Σφραγίζουν την ταφόπλακα

Η θλιβερή παράσταση του τροϊκανού θιάσου - τόσο στη διεθνή όσο και στην εγχώρια πλευρά της σύν­θεσής του - πλησιάζει, έστω και με δυσκολίες, προς την αυλαία. Το περί­φημο πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ, που ύστερα έγινε 13,5 δισ. και τώρα θα γί­νει 18 δισ., θα πέσει επί τας κεφαλάς δικαίων και αδίκων - κυρίως δικαίων και συνεπών προς τις υποχρεώσεις τους πολιτών - επισφραγίζοντας τη μακρότατη περίοδο φτώχειας, ανα­σφάλειας, ανεργίας και..........
εργασίας με υποτυπώδη εισοδήματα πείνας.
Η δουλοπαροικία της ευρωζώνης, για την οποία τόσο πολλοί «δύσπι­στοι», «κακοί», «αντιευρωπαϊστές» και «λομπίστες της δραχμής»... προ­φητεύουμε, θα είναι πλέον καθεστώς μετά την ψήφιση των νέων προαπο­φασισμένων μέτρων. Τα οποία, φυσι­κά, δεν θα είναι τα τελευταία, όπως ακόμη μια φορά μας είπε ο πρωθυπουργός μας Αντώνης Σαμα­ράς.
1 Απολύσεις εύκολες και πάμφθη­νες, οι οποίες θα φτάσουν πολύ σύντομα την ανεργία στο 30%. Θα εκπληρωθεί έτσι το πιο τρελό όνειρο των Ευρωπαίων - και Γερμανών - ιε­ρέων του νεοφιλελευθερισμού.
Οι πιο «προωθημένοι» εξ αυτών πιστεύουν ότι μια απέραντη θάλασ­σα ανέργων, πεινασμένων ή στο όριο της επιβίωσης ανθρώπων θα αποτε­λεί ανά πάσα στιγμή την απειλή για όσους τυχαίνει ακόμη να έχουν θέση εργασίας. Κάπως έτσι ονειρεύονται την «ανάπτυξη», για την οποία μας μι­λούν συνεχώς οι τρόικες εσωτερικού και εξωτερικού. Αυτόν τον - επωφελή για την «ανάπτυξη» - ρόλο έπαιξαν εξ άλλου για χρόνια οι μετανάστες. Τώρα παραλαμβάνουν τη σκυτάλη οι εγχώ­ριοι εργαζόμενοι.
2 Παράδοση σε ιδιώτες κάθε το­μέα κοινωνικής υπηρεσίας που δομήθηκε με πολύ κόπο μετά τον Δεύτερο Παγκό­σμιο Πόλεμο. Ο κανόνας θα λέει ότι όποιος αδυ­νατεί να πληρώσει θα μένει εκτός εκπαίδευ­σης ή θα πεθαίνει στον δρόμο.
Οι απαιτήσεις της τρόικας κάνουν έξαλλους τους προέδρους του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέ­λο και της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη, κάποιους από τους υπουργούς τους, πολλούς βου­λευτές τους και στελέχη των κομμά­των τους.
Υπουργοί της κυβέρνησης, σαν να μη γνωρίζουν ότι ο λογαριασμός των 18 δισ., ο οποίος τελικά θα καταλή­ξει στα 22 δισ., ήταν ένα προϋπολογι­σμένο μέγεθος, «ανθίστανται» θορυβωδώς, π.χ. στις απολύσεις, προσπα­θώντας να μεταθέσουν για μερικούς μήνες το «πικρό ποτήρι». Ξέρουν ότι η κοινωνία είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη το πιει.
Οι ίδιοι ελπίζουν απλώς ότι, όταν έρ­θει η καταραμένη ώρα, αυτοί δεν θα είναι πλέον υπουργοί. Ότι θα έχουν φύγει με τα παράσημα αυτού που έκανε τα πάντα για να αποτρέψει το κακό, με το άλλοθι ότι «διαπραγμα­τεύθηκαν».
Είναι όμως υποκριτές. Γνωρίζουν ότι το σημερινό «πακέτο», το οποίο κατά γενική ομολογία «δεν βγαίνει», είναι συμφωνημένο με το δεύτερο μνημόνιο, επί κυβέρνησης Παπαδήμου, με υπουργό Οικονομικών τον Βενιζέλο, και προέκυψε ως αποτέ­λεσμα της προηγούμενης αναδιάρ­θρωσης χρέους. Γνωρίζουν ακόμη ότι αυτά τα μέτρα δεν θα είναι τα τελευ­ταία, ό,τι κι αν λένε σήμερα.
Γνωρίζουν, τέλος, ότι, αν δεν υπάρ­ξει κάποιο πολιτικό «ατύχημα», ιδι­αίτερα μετά το χθεσινό «αντάρτικο» Βενιζέλο