ΠΙΑΣΕ ΕΝΑ ΠΙΤΑ ΓΥΡΟ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ

Γράφει ο Γιώργος Χατζηαναγνώστου

Αναρωτιέται κανείς γιατί τόσα πολλά σουβλατζίδικα και μάλιστα το ένα δίπλα στο άλλο. Προσφέροντας σκέτο καλαμάκι ή τυλιχτό με κοτόπουλο,ανοιγοκλείνουν σαν τα μανιτάρια δίπλα μας ενώ άλλες φορές αλλάζουν χέρια ιδιοκτήτη χωρίς κανείς περαστικός να καταλάβει τίποτα.
Η Μικρομεσαία επιχειρηματικότητα ανάγκης στο μεγαλείο της. Στο προ μνημονίου παρελθόν, σχολές Μαγειρικής έχτιζαν το λαμπρό μέλλον νέων sef , σε 5αστερα ξενοδοχεία με υψηλούς μισθούς ,και μπριγάδα από κάτω νέων εν δυνάμει μαγείρων .
Φευ.Τα όνειρα χιλιάδων νεολαίων κατέρρευσαν μαζί με την οικονομία ,τα προπωλημένα all inclusive με 20€ το άτομο ,και την εκποίηση του μέλλοντος των ελλήνων χωρίς την συναίνεση τους σε Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου εις χείρας τρίτων.
Όλοι αυτοί οι νεολαίοι, αλλά και γενικά οι πολίτες χωρίς πανεπιστημιακές σπουδές καθημερινά, ανιχνεύουν την δυνατότητα επιβίωσης στον ιδιωτικό τομέα μαζί με τους χιλιάδες μεσήλικες που έχασαν την δουλειά τους ,ή έκλεισαν την μικρομεσαία επιχείρηση.
Το δημόσιο είναι σαν μην υπάρχει παρά μόνο για τους εκλεκτούς .Μαζικό Συνοθύλευμα ψυχών σε αναζήτηση ελπίδας θα έλεγε κανείς,σε μια ανύπαρκτη οικονομία των ολίγων που συνθλίβουν τα όνειρα των υπολοίπων καθημερινά και πιότερο.
Γιατί θα ήταν ανήθικο να υποστηρίζαμε το αντίθετο ,έχοντας την ψευδαίσθηση ότι κάτι που είναι κερδοφόρο με υψηλό συντελεστή υπεραξίας δεν θα περάσει με χίλιους δύο τρόπους στις επιχειρήσεις εντάσεως κεφαλαίου των ολίγων.
Και βέβαια από πού θα υποστηρίζονται αυτές εν αντιθέσει με τις μικρομεσάιες; Από αντίστοιχες Τραπεζικές επιχειρήσεις ,ΜΚΟ , Κοινσεπ ,που θα έχουν πρόσβαση στην ανίχνευση προϊόντων ή υπηρεσιών πιθανής κερδοφορίας.
Όμως αυτή καθεαυτή η ανάγκη δημιουργίας καταστημάτων –και δη σουβλατζίδικων- εστιάζεται στην σταθερή κερδοφορία αυτών των καταστημάτων που καίτοι έχουν οικονομικό ενδιαφέρον, είναι μια σκληρή δουλειά που για να επιβιώσει κανείς θέλει υπομονή, επιμονή ,και διάρκεια.Η ταμειακή ρευστότητα είναι το bonus σε αυτούς που επιμένουν στην σταθερή ποιότητα.
Με 2 σημερινά ευρώ ο πολίτης γεμίζει γαστριμαργικά αλλά και θρεπτικά ανεξαρτήτως ποιότητας γεύματος,το αδειανό στομάχι ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο που θα έρθει. Θα έρθει όμως;

Σε ένα αύριο με φτηνή τροφή που στηρίζεται στην σημερινή χαμηλή τιμή των χοιρινών …Για να φανταστούμε όμως μια "ξαφνική" αύξηση των τιμών στα χοιρινά! Εκεί θα φανεί και η γύμνια του συστήματος ελέγχου τιμών,της επιτροπής ελέγχου καρτέλ κ.α.

Ακριβώς αυτή είναι και η επένδυση των επιχειρηματιών σε ταχυεστιατόρια σουβλατζίδικα. Είναι η επένδυση χωρίς δικαίωμα εναλλακτικής ,με άγνωστο αύριο καλύπτοντας το σήμερα..
Στο σήμερα όπου εάν αναλογιστούμε τις 4,000 αιτήσεις που έγιναν για να δημιουργηθούν καντίνες και σουβλατζίδικα γύρω από τον τύμβο Καστά στην Αμφίπολη ,καταλαβαίνουμε την ανάγκη επιβίωσης χιλιάδων πολιτών μέσα από επιχειρήσεις που χρειάζονται ένα κεφάλαιο κίνησης από 20.000€-100,000€ αναλόγως στόχων..
Σε σημερινή έρευνα μόνο σε μια ιστοσελίδα έρευνας 5,851 Σουβλατζίδικα εμφανίζονται στην λίστα υποψηφίων ενώ το δε 90% των νέων επιχειρήσεων είναι εστιατόρια καφετέριες μπαρ.
Είναι ενδεικτικό πως το 2011 άνοιγαν πάνω από δύο σουβλατζίδικα τη μέρα σε όλη την Ελλάδα. Σύμφωνα με στοιχεία της Κεντρικής Ένωσης Επιμελητηρίων, εκείνη τη χρονιά συστάθηκαν 776 επιχειρήσεις του είδους.
Την ίδια χρονιά όλα τα υπόλοιπα εστιατόρια που άνοιξαν (εστιατόρια σε ξενοδοχεία, ταβέρνες, ψαροταβέρνες, ψησταριές, με μουσική ή χωρίς, κέντρα διασκέδασης, οινομαγειρεία κ.ά.) ήταν 734.Τα τρία τελευταία χρόνια το κύμα μετριάστηκε, με 198 νέα ψητοπωλεία να εγγράφονται το 2012 στο Γενικό Εμπορικό Μητρώο (ΓΕΜΗ) και άλλα 105 το 2013.Έτσι τη χρονιά της έκρηξης ακολούθησε μια χρονιά λουκέτων, αφού το 2012 έκλεισαν 760 σουβλατζίδικα - ψητοπωλεία.Αυτό που αντικατοπτρίζει την σημερινή εικόνα του χώρου είναι ότι ο πολίτης αναζητά το ποιοτικό σουβλάκι και όχι γενικά το σουβλάκι...Παρ' όλα αυτά, σήμερα λειτουργούν στη χώρα 17.641 επιχειρήσεις του είδους, σύμφωνα με στοιχεία του ΓΕΜΗ (όλα τα υπόλοιπα εστιατόρια μαζί -όσα είναι εγγεγραμμένα στο Μητρώο- είναι 168.790).
«Μα φυσικά ο κόσμος στρέφεται στο σουβλάκι, είναι πιο οικονομικό. Τις περισσότερες φορές το σουβλάκι για μας είναι η αφορμή να βγούμε έξω από το σπίτι, με τον ίδιο τρόπο που παλιότερα λέγαμε ας πάμε σε μια ταβέρνα», θα έλεγαν οι πολίτες.
«Ο Έλληνας θέλει το σουβλάκι του», λέει ο Θανάσης Γκόλας, από τους βετεράνους του κλάδου, που διατηρεί ομώνυμο κατάστημα στο Μοναστηράκι από το 1964 σε ένα κατάστημα που δεν κλείνει ποτέ ,ακόμα και όταν είναι κλειστό προετοιμάζοντας την αυριανή ημέρα
Παρά την διαρκή πτώση τζίρου λόγω ανέχειας ο κόσμος στρέφεται στο φτηνό φαγητό αναγκαστικά λόγω έλλειψης χρημάτων,αναζητώντας ταυτόχρονα ποιοτικά σταθερό σουβλάκι και αποφεύγοντας τις σαλάτες αλλά και τα πολλά έξτρα στην παραγγελία, αναφέρει ο Ζαμπέλης Γιώργος με ποιοτικό σουβλατζίδικο στην Ηλιούπολη. Η τελευταία, πάντως, κλαδική μελέτη της ICAP για το fast food κατέληξε πως οι μεγάλες αλυσίδες της κατηγορίας με πολλά μαγαζιά franchise παρουσίασαν διακυμάνσεις την περίοδο 2002-2010, με τη γενική τάση του τζίρου να είναι φθίνουσα, «δεδομένου ότι η συγκεκριμένη κατηγορία δέχεται άμεσο ανταγωνισμό από τα (χιλιάδες) συνοικιακά παραδοσιακά σουβλατζίδικα και ψητοπωλεία». Το 2011 έγιναν 776 συστάσεις ψητοπωλείων και 414 διαγραφές το 2012 198 συστάσεις και 760 διαγραφές το 2013 συστάσεις και 360 διαγραφές
Για αυτά που πρακτικά συμβαίνουν κατά την διάρκεια λειτουργίας ,στο σουβλατζίδικο το τυλιχτό είναι το δύσκολο μέρος της επιχείρησης, δεδομένου ότι ο τυλιχτής καλείται συνήθως να ανταποκριθή σε μικρό χρόνο για πολλές παραγγελίες. Στην καθημερινή βάση δεν παύει ο νεκρός χρόνος αλλά και η προετοιμασία λειτουργίας του καταστήματος να μην φαίνονται σαν εργατοώρες στους πελάτες ,αλλά οι ιδιοκτήτες που δεν έχουν γιορτές και διακοπές ξέρουν.
Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες ξέρουν την διαφορά ποιότητας γύρου και τα μυστικά στα κρέατα ,ξέρουν για τα χημικά διόρθωσης ,για το χρώμα του γύρου ,τα κρέατα από βαρέλα και άλλα ,αλλά ….
Αλλά δεν ξέρουν τι καιρό θα κάνει ,πότε θα παίζει ο Παναθηναϊκός ,πότε θα γίνουν εκλογές ,πότε θα μπει η εφορία εν ώρα εργασίας στο φουλ για να ελέγξει ,πότε θα αλλάξει ο συντελεστής φορολόγησης, πότε με νέα ΚΥΑ θα πρέπει να αλλάξουν κάτι στα χαρτιά τους για να γλυτώσουν το πρόστιμο .
Ακριβώς όπως και όλοι οι πολίτες που δεν ξέρουν τι ξημερώνει αύριο σε αυτό το κράτος.
Παρ όλα αυτά η ανάγκη για μεροκάματο και μάλιστα με μετρητά αντί για τα του υπαλλήλου κάθε15 και 30του μηνός , μαζί με την επιβεβαίωση της οικονομικής ανεξαρτησίας είναι το δέλεαρ.
Όπως δέλεαρ είναι και η ανάπτυξη της χώρας σε παραγωγικές βάσεις και όχι παροχής υπηρεσιών … Και εάν δεν καταλάβουμε την ανάγκη αλλαγής πλεύσης …αλίμονο μας .
Ζωή με καθημερινά να τρώς σουβλάκι επιβίωσης δεν γίνεται ......
Μέχρι τότε πιάσε ένα πίτα γύρο για να γεμίσει το άδειο στομάχι …