008, σελ. 113
«…βλέποντας τον υποφέροντα να υποφέρει, ντράπηκα εξαιτίας της ντροπής του. κι όταν τον βοήθησα, χτύπησα σκληρά, πέφτοντας πάνω στην υπερηφάνεια του. Μεγάλες ευεργεσίες δε........ μας κάνουν ευγνώμονες, μα εκδικητικούς. κι αν δεν ξεχαστεί η μικροευεργεσία, τότε γίνεται σαράκι. «Μην παίρνετε παρά μ’ επιφύλαξη! Σημαδεύετε τι παίρνετε!» -έτσι συμβουλεύω αυτούς που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα… Αλλοίμονο σ’ όσους αγαπούν, όταν δεν έχουν ακόμα ένα ύψος, που να βρίσκεται ψηλότερα από τη συμπόνια τους! Έτσι μίλησε, κάποτε, ο δαίμονας σε μένα : «ακόμη κι ο Θεός έχει την Κόλασή του : κι αυτή ‘ναι η αγάπη του για τους ανθρώπους»…»

Φρ. Νίτσε : Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, 2η έκδοση, εκδ. Δωδώνη, σελ. 134-136
Αναρτήθηκε στο blog «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ» (http://kafeneio-gr.blogspot.com) (3/5/2014)
Χέρια τεντωμένα, μάτια γεμάτα απόγνωση, για μια σακούλα τρόφιμα που μοίραζαν προχθές δωρεάν οι παραγωγοί στις λαϊκές αγορές.
Η ανέχεια, η φτώχεια, η εξαθλίωση, στον μεταξύ τους πόλεμο με την αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων, αναδεικνύονται νικητές. Η αξιοπρέπεια τσαλακωμένη, καταπατημένη, δολοφονημένη.
Όμως, οι άνθρωποι αυτοί, που έχουν περιέλθει στην εξουσία της Αθλιότητας, δεν ήταν και δεν είναι αναξιοπρεπείς. Πρέπει να ζήσουν, πρέπει να επιβιώσουν, πρέπει να σταθούν στα πόδια τους. Η Ανέχεια είναι αβάσταχτη για τον κάθε άνθρωπο, και μόνο μεγαλοστομίες, ή ανοησίες, ή η άθλια κοροϊδία μπορούν να μεμφθούν αυτούς τους ανθρώπους, που εκθέτουν δημόσια την Ανέχειά τους. Βάζουν κάτω την αξιοπρέπειά τους, και δημόσια εκθέτουν την εξαθλίωσή τους. Για να αποκτήσουν μια σακούλα που είναι βέβαιο ότι δεν θα τους εξασφαλίσει παρά το πιάτο μιας, δύο ή τριών ημερών, δεν εξωθούνται από την κυρίαρχη πολιτική Αθλιότητα απλά στη δημόσια έκθεση της Ανέχειάς τους, μα εξωθούνται και σε άλλες ακόμα πιο εξευτελιστικές αντιδράσεις, όπως οι διαπληκτισμοί μεταξύ των αναξιοπαθούντων αυτών συμπολιτών μας, για το ποιος θα κερδίσει ένα μέτρο πιο μπροστά από τον άλλον, ώστε να είναι βέβαιος ότι δεν θα μείνει στο τέλος με άδεια χέρια.
Την ίδια στιγμή που εκτυλίσσονται αυτές οι σκηνές, στα κανάλια οι ιεροκήρυκες της Μνημονιακής Εκκλησίας διαφημίζουν και προπαγανδίζουν το success story της αιματοβαμμένης πολιτικής τους, της πολιτικής τους που διέλυσε τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της μικρομεσαίας τάξης της χώρας, της πολιτικής που έστειλε στην εξαθλίωση σχεδόν το σύνολο του ελληνικού λαού, εν ονόματι της ίδιας του της σωτηρίας, της πολιτικής που ανερυθρίαστα τη στιγμή που ψηφίζει νέα πολυνομοσχέδια και νέα μεσοπρόθεσμα προγράμματα που επιφέρουν νέες καρατομήσεις στα ιδιωτικά εισοδήματα και τη μικρομεσαία επιχειρηματική δραστηριότητα, με περισσή αναξιοπρέπεια, κι εδώ είναι που η αναξιοπρέπεια έχει την πραγματική της θέση, διαλαλούν το τέλος των «δύσκολων ημερών», διότι τώρα, όπως λένε, ήρθε η ώρα των «αναπτυξιακών μέτρων». Και ποια είναι αυτά; Συνέχισε της ίδιας μνημονιακής πολιτικής με άλλες ταμπέλες.
Όμως, η αναξιοπρέπεια στην οποία εξωθούν τους απλούς πολίτες, με εικόνες όπως οι παραπάνω, ΔΕΝ είναι μια τυχαία έκβαση των πραγμάτων. Διότι είναι στη φύση κα στους στόχους της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, και βεβαίως των πολιτικών που επιβάλλει, όπως τα Μνημόνια στη χώρα μας, και πριν τη χώρα μας σε πλήθος άλλων χωρών που είχαν την ατυχία να δεχτούν τα γιατροσόφια των Κέντρων του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, να καθυποτάξει ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΕΣ που θεωρούνται «βαρίδια» ή «στρεβλώσεις» στα καθιερωμένα της μοντέλα οργάνωσης των αγορών, και στα οποία μοντέλα, οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι ΚΑΘΕ έννοια «κοινωνικού κράτους» και κάθε «ατομικό, δημοκρατικό, εργασιακό δικαίωμα» που μπορεί να απειλήσει την «εύρυθμη λειτουργία» των «αγορών», που «αγορές» στα πλαίσια αυτής της ιδεολογίας, είναι ΑΠΟΚΛΙΕΣΤΙΚΑ το ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ εμβέλειας μεγάλο κεφάλαιο, ούτε καν το «κλασικό» μεγάλο κεφάλαιο, «μεγάλο» για τα δεδομένα μιας και μόνο χώρας.
Η αξιοπρέπεια, είναι μια από τις αξίες αυτές, που πρέπει να καθυποταχθεί και εν ανάγκη να δολοφονηθεί. Αν η αξιοπρέπεια ηττηθεί, αν μεταβληθεί σε μια αντίληψη που θα τη δικαιολογεί ως μια «μοιραία εξέλιξη των πραγμάτων, αν κι αυτή την εκχωρήσουμε στο «μονόδρομο» ως «κάτι» που κι «αυτό» πρέπει να αλλάξει, δηλαδή, να πάψει να υπάρχει, το παιχνίδι για τον απλό άνθρωπο χάθηκε, τουλάχιστον ως τη στιγμή που ένας άλλος τύπος ανθρώπου θα αμφισβητήσει την αξιοπρέπεια ως κάτι το «μοιραίο» και το «αναπόφευκτο» για τη ζωή του. Όμως, να δολοφονηθεί; Ναι! Η λέξη δεν διατυπώνεται ως υπερβολή ή καθ’ υπερβολήν της πραγματικότητας. Οι πολιτικές κοινωνικής, πολιτικής, δημοκρατικής και εν τέλει οικονομικής απορρύθμισης ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ, που απορρυθμίζεται τόσο περισσότερο όσο περισσότερο ρυθμίζεται μια προστατευόμενη από τις πολιτικές αυτές ολιγαρχία, δεν είναι απλώς σκληρές, ούτε και απλώς άδικες : παράγουν αίμα, πόνο και εξαθλίωση, παράγουν θύματα, παράγουν «πελατεία» στα νεκροταφεία και στα ψυχιατρεία, παράγουν θλίψη και κατάθλιψη, παράγουν περιφερόμενα σώματα κενά από ψυχές που έχουν δολοφονηθεί από τις πολιτικές αυτές, παράγουν περιφερόμενα σώματα κενά από προσωπική αξιοπρέπεια, με το χέρι τεντωμένο στην επαιτεία. Αυτή η παραγωγή είναι εντελώς συνειδητή, και φυσικά, έχουν εφαρμοστεί πριν από εμάς και σε άλλες χώρες, όπως θα εφαρμοστούν και σε άλλες, μετά από εμάς. Είναι το φοβερό και αποτρόπαιο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού. Αυτοί οι «γιατροί» με τα γιατροσόφια τους που περιφέρουν και προσφέρουν σε όλες τις χώρες και τα οποία είναι τα ίδια δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν, δεν ήρθαν τυχαίως εδώ, ούτε οι πολιτικές τους παράγουν ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟ θάνατο που αφορά ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΑ τη μικρομεσαία τάξη και την ίδια στιγμή παράγουν ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ προστασία και προώθηση των ολιγοπωλιακών συμφερόντων, κυρίως διεθνούς και παγκόσμιας εμβέλειας, περισσότερο ακόμα και από τοπικά μεγάλα ολογιπωλιακά συμφέροντα, που κι αυτά, όπως το έχω ξαναγράψει, θα απορροφηθούν από τους «διεθνοποιημένους» και «παγκοσμιοποιημένους» «συναδέλφους» τους. Αυτές οι πολιτικές, δεν σκοτώνουν απλά, συνεπώς : δολο-φονούν. Το στοιχείο του υπολογισμού και του σχεδιασμού (άρα του δόλου) να σκοτωθεί, να εξοντωθεί κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά η μικρομεσαία τάξη, είναι παρόν, εμφανές και μόνο παθολογικά ανόητοι δεν μπορούν να το δουν, και μόνο παθολογικά εμπαθείς ή στερούμενοι στοιχειώδους αναλυτικής ικανότητας δεν μπορούν να δουν τις συνέπειες αυτής της πολιτικής, εκτός βέβαια, αν υποστηρίζουν τις συνέπειές της, είτε αν και δεν ωφελούνται άμεσα απ’ αυτές οι ίδιοι, δηλαδή τις στηρίζουν ανοήτως, είτε ως ωφελούμενοι απ’ αυτές, οπότε και είναι δικαιολογημένοι. Οι επιλεκτικές συμπάθειες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προς διαφθαρμένες και αντιδημοκρατικών συμπεριφορών κυβερνήσεις, είναι παροιμιώδεις, εδώ και δεκαετίες, ώστε να μην έχουμε αμφιβολία τι είδους παιχνίδι παίζει ο διεθνής αυτός οργανισμός, ανεξάρτητα αν βρίσκεται σε πρώτο πλάνο ή στα πλαίσια και άλλων «συνεταίρων» του, όπως στη Τρόϊκα στην Ελλάδα, με το πρόσχημα ότι τάχα βρίσκεται εκεί πρωτίστως λόγω της τεχνογνωσίας του, μια τεχνογνωσία, την οποία η πάλαι ποτέ δημοκρατική Ευρώπη και ολοένα και περισσότερο πια ρέπουσα προς τον αυταρχισμό και τον νεοφιλελευθερισμό, με ιδιαίτερη θέρμη εναγκαλίσθηκε, ως πρόσχημα, ώστε να καλυφθεί πίσω απ’ αυτό η γερμανική νεοφιλελεύθερη ηγεμονική πολιτική που προωθείται, είναι όμως τόσο θηριώδης αυτή η πολιτική, ώστε είναι αδύνατο να κρυφτεί : είναι σα να προσπαθείς να κρύψεις ένα ολόκληρο ελέφαντα πίσω από το δάκτυλο ενός ανθρώπου.
Ο άνθρωπος λοιπόν πρέπει όχι απλά να συμβιβαστεί με την ιδέα της ελεημοσύνης ως μιας «χειρονομίας» που μπορεί να προέρχεται από οπουδήποτε ως μιας δυνατότητας ανακούφισης από την καθημερινή του εξαθλίωση, μα να αντιληφθεί, ότι η ελεημοσύνη θα είναι πια μια οιονεί «θεσμική» πραγματικότητα, που θα αντικαταστήσει το «κλασικό κοινωνικό κράτος». Συνεπώς, η προβολή από τον κόσμο της Αξιοπρέπειας ως μιας αξίας που πρέπει να γίνει σεβαστή από την Νέα Τάξη Πραγμάτων, συνιστά μια αξίωση και ένα αίτημα εντελώς ασυμβίβαστο με τις παραδοχές λειτουργίας των «αγορών», διότι οι «αγορές», δεν είναι δυνατόν, κατά την αντίληψη αυτή, να υποτάσσονται σε τέτοιου είδους «ευαισθησίες» που απλά απειλούν την απόδοσή τους και την απρόσκοπτη λειτουργία τους. Και φυσικά, να το επαναλάβω γι’ ακόμα μια φορά, διότι το θεωρώ σημαντικό, «αγορά» στην νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, δεν είναι η κάθε «αγορά», και πάντως όχι η «αγορά» του μικρομεσαίου επιχειρηματία και επαγγελματία : αυτές οι μικρομεσαίες «αγορές», για τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, είναι τόσο απαράδεκτες και μη επιθυμητές πραγματικότητες, όσο και οι ρυθμίσεις της εργασίας που διέπονταν από το πάλαι ποτέ κοινωνικό κράτος, όπως αυτό τις ρύθμιζε και που πάντως, παρείχε ένα minimum πλαίσιο προστασίας. Εξ ου και το γεγονός, ότι οι μνημονιακές πολιτικές, απορύθμισαν πλήρως και κάθε μικρομεσαία επιχειρηματική δραστηριότητα, με προφανέστατο στόχο να περιέλθει ο έλεγχος σε λίγες μεγάλες επιχειρήσεις, να οργανωθούν τα καθέκαστα τμήματα της αγοράς σε ολιγοπωλιακή βάση.
Έτσι λοιπόν, το προκύπτον «πλεόνασμα» των ανθρώπων που τίθενται εκτός εργασίας υπό οιαδήποτε πλέον μορφή και ιδιότητα, θα «πρέπει» κατά την αντίληψη της ολοκληρωτικής αυτής ιδεολογίας, να «μάθει» να ζει ΚΑΙ με την ελεημοσύνη, και με ό,τι εν πάσει περιπτώσει θα του παρέχεται ευκαιριακά ως δυνατότητα κάποιας απασχόλησης, με λίγα λόγια : ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ «ΜΑΘΕΙ» ΝΑ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ, ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ, ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ. Και η διανομή του «κοινωνικού πλεονάσματος» πρόσφατα από τη κυβέρνηση, στη δική μου τουλάχιστον αντίληψη και ερμηνεία των πραγμάτων, πέραν του, κατ’ εμέ, έκδηλου προεκλογικού χαρακτήρα του πράγματος, ενέχει και όλα τα χαρακτηριστικά της φιλοσοφίας της κρατικής πλέον ελεημοσύνης στη θέση των «κλασικών» κοινωνικών πολιτικών.
Η «πραγματικότητα» είναι σκληρή…
Η ζωή είναι σκληρή…
Η ζωή ανήκει σε όσους επιλέγησαν να επιβιώσουν…
Σε όσους επιλέγησαν από την Θεία Πρόνοια και από τη Τύχη…
Σε μια τέτοια «ζωή», δεν χωρούν ευαισθησίες…
Αυτά εννοούν έστω και όταν δεν μιλάνε με τέτοιες λέξεις, αλλά, οι πολιτικές τους μιλάνε πολύ πιο παραστατικά απ’ ό,τι οι λέξεις τους…
Όμως, λέω τούτο : όσο ακόμα έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε, τουλάχιστον ΑΣ μην ΤΟΥΣ επιλέγουμε…
Εκείνους που μας έριξαν στην Αναξιοπρέπεια και στην Ανοχή…