Πυρομανείς πυροσβέστες (Η κρυφή γοητεία του αυταρχισμού)

Γράφει ο Σταμάτης Κυρζόπουλος

Είναι κι αυτό ένα μοντέλο πολιτικής λειτουργίας ή/και διακυβέρνησης: με πράξεις και παραλείψεις δημιουργείς ένα πρόβλημα, το «αγνοείς», το αφήνεις να διογκωθεί και να κακοφορμίσει και όταν η κατάσταση φθάσει στο μη περαιτέρω, ενδύεσαι τη λεοντή του «ρηξικέλευθου μεταρρυθμιστή» που με «αποφασιστικότητα» και «αγνοώντας» το πολιτικό κόστος επιβάλλει δραστικές λύσεις, που «σπάνε τα στεγανά» και «θίγουν κατεστημένα συμφέροντα και προνόμια». Με δυο λόγια: βάζεις μια φωτιά, την αφήνεις να σιγοκαίει, την....
υποδαυλίζεις και όταν μοιάζει εκτός ελέγχου, εμφανίζεσαι ως ηρωϊκός πυροσβέστης, που με αυταπάρνηση αναμετράται με τις φλόγες, διεκδικώντας αυτονοήτως και τα αναλογούντα εύσημα.

Η τρικομματική -ας μην το ξεχνούμε- κυβέρνηση γνώριζε πολύ καλά, ότι οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, που είχε συνομολογήσει και υπογράψει, προέβλεπαν έναν ορισμένο αριθμό απολύσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα εντός συγκεκριμένων -και ανελαστικών πλέον- χρονικών περιθωρίων. Αφού πειραματίσθηκε κωλυσιεργώντας και εξαγγέλοντας διάφορα πιθανά και απίθανα μοντέλα και λύσεις: «συγχωνεύσεις», «κινητικότητα», «αξιολόγηση», «εφεδρεία», «εθελουσία έξοδο», «απομάκρυνση επιόρκων» κτλ., και αφού ανέχθηκε και (συγ)-κάλυψε την παροιμιώδη απραξία και τον ατελέσφορο «διοικητισμό» του σεβαστού καθηγητού-υπουργού διοικητικής μεταρρύθμισης, έφθασε κυριολεκτικά στο «παρά πέντε» να αναζητεί έναν μεγάλο οργανισμό για τον ρόλο της Ιφιγένειας.

Με τη λογική του «πυρομανούς πυροσβέστη», που ανέπτυξα ανωτέρω, η επιλογή της ΕΡΤ για το ρόλο του εν λόγω εξιλαστήριου θύματος έμοιαζε ιδεώδης. Εν πολλοίς -και ως ένα βαθμό άδικα-απαξιωμένη στα μάτια των πολιτών ως φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης, κομματοκρατούμενη επί δεκαετίες, φορτωμένη με στρατιές χρυσοκάνθαρων «ειδικών συμβούλων» και «εντεταλμένων συνεργατών», «μνημείο» σπατάλης και κακοδιαχείρησης, «πεδίο βολής» ενός άφρονος, στον μαξιμαλισμό του, επιθετικού συνδικαλισμού και υποχρεωτικώς επιδοτούμενη από ένα μη προαιρετικό τέλος στους λογαριασμούς ηλεκτροδότησης, έδινε την εντύπωση ότι προσφέρεται για «επίδειξη μεταρρυθμιστικής πυγμής». Πιθανότατα διενεργήθηκαν και σχετικές -μυστικές- σφυγμομετρήσεις, που ενδέχεται να έδειχναν, ότι η κοινή γνώμη δεν θα διαφωνούσε με -ή/και επιζητούσε- τη διακοπή της λειτουργίας της. Ο χρόνος που επελέγη για το οριστικό χτύπημα σχετίζεται πιθανότατα με τις ανάγκες επικοινωνιακής διαχείρισης -κάλυψης στην πραγματικότητα- του πολυσήμαντου «ρώσικου» ναυαγίου της ναυαρχίδας των ιδιωτικοποιήσεων ΔΕΠΑ, καθώς και με τον σχετικά ριψοκίνδυνο πολιτικό τακτικισμό και τους ενδεχόμενους εκλογικούς σχεδιασμούς του πρωθυπουργού.

Αυτά έχουν όσην αξία έχουν και αφορούν αυτούς που αφορούν (όχι και πάρα πολλούς, το πιθανότερο).

Εκείνο όμως που θα 'πρεπε να ανησυχεί κάθε πολίτη είναι η συνεχιζόμενη και επιδεινούμενη διολίσθηση μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης σε έναν όλο και πιο απροκάλυπτο αυταρχισμό. Οι ενδείξεις είχαν καταγραφεί από καιρό: βροχή πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, περιφρόνηση του κοινοβουλίου από την εκτελεστική εξουσία, συνεχείς πολιτικές επιστρατεύσεις και επιτάξεις απεργών ή ακόμη και οιωνεί απεργών, τριτοκοσμική αστυνομική αυθαιρεσία και βασανισμοί υπόπτων, ξυλοδαρμοί συλληφθέντων και ανερυθρίαστη - ή μήπως προς «παραδειγματισμόν»;- προβολή τους στα Μ.Μ.Ε. και το διαδίκτυο. Ο ιδιότυπα ναρκισσευόμενος αυτός πολιτικός «τσαμπουκάς» φαίνεται πως επικροτούνταν ή έστω γινόταν ανεκτός από ένα σεβαστό μέρος της λεγόμενης κοινής γνώμης, στο μέτρο που δείχνει να προσπορίζει -μέχρι τούδε- δημοσκοπικά κέρδη στη Ν.Δ. και προσωπικά στον πρωθυπουργό. Η υιοθέτηση και η καλλιέργεια της λογικής και των πρακτικών του κοινωνικού αυτοματισμού ευνοούν μεν την περαιτέρω διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, αλλά διευκολύνουν τον πολιτικό σχεδιασμό επικράτησης και ηγεμονίας σε μια κατακερματισμένη κοινωνία. Η αναζήτηση συγκλίσεων, συναινέσεων και κοινών τόπων εκλαμβάνονται ως ένδειξη αδυναμίας και κατώτερης των περιστάσεων αμφιθυμίας, ενώ οι μονομερείς αιφνιδιαστικές αποφάσεις στανικής επιβολής ως απόδειξη αποφασιστικότητας, τόλμης και ηγετικού σθένους. Η στρατηγική αυτή δείχνει να αποδίδει πολιτικά και ...«ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει». Κάπως έτσι νομίζω ότι ερμηνεύεται η ανεκδιήγητης αισθητικής, αλαζονικού ύφους και ελλειμματικού ήθους ανακοίνωση της παύσης λειτουργίας της ΕΡΤ από τον γεμάτο έπαρση πολιτικό της προϊστάμενο (...και πρώην υπάλληλο της).

Η πρωτοφανής, για τα δεδομένα του δυτικού κόσμου, βίαιη διακοπή της λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, με τον τρόπο και τη μεθόδευση που έγινε, αφενός προκάλεσε διεθνή δυσφήμιση της χώρας (...κάτι τέτοιες πρακτικές ανατολίτικου δεσποτισμού δεν γίνονται εύκολα αντιληπτές στις ευρωπαϊκές χώρες), και αφετέρου διέγειρε τα -εν μερική υπνώσει ευρισκόμενα- δημοκρατικά αντανακλαστικά και τις ευαισθησίες πολλών, ακόμη και πολιτικά προσκείμενων στα κυβερνητικά κόμματα πολιτών, οι οποίοι φαίνεται πως αντιλαμβάνονται διαφορετικά, από την λογική του «αποφασίζωμεν και διατάσσομεν», την έννοια του δημοκρατικού διαλόγου, της κοινοβουλευτικής τάξης και του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού. Η κυβέρνηση, έως τώρα, επιχειρηματολογούσε -και ορθώς εν τινεί μέτρω- υπέρ της ανάγκης πολιτικής σταθερότητας, ως προϋπόθεσης για την οικονομική ανάκαμψη και την προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Τώρα επιλέγεται -σκόπιμα και μεθοδευμένα- η δεδομένη όξυνση του πολιτικού κλίματος, η αποσταθεροποίηση του εύθραυστων ισορροπιών του πολιτικού σκηνικού και της τρικομματικής κυβερνητικής συμμαχίας και η επαναφορά -από το πουθενά- του ενδεχόμενου νέας πολιτικής αστάθειας της Ελλάδας στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου. Η -νομοτελειακή- πόλωση που θα προκληθεί μεταξύ της βαλκανικής εκδοχής του θατσερικού αυταρχισμού της Ν.Δ. και του ανερμάτιστου «πρωτο-πασοκισμού» των ακτιβίστικων γκρουμπούσκουλων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα συμπιέσει μέχρι εξαχνώσεως τα ενδιάμεσα πολιτικά πτώματα της «κεντροαριστεράς», με τον επιπρόσθετο κίνδυνο να καταστεί μετεκλογικός ρυθμιστής το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Το δίλλημμα προς τους κυβερνητικούς εταίρους σαφές: «Ή υποτάσσεσθε στις επιλογές μου (και ακυρώνεσθε πολιτικά) ή πάμε σε εκλογές και σας χρεώνω ότι οδηγήσατε εκεί την χώρα για να προφυλάξετε τους πρασινοφρουρούς της ΠΟΣΠΕΡΤ ». Μέσα στο σκηνικό αστάθειας και ανασφάλειας που θα προκύψει, η Ν.Δ. θα -προσπαθήσει να- παίξει εκ νέου τον ρόλο του εγγυητή της σταθερότητας και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας.

Βάζω φωτιά, την υποδαυλίζω, και όταν απειλεί να κατακάψει τα πάντα εμφανίζομαι ως πυροσβέστης...

Καμιά φορά όμως οι σχεδιασμοί δεν βγαίνουν...

Info: EΡΤ και Δημοκρατία. Toυ Παύλου Ελευθεριάδη

H σπασμωδική προχειρότητα του "μαύρου"...Του Προκόπη Δούκα

Ο κίνδυνος της πειθαρχίας. Του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Υ.Γ.1. Το σκίτσο είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη (Καθημερινή)

Υ.Γ.2. Με τη σκανδαλώδη υπόθεση της πειρατικής -πρακτικά- κατοχής των συχνοτήτων επί μία εικοσιπενταετία από τα ιδιωτικά κανάλια θα ασχοληθεί κάποτε κανείς;

Υ.Γ.3. Αυτή η 48ωρη απεργία της Ε.Σ.Η.Ε.Α. και το κενό ενημέρωσης (στα «συμβατικά» -εκτός διαδικτύου μέσα) ποιον ακριβώς εξυπηρετεί; Ποιόν «διευκολύνει» άραγε;