Σοβαρό ή γελοίο; Πρόβλημα και της ριζοσπαστικής (της χωρίς γραβάτα, δηλαδή) Αριστεράς.

γράφει ο Κων/νος Σπ. Δρακάτος
Είναι αλήθεια ότι διαφορά μεταξύ σοβαρού και γελοίου, στον πολιτικό λόγο, δεν ήταν ποτέ μεταξύ των δυνατών σημείων της Μαρξιστικής Αριστεράς, γενικά, από συστάσεώς της. Ίσως γιατί για να μπορεί κανείς να κάνει αυτή η διάκριση χρειάζεται κάποια, ιδιαίτερη ας πούμε, διανοητική επεξεργασία. Εκτός αυτού όμως, υπάρχει κι' ένα πρόσθετο στοιχείο, πραγματικά αξιοπαρατήρητο. Γενικά οι άνθρωποι αυτής της ιδεολογίας δεν γελάνε και δεν αστειεύονται, φανερά, λες και πάνε ή έρχονται από κηδεία προσφιλούς τους ανθρώπου. Διατηρούν μια σταθερή έκφραση σοβαρότητας έως θλίψης. Πρόκειται, μάλλον, περί του συνδρόμου του “συλλογικού ασυνείδητου”, έτσι όπως το περιέγραψε ο Carl Jung στο βιβλίο του “Η ολοκλήρωση της προσωπικότητας”.Έχει βαθιές ρίζες, δηλαδή, το .......πράμα που εγώ δεν μπορώ να αναλύσω επιστημονικά, γιατί δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις.
Μπορώ όμως, εμπειρικά, να συμπεράνω ότι με τον τρόπο αυτό, θέλουν να δείξουν ότι είναι κοντά στον φτωχό άνθρωπο, ο οποίος, όπως αυτοί πιστεύουν εντελώς λανθασμένα, είναι έτσι, δηλαδή μουρτζούφλης και κακότροπος. Ενισχύουν δε την εικόνα τους αυτή και με το ανάλογο ντύσιμο και φέρσιμο. Επίδειξη δηλαδή, κακογουστιάς και ακαλαισθησίας, μόνο και μόνο έτσι, για τα μάτια των φτωχών, χωρίς όμως αυτό να μεταφράζεται και σε ουσία, υπέρ του φτωχού, με αποτέλεσμα να γελοιοποιούν το σοβαρό, επειδή δεν μπορούν να διακρίνουν την διαφορά μεταξύ σοβαρού και γελοίου .Από τον κανόνα αυτό, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει, φυσικά, ούτε η δική μας νεοΑριστερά, μόνο και μόνο επειδή ονομάστηκε “ριζοσπαστική”, που στην πράξη, ο φτωχός δεν βλέπει άλλη διαφορά, παρά μόνο πόλεμο κατά της γραβάτας, ή άλλες ενδυματολογικές αρλούμπες (αυτό το κόκκινο σακίδιο στην πλάτη του σ. Τσακαλώτου, είναι όλα τα λεφτά...) και πέραν τούτου, νούλα εντελώς και άντε να δούμε πότε θα το καταλάβουμε.Δείτε π.χ. την περίπτωση με τους αυτο-αποκαλούμενους “αλληλέγγυους”, προς τους καημένους τους πρόσφυγες. Έκαναν ένα σόου, καταλαμβάνοντας δυο-τρία κενά κτήρια, στην Θεσσαλονίκη και αφού έφαγαν καλά, ήπιαν καλά, τραγούδησαν και χόρεψαν, ενδεχομένως και άλλες... εκδηλώσεις, γιατί δεν ακούστηκε ότι ολημερίς και ολονυχτίς έκλαιγαν και οδύρονταν, νηστικοί, για την άδικη ταλαιπωρία αθώων ανθρώπων, τελείωσαν όπως τελειώνουν όλες οι... παραστάσεις των μπουλουκιών και τέρμα. Αποτέλεσμα; νούλα. Κανείς δεν συγκινήθηκε, από την μεριά των “ευαίσθητων” Αριστερών, για το δράμα των προσφύγων (σοβαρό), αντίθετα, έσπευσαν να “συγκινηθούν”, για την πράξη των “αλληλέγγυων” (γελοίο). Πλήρης σύγχυση.Στην σύγχυση των εννοιών “σοβαρού-γελοίου” λοιπόν, στην “ριζοσπαστική” Αριστερά, θα πρέπει να εντάξουμε και να αντιμετωπίσουμε, κυρίως, για την ψυχοσωματική μας ισορροπία και υγεία, ό,τι συμβαίνει σήμερα στην ζωή μας και μας βασανίζει, μέχρις απόγνωσης και δεν αστειεύομαι. Θα σας δώσω ένα-δυο πρόσφατα παραδείγματα, για να καταλάβετε τι εννοώ.Πριν από λίγους μήνες, είχε δώσει μια συνέντευξη ο σ. Κατρούγκαλος, στους δημοσιογράφους, για να τους ενημερώσει για το συνταξιοδοτικό και πως δεν... μειώνονται οι συντάξεις και άλλα τέτοια κουφά. Σε κάποια στιγμή και χωρίς, καν, να ερωτηθεί, ή να προκληθεί, τους πέταξε, διότι περί βολής πρόκειται και μάλιστα αδέσποτης, ότι αυτός είναι κομμουνιστής. Η αντίδραση ήταν ένα δυνατό γέλιο από όλους, πλην ενός που εκείνη την στιγμή, έτυχε να μιλάει στο κινητό και δεν άκουσε. Αυτό τι σημαίνει; Απλά, ότι οι άνθρωποι, απότομα, βρέθηκαν σε κενό... λογικής και αντέδρασαν ενστικτωδώς με γέλια, όχι γιατί άκουσαν ένα αστείο, αλλά επειδή λειτούργησε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Ένιωσαν δηλαδή, ότι κινδυνεύουν. Το κενό λογικής δεν είναι καθόλου ασήμαντη διανοητική κατάσταση και πάντως, δεν είναι καλαμπούρι.Ας δούμε τώρα με το ίδιο μάτι και την, εκτός συναγωνισμού, ιστορία με τις τηλεοπτικές άδειες. Είναι κανείς σε θέση να επεξεργαστεί λογικά, αυτό το, κυριολεκτικά, τουρλουμπούκι; Ένας πλειοδοτικός διαγωνισμός γινόταν για το ποιος θα δώσει τα περισσότερα, για να αγοράσει από το κράτος, μια τηλεοπτική άδεια. Τι το διαφορετικό, απ' ό,τι γίνεται σε κάθε περίπτωση πώλησης περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου; Τίποτα, όμως έκαναν το άλμα στο... κενό και ο κόσμος γελάει. Γέλιο ύποπτο... που υποκρύπτει λανθάνοντα φόβο.Σύντροφοι προσέξτε, είναι κακό πράμα, τέτοιος φόβος, γιατί ενεργοποιεί πολύ εύκολα το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Και μην νομίζετε ότι επειδή τώρα ελέγχετε τους μηχανισμούς αντίδρασης, θα μπορείτε να το κάνετε αυτό για πάντα. Τώρα δεν ξεσηκώνεται ο Λαός, γιατί δεν μπαίνει κάποιος μπροστά για να τον ξεσηκώσει και χωρίς “αρχηγό” τα άτομα, από μόνα τους δεν κουνιούνται, απλά γιατί δεν ξέρουν που πρέπει να πάνε. Είναι φυσικός νόμος. Η ιστορία όμως διδάσκει ότι σε πολύ δύσκολες καταστάσεις, ο ηγέτης πάντα βρίσκεται.Ξεχάστε, επί τέλους, να θεωρείτε τον Λαό “μάζα”, επειδή έτσι τον “έβλεπαν” και τον ήθελαν (;), οι ψευδοπροφήτες Μαρξ, Λένιν, μέχρι Τσαουσέσκου και Χότζα. Ο 20ος αιώνας μας δίδαξε, μεταξύ πολλών άλλων, ότι η σύγκρουση Εργατικής-Αστικής τάξης με τελικό στόχο την εξαφάνιση της Αστικής, κατά Μαρξ (πρώιμα χρόνια), ήταν μια σκέτη φαντασίωση/απάτη και μάλιστα πολλαπλώς, καταστροφική (Σοβιετία κλπ). Αντίθετα, στην ισότιμη και ισοβαρήσυνεργασία των τάξεων, κρύβεται η ευημερία όλων, όπως φαίνεται, ότι θα είναι το πρόταγμα του 21ου αιώνα (Κίνα και άλλοι, μέχρι Κούβα).Είναι ντροπή να κάνουν μούτρα οι υπουργοί Πολιτισμού και Παιδείας, στους Ολυμπιονίκες μας, επειδή αρίστευσαν! Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε και εννοώ εμάς του Λαού, ότι άνθρωποι με ψυχονευρωτικά προβλήματα και να θέλουν δεν μπορούν να δουλέψουν για μας. Πρέπει πρώτα να ξεπεράσουν το δικό τους πρόβλημα και αυτό τους παίρνει πολύ χρόνο.