Πώς παίζει το βιολί της εξουσίας η διαπλοκή στην Ελλάδα…

Σημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος Ορθά αντιλαμβάνεται ο Αλέκος Παπαδόπουλος πως ο μόνος τρόπος ανασύστασης του πολιτικού κέντρου στην Ελλάδα είναι η αναδιάρθρωση του πολιτικού λόγου της διαπλοκής, στο πλαίσιο ενός «αντιποπουλιστικού» - «αντιπερονικού» ιδιώματος. Κόντρα στον ακροδεξιό λαϊκισμό και στον ελληνικό «περονισμό» των ημερών, που ως κεντρικό αίτημα αρθρώνουν την «δικαιoκρατία» (: justificalisimo), οι...... πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούν την χώρα στη βάση του προγράμματος συντεταγμένης πτώχευσης και εσωτερικής υποτίμησης της Τρόικας, επιχειρούν να ανασυνταχθούν υπό το σύνθημα: έξω οι λαϊκιστές από την εξουσία!
Μόνον που ο «αντιποπουλισμός» και «αντιπερονισμός» των δυνάμεων αυτών που ταυτίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια με το καθεστώς ολοκλήρωσης της διαπλοκής, καταλήγοντας στη χειρότερη πτωχευτική διαδικασία που θα μπορούσαν να επιλέξουν, αποτελεί αναμφίβολα το χειρότερο είδος λαϊκισμού: ενός Λαϊκισμού που βασίζεται σε μια οικονομιστική παραμυθία περί «σωτηρίας» και κοινωνικοοικονομικής προόδου δια του ιδεολογήματος «πάση θυσία στο Ευρώ»! Δεν υπάρχει χειρότερος λαϊκισμός από αυτόν που αναπαριστά μια δήθεν ρεαλιστική πραγματικότητα, η οποία κατασκευάζεται με απολύτως ανορθολογικά υλικά. Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή λαϊκισμού από εκείνη που συνειδητά παραπιεί τα αντικειμενικά στοιχεία και χαρακτηριστικά της ελληνικής εθνικής οικονομίας, όπως και εκείνα του τραγικά αντικοινωνικού και αντεθνικού μοντέλου συντεταγμένης πτώχευσης, προπαγανδίζοντας διαρκώς πως οι «θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο» και πως «φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ» μιας πρωτοφανούς στην ιστορία εσωτερικής υποτίμησης σε καιρό ειρήνης! Αυτό το βιολί που παίζει η διαπλοκή, επιχειρώντας να διασωθεί δια της προωθήσεως των δικών της ανθρώπων οριζοντίως και καθέτως, στο υπό αναδιαμόρφωση πολιτικό σύστημα, πράγματι δεν μοιάζει με το βιολί του Juan Domingo Perón, ούτε ασφαλώς με εκείνο του αυστριακού ακροδεξιού λαϊκιστή Jörg Haider: δεν θα μπορούσε η κεντροαριστερά στην σημερινή Ελλάδα να συνεχίσει να κρατά το βιολί της εξουσίας με το αριστερό και να την παίζει με το δεξί, όπως έπραττε διαχρονικά!!! Τώρα που έμεινε στην ουσία παράλυτη δεν μπορεί να την παίζει όπως πρώτα! Μπορεί, ωστόσο, ασφαλώς να κατηγορεί τους αντιπάλους της για ποπουλισμό και περονισμό. Δύο στρατηγικές που κατεξοχήν χαρακτήρισαν το ελληνικό πελατειακό καθεστώς, που δομήθηκε από τον δικομματισμό κεντροδεξιών και κεντροαριστερών της μεταπολίτευσης του 1974. Αυτό το πελατειακό καθεστώς της ρεμούλας και της διαπλοκής επιχειρεί τώρα να μετεξελιχθεί σε νεοκορπορατικό υπό την επιτροπεία των επίσημων δανειστών της χώρας, αναπτύσσοντας μια μορφή προπαγάνδας που καταγγέλλει τον πελατειακό και κορπορατικό λαϊκισμό, ο οποίος - όπως ορθά επίσης διαπιστώνει ο Αλέκος Παπαδόπουλος - «διατρέχει οριζόντια όλα τα κόμματα»! Λέμε τα ίδια με το κ. Παπαδόπουλο, αντιλαμβανόμενοι την ανάγκη το πολιτικό σύστημα να αναδομηθεί σε μια αντι-λαϊκιστική βάση; Δεν νομίζω! Απλώς ο κ. Παπαδόπουλος αντλώντας από τον δικό μας (ενός μέρους εκ των ριζοσπαστών δημοκρατών-ευρωπαϊστών) αντι-λαϊκιστικό λόγο, παρεμβαίνει επιχειρώντας να διορθώσει - επίσης σωστά - την προπαγάνδα της διαπλοκής σε ό, τι αφορά στην κεντροαριστερά. Κατάλαβε ο άνθρωπος το αδιέξοδο της διαπλοκής, στην προσπάθεια της να προσδώσει τεχνοκρατικά, φυσιολατρικά και άλλα μη-πολιτικά χαρακτηριστικά στην υπό ανασύσταση κατακερματισμένη κεντροαριστερά - η οποία στην ουσία δεν διακρίνεται καθόλου πλέον από την κεντροδεξιά - και επιχειρεί δια του «αντιποπουλισμού» στη θέση του τεχνοκρατισμού, να προσδώσει πολιτικότητα στο εγχείρημα σωτηρίας ενός διαπλεκόμενου, απαξιωμένου στο εσωτερικό και ηττημένου-παραδομένου στο εξωτερικό καθεστώτος. Δυστυχώς γι’ αυτόν, έτσι δεν αποκτά πολιτικότητα το κέντρο. Αντίθετα η μορφή αυτή αντιποπουλιστικής προπαγάνδας αναδεικνύει την έλλειψη σαφούς πολιτικότητας. Το βιολί δεν έχει σημασία με ποιο χέρι το κρατούμε και με ποιο χέρι το παίζουμε… σημασία έχει τι ήχο παράγει! Και ο ήχος του στις σημερινές ελληνικές συνθήκες, ή θα είναι γνήσια νεοφιλελεύθερος ή αυθεντικά σοσιαλ-δημοκρατικός για να μην είναι λαϊκιστικός. Αν γουστάρεις νεοφιλελεύθερο αποτέλεσμα, δεν έχει παρά να τρίψεις το δοξάρι της τρόικας στις χορδές της ελληνικής κοινωνίας. Αν όμως θελήσεις σοσιαλ-δημοκρατικό ήχο, δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να δοκιμάσεις να παράγεις ήχο με τα δάχτυλα. Να το κάνεις PIZZICATO, φίλε μου! Μάλιστα, έτσι παίζεται σήμερα το βιολί, για να πάψει η βαβούρα του εκκωφαντικού μαξιμαλισμού διαφόρων λαϊκιστών της δεξιάς και της αριστεράς και ο απολιτικός θόρυβος από τις απολύτως καιροσκοπικές δοξαριές ενός καταρρέοντος καθεστώτος που ορίζει τον εαυτό του στο πολιτικό κέντρο για να προσελκύει εκείνους που ταυτίζουν το βιολί ή με το όργανο αναπαραγωγής του κρατικοδίαιτου εαυτού τους, ή με το όργανο μιας χούφτας ελλήνων ολιγαρχών, ή με τα «βιολιά» από κλαρίνο, ούτι, ντέφι και τσαμπούνα των πανηγυρτζήδων, εκεί κάτω στις τηλεοπτικές όχθες του «Ποταμιού» και υπό τον ίσκιο της «Ελιάς»! Η διαπλοκή στην σημερινή Ελλάδα επιχειρεί να παίξει το βιολί της εξουσίας με ουσιαστικά παράλυτα χέρια και έτσι δεν της απομένει τίποτε άλλο παρά να του αλλάξει υπόσταση, να το μετατρέψει φαντασιακά είτε σε αναπαραγωγικό όργανο των προνομιούχων ενός καταρρέοντος δικομματικού κράτους, είτε σε «βιολιά», παρεούλες, δηλαδή, μουσικών που παίζουν διάφορα παραδοσιακά μουσικά όργανα για τα πανηγύρια! Ξέρετε πώς την έπαθε η διαπλοκή; Περίμεναν αποχαυνωμένοι στον μικρόκοσμό τους, να σπάσουν οι χορδές του βιολιού της για να αποφασίσει να τις αλλάξει. Μόνον που μια-μια έσπασαν όλες και έτσι έμεινε το δοξάρι της Τρόικας να γρατζουνά το ξύλο! Αυτός όμως ο ήχος που παράγεται και η σκόνη που βγαίνει από την τριβή του δοξαριού στο ξύλινο σώμα του βιολιού, ούτε ως αντιποπουλισμός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ούτε ως αντιπερονισμός, αλλά ως ήχος πριονιού που πριονίζει το σώμα της πολιτικής κοινότητας των ελλήνων. Κάπως έτσι οι «αντιπερονιστές» μας μοιάζουν περισσότερο με πριονιστές. Το βιολί της εξουσίας των διαπλεκομένων μοιάζει πλέον με κακοφτιαγμένο «μουσικό πριόνι»! Παίζεται ασφαλώς με το δοξάρι του βιολιού της Τρόικας, αλλά αυτό δεν το καθιστά βιολί με πολιτικούς όρους. Ακούς μια στριγκλιά και δεν ξέρεις αν προέρχεται από το κέντρο του πολιτικού συστήματος ή από τον τηλεθεατή, που δεν αντέχει πια τον ήχο του πριονίσματος στο εισόδημα, αλλά και στα ανθρώπινα και κοινωνικά του δικαιώματα. Αν η αγωνιούσα για τα προνόμιά της κεντροαριστερά και κεντροδεξιά, ήξερε τι είναι βιολί και το σεβόταν ως πολιτικό όργανο, δεν θα επέλεγε ποτέ την συγκεκριμένη μορφή πτώχευσης κράτους και τραπεζικού συστήματος και δεν θα θριαμβολογούσε για την επιλογή μιας μακροχρόνιας εσωτερικής υποτίμησης, στην θέση μίας ορθολογικής πτώχευσης – εάν η γερμανική κυβέρνηση δεν αποφάσιζε τελικά για την πολιτική αντί για την στενά χρηματοπιστωτική διευθέτηση της κρίσης – με σημαντική διαγραφή του χρέους και παράλληλα με ένα δεκαετές Εθνικό Σχέδιο χρηματοδότησης ενός επενδυτικού προγράμματος, το οποίο θα συνέβαλε στην παραγωγική ανασυγκρότηση, με έμφαση την εξαγωγική βιομηχανία υψηλής απασχολούμενης τεχνολογίας. Αντί γι’ αυτό, οι διαπλεκόμενοι σε ένα κοινό πλαίσιο αναφοράς κεντροδεξιάς – κεντροαριστεράς, επιδόθηκαν σε έναν αγώνα εξαπάτησης της ελληνικής κοινωνίας, κατασυκοφάντησης όσων είχαμε γνώση και αυτοσεβασμό για να αρθρώσουμε έναν συγκροτημένο πολιτικό λόγο ως γενική πρόταση αντιμετώπισης της κρίσης, και διαστροφής των πολιτικών σχέσεων που ορίζονταν δια του «ατομικού μηχανισμού σωτηρίας της Ελλάδας». Προτίμησαν για να περισωθεί το καθεστώς ηγεμονίας τους και τα προνόμιά τους ασφαλώς, να Λαϊκίσουν με έναν τέτοιο τρόπο που καθιστούσε τον φασιστικό λαϊκισμό ή τον σταλινικό λαϊκισμό … μελωδίες αγγέλων! Βλέπετε, για να δικαιολογηθεί η αποκοτιά του Λαϊκισμού κεντροδεξιών και κεντροαριστερών που οδήγησε την Ελλάδα δίχως παραγωγική και ουσιαστικώς θεσμική ικανότητα, στην ευρωζώνη, απαιτείτο ένας ακόμη πιο πρόστυχος Λαϊκισμός για να διασκεδαστούν τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφικής για την ελληνική κοινωνία επιλογής, που οδήγησε στην δραματική κρίση της συντεταγμένης πτώχευσης και φτωχοποίησης! Κι όμως, αυτοί … συνεχίζουν να παίζουν το «βιολί» τους! Αυτό που, τέλος πάντων, νομίζουν ή εμφανίζουν οι ίδιοι ως βιολί. Δεν γνωρίζω το πότε, αλλά είμαι βέβαιος πως κάποια στιγμή, όταν ο ελληνικός λαός αρχίσει να διακρίνει την διαφορά του βιολιστή από τον άτσαλο πριονιστή του, ο Λαϊκισμός της διαπλοκής και του περίφημου ελληνικού κέντρου της «συναίνεσης», του «εκσυγχρονισμού» και του «μεσαίου χώρου», θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το δοξάρι! Ξέρετε, αυτό το «μαγικό ραβδάκι» που καθιστούσε μια νομενκλατούρα ανασφαλών μετριοτήτων με καιροσκοπικό ταμπεραμέντο, μεγάλους «βιολιστές» και «τραγουδιστές», σαν για παράδειγμα, τον κ. Παπαδόπουλο και τον κ. Πάγκαλο, αντιστοίχως!