Ψυχή βαθειά!

Σε μια εποχή - Ύβριν για τον Άνθρωπο σαν την σημερινή, κάτω από τους αστερισμούς της κρίσης – ηθικής, ανθρωπιστικής, οικονομικής, χρηματοπιστωτικής – και του εκμηδενισμού που απειλεί αυτά τα ίδια τα θεμέλια της ύπαρξής μας – ατομικής, κοινωνικής, εθνικής – και που ο Kierkergaard ονομάζει Αγωνία και ο Hölderlin και ο Nietzsche ονομάζουν Κίνδυνο και Αποτυχία, αυτή η εποχή δεν μπορεί τελικά να ξεπεράσει τις δυνατότητες και τις ικανότητες του ανθρώπου ή να προσβάλει και αμφισβητήσει την αυτάρκεια του ανθρώπινου λογισμού... Όμως πώς;...Μια κοινωνία – η ελληνική - δεν μπορεί ακόμη να συνειδητοποιήσει την Ιστορική της Αποτυχία και δεν θα μπορέσει, ίσως, και για μεγάλο ιστορικό καιρό, να βρεί μέσα της τη δύναμη να αποκαταστήσει την ενότητα του ανθρώπου με τον εαυτό του και, κατ΄ επέκταση και με τους συνανθρώπους του… πρέπει όμως, αργά και βασανιστικά κάποια ιστορική στιγμή να βρεθεί στην Ανάγκη να αναγνωρίσει την πραγματικότητα του Εφιάλτη, να απομυθοποιήσει κάποτε την ίδια της την Ενοχή, να δώσει ένα νόημα στην ίδια της την Κάθαρση: με την συνειδητοποίηση του Αρνητικού και του σταδιακού Θανάτου της, η κατάρρευση του πύργου της Βαβέλ της θα ήταν, ίσως, γι΄ αυτήν την κοινωνία μια ύστατη ελπίδα σωτηρίας……Αυτό όμως δεν θα συμβεί με ένα ατομικό ή κοινωνικό «αυτοματισμό»… θα πρέπει η ατομική και συλλογική Συνείδηση σαν προϋπόθεση της διατήρησης της ακεραιότητας και της ενότητας, της υπεροχής του Ανθρώπου πάνω στην Ύβριν, να αντιληφθεί ότι, η τιτανική π ά λ η των α ν τ ι θ έ τ ω ν, η οποία οδηγεί στην Αντίσταση και Ανατροπή του Απάνθρωπου Τέρατος, που είναι η ιστορική μοίρα του, είναι το μοναδικό και ακλόνητο - θ ε μ έ λ ι ο - κάθε ανθρώπινης κοινωνίας και συνύπαρξης που με βεβαιότητα οδηγεί στην ατομική και κοινωνική απελευθέρωση… Σε κάθε άλλη περίπτωση η μόνη βεβαιότητα είναι ο προδιαγεγραμμένος ατομικός, κοινωνικός και εθνικός μας Θάνατος και Ανυπαρξία….λογοδρόμος