Το μετέωρο βήμα της αγανάκτησης…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης Το παρακάτω (πολλαπλό) ερώτημα αναφορικά με το πολιτικό μας σύστημα όχι απλά δεν στερείται βάσης, αλλά στοχεύει στη καρδιά του ζητήματος.Δεν μιλήσαμε αρκετά, γι’ αυτό το αποτυχημένο και διαφθαρμένο πολιτικό σύστημα; Δεν του σούραμε τα εξ αμάξης; Δεν αγανακτήσαμε αρκετά; Δεν εκτονωθήκαμε αρκετά; Δεν το χλευάσαμε αρκετά; Δεν το αμφισβητήσαμε αρκετά; Δεν του πέταξε στα  μούτρα, ό,τι ο καθένα νόμιζε σωστό κατά την άποψή του να του πετάξει; Από μούντζες έως γιαούρτια; Δεν το κριτικάραμε αρκετά; Και κυρίως, δεν έχουμε πια πεισθεί, πέρα για πέρα, ότι μιλάμε για ένα πολιτικό πτώμα σε προχωρημένη αποσύνθεση, που πρέπει για το καλό της δημόσιας υγείας να ταφεί το συντομότερο;Τότε, πώς αυτό το πτώμα επιζεί ακόμα; Ποιοι του δίνουν ανάσες ζωής και με συνεχείς μαλάξεις το ανατάσσουν διαρκώς; Δεν υπάρχει κίνδυνος, να συμβεί εδώ αυτό που τα θύματά του συχνά επικαλούνται ως κάτι που είναι υπέρ τους; Ότι δηλαδή, αφού το σύστημα αυτό δεν........ τα σκοτώνει τα κάνει πιο δυνατά; Γιατί να μην ισχύει και για το ίδιο το συγκεκριμένο ανίκανο και διαφθαρμένο πολιτικό σύστημα; Ό,τι δεν το σκοτώνει το κάνει πιο δυνατό; Έχει κάποια βάση αυτός ο φόβος, δηλαδή, τελικά να δούμε μια νεκρανάστασή του; Στο ερώτημα αυτό απαντώ χωρίς ίχνος δισταγμού : ναι…, και δεν θα είναι η πρώτη φορά…Η αγανάκτηση της κοινωνίας, η αγανάκτηση του λαού, μένει μετέωρη. Έγινε ενεργητική, κι έτσι σήκωσε το ένα πόδι για να κάνει το αποφασιστικό βήμα προς την ουσιαστική απαλλαγή απ’ το παλιό και την εγκαθίδρυση του νέου. Όμως, μια νέα αγωνία κυριεύει τούτη την αγανάκτηση. Διαπιστώνει ότι της είναι αδύνατο να σηκώσει και το άλλο πόδι ώστε το προς τα εμπρός βήμα να ολοκληρωθεί. Διότι πολύ απλά, διαπιστώνει, ότι η αγανάκτηση προς το ξοφλημένο παλιό αποτελεί τον αναγκαίο όρο της απαλλαγής απ’ αυτό αλλ’ όχι και τον ικανό όρο για την έλευση του νέου. Ποιος είναι αυτός ο ικανός όρος, ώστε το βήμα να ολοκληρωθεί; Είναι ότι πρέπει να γνωρίζεις τι να κτίσεις στη θέση του παλιού που κατεδαφίζει η αγανάκτηση. Η έλλειψη αν όχι σαφούς τουλάχιστον μιας σχετικά επαρκούς αντίληψης για το τι περίπου θέλουμε να στήσουμε στη θέση του παλιού, κάνει διστακτικό το άλλο πόδι να σηκωθεί, δίνει παράταση ζωής στο υπάρχον σύστημα έως ότου βρεθεί μια «ρεαλιστική» και «βιώσιμη» εναλλακτική ΠΟΛΙΤΙΚΗ πρόταση. Και τούτη η παράταση, αναμφίβολα λειτουργεί υπέρ του παλιού, που έχει ό,τι στερείται το κίνημα της αγανάκτησης. Έχει μια συμπαγή πολιτική ηγεσία (δεν αναφέρομαι στις κομματικές ηγεσίες αλλά στην ΕΝΙΑΙΑ πολιτική ηγεσία όλων εκείνων των δυνάμεων που πέρα από τις κομματικές τους διαφορές ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ –πέρα από τις όποιες αντίθετες ρητορικές- δεν θέλουν ν’ αλλάξει το «μεταπολιτευτικό» πολιτικό μοντέλο), ενώ ο «εχθρός» του συστήματος αυτού είναι κάτι το «νεφελώδες» σε όρους πολιτικούς, είναι μια κραυγή αγανάκτησης και αγωνίας αλλά στην πολιτική αντιπαράθεση αυτό δεν είναι διόλου αρκετό, και κυρίως στερείται συγκροτημένης και συμφωνημένης (από ποιους άραγε και πώς;) ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ αντιπρότασης για το πώς βλέπει το Νέ