Το δραματικό αίνιγμα των εκλογών και η απάντηση…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Είμαι ευτυχής, ο κόσμος στηνΕλλάδα δεν είναι αυτό που το καθεστώς της χώρας νομίζει. Οι Έλληνιδες και οιΈλληνες δεν είναι φυτά, δεν εξουδετερώθηκε η συνείδηση και το μυαλό τους, παράτον τηλεπολιτικό βομβαρδισμό που υφίστανται και τις δραματικές συνέπειες τωνπολιτικών καταστροφής σε συνέχεια των κερδοσκοπικών πολιτικών ευδαιμονισμού πουβιώνουν. Όσες φορές δοκιμάζω την «κορινθιακή υπέρβαση» της κατεστημένηςαφήγησης, προσφέροντας μία βαθύτερη προσέγγιση στον αιτιατό μηχανισμό τηςκρίσης, τόσο σαφέστερα διακρίνεται η ύπαρξη ενός ικανού κοινού σε όλο σχεδόν τοεύρος των ηλικιών, που ανταποκρίνεται μ’ έναν τρόπο που σε κάθε περίπτωσηενισχύει την ........
γενικότερη πολιτική αναζήτηση μιας νέας πολιτικής πρακτικής καιενός νέου, σύγχρονου πολιτικού λόγου με τον οποίον αυτή να εκφραστεί.
Υπάρχει κόσμος στην Ελλάδα πουόχι μόνον δεν έχασε την ικανότητα να σκέφτεται και να προβληματίζεται πολιτικά,αλλά διατηρεί ακόμη το κουράγιο και την αρετή να θέτει με οργανωμένο τρόποπροβλήματα, αναζητώντας νέες πολιτικές σχέσεις που θα μπορούσαν να αναπτύξουνένα συγκεκριμένο πεδίο εφαρμοσμένης πολιτικής για να τα λύσουν. Είναιενθαρρυντικό να βλέπεις ότι υπάρχουν αρκετοί συμπολίτες μας που μπορούν καιαντιλαμβάνονται την πρακτική πολιτική πολύ βαθύτερα από τον αφρό του πολιτικούκουτσομπολιού, τις ρητορικές κορώνες αρχηγών και ηγετίσκων, τα προπαγανδιστικάπυροτεχνήματα και τα θεσμικά τεχνάσματα. Όχι ότι όλα αυτά δεν είναι στοιχεία –σημαντικά μάλιστα – της πρακτικής πολιτικής, αλλά με την έννοια ότι αν αφεθείςπάνω σ’ αυτά, είναι βέβαιο ότι θα χάσεις κάθε επαφή με τα αίτια που δομούν τονμηχανισμό αναπαραγωγής του σημερινού καθεστώτος, το οποίο κολάζεται από ταγεγονότα πλέον και όχι αποκλειστικά από κάποιους αντιφρονούντες.
Το καθεστώς της μεταπολίτευσηςδεν απειλείται, όπως θεωρούν οι περισσότεροι, με κατάρρευση. Έχει στην ουσίακαταρρεύσει, καθώς έχει κλονιστεί ο αιτιατός μηχανισμός που το παρήγαγε,παράλληλα με όλα εκείνα που οδήγησαν στην χρεοκοπία της χώρας. Αυτό πουσυνεχίζει να υφίσταται, δίνοντας την εντύπωση ότι το καθεστώς … το παλεύειακόμη, είναι ο επικοινωνιακός μηχανισμός της διαπλοκής και η πρόσκαιρη στήριξη,που με τεράστιο κόστος για τον ελληνικό λαό, πρόσφερε το διεθνές σύστημα στηνπολιτικομεγαλοεπιχειρηματική τάξη της χώρας, για δικό του όφελος ασφαλώς. Ηστήριξη αυτή, όπως μου δόθηκε η ευκαιρία να εξηγήσω αναλυτικά με μια σειράδιαδικτυακά σημειώματα, αναπτύχθηκε και εξελίσσεται πάντα υπό όρους, πάνταδοκιμαστικά και διαρκώς επιφυλακτικά. Σήμερα θα έλεγα ότι το καθεστώς δίνειεξετάσεις στους κεντρικούς διεθνείς παράγοντες της παγκοσμιοποίησης, όχιακριβώς για την δυναμική του και την ζωντάνια του, ούτε καν για το αν μπορεί ήδεν μπορεί να αντλεί λαϊκή νομιμοποίηση για την αναπαραγωγή του. Το καθεστώςπλέον τεστάρεται διεθνώς μόνον ως προς την ικανότητά του να συμβάλλει σε μιανέα θεσμική οργάνωση του κράτους και της οικονομίας, ώστε η χώρα να μεταβληθείόσο γίνεται ομαλότερα σε ένα μεταμοντέρνο προτεκτοράτο.
Αυτό ακρ