Το μήνυμα του ΟΧΙ - Πόσο κακό θα ήταν ένα ΝΑΙ;

Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης

«Ήρθαν / ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου / το παμπάλαιο χώμα πατώντας./ Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους…»
Οδυσσέας Ελύτης : Το Άξιον Εστί, εκδ. Ίκαρος, 13η έκδοση, σελ. 42
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στα blogs «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ» (http://kafeneio-gr.blogspot.com/) (28/10/2009)
Πριν πολύ καιρό, είχα αναρτήσει στο προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook τούτο το σχόλιο : «Στην είσοδο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, αν δεν απατώμαι, είναι αναρτημένη η ............επιγραφή : «ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ»… Δεν θα ήταν καλό να αφαιρεθεί, για λόγους διατήρησης της κοινωνικής ηρεμίας και τάξης; Το λέω, διότι υπάρχει κίνδυνος κάποιος ή κάποιοι ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ την ΕΠΙΣΗΜΑ ΥΙΟΘΕΤΗΜΕΝΗ ΤΟΎΤΗ ΠΡΟΤΡΟΠΗ, και αποφασίσουν ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΡΑΞΗ τα λόγια αυτά… Βέβαια μένει το πρόβλημα, τι να βάλουμε στη θέση της… Θάλεγα τούτο : «Passaran!»

Ένας φίλος στο facebook στο οποίο ανάρτησα το παραπάνω σχόλιο, έκανε το παρακάτω ευφυέστατο σχόλιο : «Μήπως λέει αμύνεσθαι περί πάρτης;»
Έγραψε!!!
Τι νόημα –και πόσο νόημα- μπορεί να ενσωματώνει μια τόσο δα λεξούλα, όσο ένα «όχι»;
Τι θα συνέβαινε, αν τότε, λέγαμε «ναι»;
Θα πρέπει να «μετρήσουμε» τη διαφορά ανάμεσα στο «ΟΧΙ» και στο ενδεχόμενο «ΝΑΙ».
Η σημασία μιας απάντησης προσδιορίζεται από τη σημασία της «απαίτησης» που γεννά το όχι ή το ναι. Προσδιορίζεται ακόμα από το ποιος εγείρει την απαίτηση.
Τι μας ζήτησαν;
Η φασιστική Ιταλία, ζητούσε από την Ελλάδα «ως εγγύησιν δια την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν δια την ασφάλειαν της Ιταλίας το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να καταλάβει δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων… ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους. Η ιταλική κυβέρνησις ζητεί από την ελληνικήν κυβέρνησιν όπως μη εναντιωθεί εις την κατάληψιν ταύτην και όπως μη παρεμποδίση την ελευθέραν διέλευσιν των στρατευμάτων των προοριζομένων να την πραγματοποιήσουν.»
Η Αυτοκρατορική Ιταλία δεν ζητά καν την άδεια της Ελλάδας.
Είναι δικαίωμά της και να καταλάβει τα στρατηγικά σημεία και να διέλθει χωρίς αντίσταση απ’ τη χώρα.
Κι όταν ο Μεταξάς ρωτά τον Ιταλό πρεσβευτή που του επέδωσε το τελεσίγραφο ποια είναι αυτά τα στρατηγικά σημεία, εκείνος απάντησε ότι δεν γνώριζε!
Επομένως, η Ιταλία συμπεριφέρονταν προς την Ελλάδα, ως μιας ήδη υποτελή χώρα, προς την οποία δεν όφειλε να δώσει καμία περαιτέρω διευκρίνιση.
Ήταν σημαντικό αυτό που μας ζήτησαν;
Τόσο σημαντικό ώστε η χώρα μας να θυσιάσει σ’ ένα πόλεμο –που θα μπορούσε ν’ αποφύγει αν έλεγε «ναι»- χιλιάδες νέων ανθρώπων και ακόμα περισσότερους από την επακολουθήσασα Κατοχή;
Κι έπειτα, όλοι εκείνοι οι γείτονες μας, που τότε είτε τάχτηκαν ανοιχτά στο πλευρό του Άξονα είτε κράτησαν μια «φιλική» προς τον Άξονα ουδετερότητα, και που εκ των υστέρων βλέπουμε ότι δεν έχασαν τίποτα, τουλάχιστον τώρα, δεν μας κάνει να αναθεωρήσουμε λίγο τις τότε επιλογές μας;
Είναι αλήθεια ότι ο μηδενισμός της εποχής μας, ένας μηδενισμός