«Συμμάχους εκ δεξιών θα πρέπει να αναζητήσει ο Ολάντ»

Την ώρα που η Γαλλία ετοιμαζόταν να αποχαιρετήσει τον Νικολά Σαρκοζί, ένας ούριος άνεμος ερχόταν από την Ευρώπη να συναντήσει τον Φρανσουά Ολάντ. Ο τελευταίος, τον οποίο κανείς Ευρωπαίος ηγέτης με εξαίρεση τον Πολωνό Μπρόνισλαβ Κομορόφσκι δεν είχε δεχθεί να συναντήσει, παρατηρούσε ότι ένας αριθμός ηγετών είχε αρχίσει να μιλά για ανάπτυξη. «Μετά τον δεύτερο γύρο», τόνιζε, «δεν θα περιοριστούν να μιλούν, αλλά και να ακολουθούν μια πολιτική ανάπτυξης»...
Είναι αλήθεια ότι η ανάπτυξη έχει έλθει στο προσκήνιο σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ο λόγος είναι ότι τα αποτελέσματα του διδύμου «Μερκοζί» είναι αξιοθρήνητα: ένας Ισπανός στους τέσσερις είναι άνεργος, η Ιταλία βυθίζεται εκ νέου στην ύφεση (-1,2% φέτος), ενώ ακόμη και η Ολλανδία δυσκολεύεται να συγκροτήσει μια πλειοψηφία για να ψηφίσει τα μέτρα λιτότητας. Όσο για το ένα τρισεκατομμύριο ευρώ που έριξε η ΕΚΤ στο τραπεζικό σύστημα, δύσκολα τα βρίσκει κανείς στην πραγματική οικονομία. Ο κίνδυνος να χρεοκοπήσει το ισπανικό κράτος ή οι μεγαλύτερες ιβηρικές τράπεζες είναι ορατός. Ο πρώτος που έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ήταν ο Μάριο Ντράγκι. «Έχουμε ένα δημοσιονομικό σύμφωνο», είπε ο διοικητής της ΕΚΤ στο Ευρωκοινοβούλιο. «Πρέπει να δημιουργήσουμε κι ένα σύμφωνο για την ανάπτυξη». Ανάλογες δηλώσεις έκανε και η Άνγκελα Μέρκελ.

Όπως επισημαίνει το περιοδικό Marianne, ο Φρανσουά Ολάντ κινδυνεύει έτσι να χαρακτηριστεί άτολμος. Τι ζητά ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας; Ένα είδος ευρωομολόγων (project bonds) για τη χρηματοδότηση έργων, να ενισχυθεί η χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, να φορολογηθούν οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και να αξιοποιηθούν οι αδιάθετοι πόροι των διαρθρωτικών ταμείων. Τίποτα από αυτά δεν φοβίζει την καγκελάριο Μέρκελ., λέει ένας Ευρωπαίος αξιωματούχος.

Όλα αυτά όμως δεν συνιστούν μια πολιτική ανάκαμψης, σύμφωνα με το περιοδικό, όπως γράφει το ΑΠΕ. Τα project bonds, τα δάνεια της ΕΤΕ ή οι αδιάθετοι πόροι των διαρθρωτικών ταμείων δεν θα συγκέντρωναν παρά 180 δισεκατομμύρια ευρώ (δηλαδή 2% του ΑΕΠ), σε διάστημα αρκετών ετών, και με μεγάλη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα. Αυτό που λείπει από την Ευρωζώνη, επισημαίνει το Marianne, δεν είναι ιδέες, αλλά η βούληση να δαπανηθεί δημόσιο χρήμα για την ανάπτυξη. Το υπόμνημα του Ολάντ παραπέμπει περισσότερο στη Ρεαλπολιτίκ παρά σε μια επανάσταση στην οικονομική πολιτική.

Το συντηρητικό τείχος είναι έτσι ακόμη ισχυρό. Οι 24 από τις 27 χώρες της ΕΕ εξακολουθούν να κυβερνώνται από συντηρητικούς, οι οποίοι είναι πάντα στρατευμένοι πίσω από την κυρίαρχη πολιτική: περισσότερος ανταγωνισμός, περισσότερη φιλελευθεροποίηση, ειδικά στην αγορά εργασίας, όχι στη διάθεση δημοσίου χρήματος. Ο Ολάντ πρέπει λοιπόν να βρει συμμάχους στη Δεξιά.

Όλες οι χώρες του Νότου, από την Ελλάδα ως την Πορτογαλία, αλλά και του Βορρά, όπως η Ολλανδία, ενδιαφέρονται να συνομιλήσουν με τη Γαλλία προκειμένου να χαλαρώσει το φορτίο που τούς έχει επιβάλει η Γερμανία. Ο Μάριο Μόντι, για παράδειγμα, έχει ταχθεί στο παρ