Το παπατζιλίκι κορυφώνεται …

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Η ελληνική κρίση ήταν από την αρχή μια υπόθεση τζογαδόρων και όχι πολιτικών ή έστω τεχνοκρατών. Κυριάρχησε η γλώσσα του στοιχήματος, την οποία υιοθέτησε και αναπαρήγαγε στο εσωτερικό το καθεστώς των διαπλεκομένων, ενώ παράλληλα αποτέλεσε το κύριο όχημα του πρωθυπουργικού λόγου. Τώρα η κρίση κορυφώνεται με το παιχνίδι «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού 'ν' ο παπάς»!

Μην περιμένετε δομική ανάλυση επί του ζητήματος του νέου πλαισίου της κρίσης μετά την τυχοδιωκτική προαναγγελία δημοψηφίσματος για τη νέα δανειακή σύμβαση, από τον κ. Παπανδρέου. Είπα ότι σταματώ τις αναλυτικές προσεγγίσεις, καθώς κινδύνευαν να μεταβληθούν οι ίδιες σε φάρσα , εντός ενός κατά βάσει ψευδοπολιτικού περιβάλλοντος – και θα το ............
τηρήσω…
Σήμερα, παρεμβαίνω κρίνοντας ότι ίσως να ήταν χρήσιμο για την καλύτερη αντίληψη της πραγματικότητας εάν παρουσίαζα το παιχνίδι του παπατζή:

Ο παπατζής, στο χώρο της πολιτικής, την «στήνει» συνήθως στο κοινοβούλιο. Χρησιμοποιεί ως βάση το Σύνταγμα, το οποίο για αυτόν αποτελεί το πεδίο πάνω στο οποίο θα αναπτύξει το κόλπο του, που με τη σειρά του αποτελεί την επιτομή του λαϊκισμού, στο όνομα μιας δημοκρατίας που όμως δεν «βουλεύεται», αλλά απλώς επιλέγει, τζογάροντας στην κρίση. Άρα το Σύνταγμα χρησιμοποιείται στην περίπτωση του παπατζή πολιτικού σαν το διπλωτό τραπεζάκι του παπατζή του πεζοδρομίου «για να μπορεί να το μαζέψει στα γρήγορα και να γίνει μπουχός μόλις παραστεί χρεία».

Πάνω στο Σύνταγμα ο παπατζής μας τοποθετεί τρία φύλλα, από τα οποία ένα είναι παπάς (ρήγας), δηλαδή η λύση που θα σου επιφέρει κέρδος: το σημαίνον της επιτυχίας, η μόνη επιλογή που δεν χάνεις. Ο παπατζής δείχνει ανοιχτά στον παίχτη-πολίτη τα τρία χαρτιά (το πρώτο συμβολίζει την παραμονή στην ΕΕ, με δραστική εσωτερική υποτίμηση, γενικευμένη φτωχοποίηση, κινεζοποίηση και ειδική σχέση επιτήρησης, που καταργεί ουσιαστικά την λαϊκή κυριαρχία, το άλλο στάση πληρωμών και επιστροφή στη δραχμή, που συνοδεύονται με χαοτικές κοινωνικές καταστάσεις και το τρίτο (ρήγας) αντιστροφή του ρυθμού αύξησης του δημόσιου χρέους, άνετη χρηματοδότηση από την ΕΕ για τουλάχιστον δέκα χρόνια, παραγωγή πλεονάσματος δίχως αύξηση της ανεργίας και σοφή τεχνοκρατική καθοδήγηση από τους εταίρους μας, για να γίνουμε έντιμοι, «διαφανείς» και πετυχημένοι όπως εκείνοι, με μηχανισμό τις περίφημες «καλές πρακτικές»).

Ο παίχτης-πολίτης (πελάτης) στοιχηματίζει κάποιο ποσό, που στη περίπτωσή μας είναι η ίδια η ύπαρξή του και μετά ο παπατζής κλείνει τα χαρτιά και με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις τα φέρνει βόλτες πάνω στο Σύνταγμα, ανακατεύοντάς τα και επαναλαμβάνοντας την μαγική επωδή «εδώ παπάς, εκεί παπάς, εδώ παπάς, εκεί παπάς...», μέχρι που κάποια στιγμή τα ακινητοποιεί και λέει «πού είν' ο παπάς;». Ο παίχτης-πολίτης δείχνει ποιο χαρτί νομίζει ότι είναι ο παπάς (ο ρήγας, δηλαδή, που αντιστοιχεί στην ιδανική επιλογή, όπως του την έχει παρουσιάσει η προπαγάνδα που διαμορφώνει την αλήθεια της ελληνικής χρεοκοπί