Σχολιανά 144 Δεν είναι (μόνο) ο καπιταλισμός που παράγει κρίσεις…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
«…Περίεργοι άνθρωποι! Μα αλίμονό του αν έμενε προσκολλημένος εκεί που πάσχιζαν τόσα χρόνια οι εχθροί του. Αλίμονο αν δεν κατόρθωνε να υψωθεί, να κρατήσει στο βλέμμα του τη μακρινή θέα του φωτισμένου ανθρώπου. Αυτά θα θυμόταν τώρα; «Ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου». Ανέβα ψηλά, ψηλά, όσο ψηλά δεν μπορείς, ανέβαινε σαν αετός. Ζύγιαζε τα φτερά σου, άσε τη ματιά σου να κοιτάει από κει το θαυμαστό όραμα του κόσμου. Μπάσε μέσα σου ό,τι είναι ικανό να ζήσει ζωή μεγάλη. Κοίταξε ό,τι μπορεί να φαίνεται από μεγάλα ύψη –τα μεγάλα βουνά, τα............. μεγάλα ποτάμια, τις μεγάλες πεδιάδες, τις μεγάλες ελπίδες. Πάρε και δέσε τα λαμπερά σημεία της γης το ένα με τ’ άλλο, κράτα το όραμα τούτο να μη φύγει, γνώριζε πως έτσι θα ευτυχήσεις στη ζωή σου…»

Μήτσος Αλεξανδρόπουλος : Σκηνές από το βίο του Μάξιμου Γραικού
Κάνοντας μια εκλογοαπολογιστική περιδιάβαση στα όσα σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά ειπώθηκαν στην πρόσφατη εκλογική περίοδο, μένω σε ένα «κλισέ» που στα πλαίσια της «απόδειξης» της καπιταλιστικής «φύσης» της Κρίσης, μερικοί, βιάζονται να εξάγουν το τελικό τους συμπέρασμα : φταίει ο καπιταλισμός, ο καπιταλισμός είναι το σύστημα των κρίσεων, είναι αυτός που άμα λείψει απ’ τη μέση περίπου θα λείψουν και οι κρίσεις.
Και φυσικά, αυτού του είδους οι επισημάνσεις, είναι σαφές ότι αποτελούν τη συνήθη κριτική της Αριστεράς.
Έχει δίκαιο αυτή η κριτική;
Θάλεγα χωρίς ενδοιασμό ναι.
Όμως, στο ερώτημα αν η κρίση (όχι η τρέχουσα, μα η κρίση ως φαινόμενο γενικά) συνιστά το αποκλειστικό προνόμιο του «καπιταλισμού», και στην ευθέως ή εμμέσως υποστηριζόμενη άποψη ότι είναι ο σοσιαλισμός εκείνος που θα καταργήσει σταδιακά μεν πλην οριστικά στο τέλος τις κρίσεις, η απάντησή μου στη τελευταία αυτή αιτίαση είναι χωρίς περιστροφές : οι κρίσεις δεν αποτελούν και δεν αποτέλεσαν ποτέ το αποκλειστικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού.
Το αν οι καπιταλιστικές κρίσεις, πέραν της εγγενούς ιδιότητάς τους να συνιστούν ένα modus vivendi και ένα modus operandi του καπιταλιστικού συστήματος, ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ αποτελούν και αποτέλεσαν στο παρελθόν ένα παρόμοιο διπλό modus τόσο στα πλαίσια της σοσιαλδημοκρατίας, όσο και στα πλαίσια των πλέον ακραιφνώς κομμουνιστικών καθεστώτων, -σ’ αυτή τη τελευταία περίπτωση, τουλάχιστον στο επίπεδο των ΤΕΛΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΩΝ στη κοινωνία και στην οικονομία, όσο και αν πυροδοτούνταν από διαφορετικές συχνά αιτίες.
Βεβαίως από την άλλη κατανοώ αυτού του είδους τις κριτικές και προσεγγίσεις, απότοκες της αδυναμίας να αποδεχτούν μια «μοιραία» εξέλιξη των πραγμάτων : ότι όχι σήμερα, μα εδώ και κάποιες δεκαετίες, και για μερικούς ίσως ακόμα νωρίτερα, οι κυρίαρχοι «-ισμοί» (το δίπολο καπιταλισμός / σοσιαλισμός - φιλελευθερισμός) έχουν στην ουσία πεθάνει, πλην όμως οι οπαδοί τους με επιμονή αρνούνται να μεταβούν στο ληξιαρχείο της Ιστορίας για να παραλάβουν τα πιστοποιητικά θανάτους του, υποκρινόμενοι ότι τάχα είναι ζωντανά και ακμαία, και πως όλα τα άλλα είναι κ