Το «μοντέλο» της Λιβύης

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΚΑΠΟΤΕ θα ξεσηκώνονταν οι λαοί. Ωστόσο, η «αλυσίδα» των μεσανατολικών δεν θα’ χει συνέχεια στην Ευρώπη, όπου το καζάνι εκτονώνεται και η δημοκρατία δεν είναι άγνωστη λέξη. Ήταν επόμενο και προβλεπόμενο να εξεγερθούν οι πεινασμένοι ανάμεσα στον (πετρελαϊκό) πλούτο και λαοί με ιστορία, που δικτάτορες δεν τους άφησαν να τη μάθουν.
ΤΟ τραγικό μοντέλο της Λιβύης προσφέρεται για κρίσεις, κριτική και συμπεράσματα. Με τον βεδουίνο (τσομπάνο - νομάδα) που του’ δωσαν εξουσία και «δόξα» οι μακρινοί αφέντες. Για να τον βλέπουν με δέος οι «υπήκοοι» και η Δύση με θαυμασμό. Σήμερα, κρατούν με ενέσεις (διάβαζε ναρκωτικά) το… ζόμπι με τα πλούτη και περιμένουν να «ολοκληρώσει». Ο Καντάφι αργεί, κορμιά πέφτουν και οι αφέντες καμώνονται πως κινητοποιούν τα «εργαλεία» τους (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, Ευρώπη) για να σώσουν (δήθεν) τη Λιβύη.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, δίνουν στους κοντινούς (και μακρινούς) λαούς το μάθημά τους οι Αμερικανοί. Άμεσα (πολεμικά) και έμμεσα (προπαγανδιστικά). Σε τι συνίστατ