Πέρα από την οργή και τον φόβο

Tου Νικου Κωνστανταρα
Οσο καθυστερούμε να δημιουργήσουμε, όσο περιμένουμε τις επόμενες περικοπές εισοδημάτων και δεν οραματιζόμαστε νέες οδούς ανάπτυξης, θα παραμείνουμε παγιδευμένοι μέσα σε αισθήματα ταπείνωσης και ανικανότητας. Οσο προσποιούμαστε τα θύματα κακών ξένων, που περίμεναν την ευκαιρία για να μας φοβίσουν με τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και έτσι να μας αναγκάσουν να δανειστούμε απ’ αυτούς με αντάλλαγμα την εθνική μας κυριαρχία, τόσο θα καθυστερεί η ημέρα που θα μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να πάρουμε τη θέση που μας πρέπει στον κόσμο. Αυτό θα το καταφέρουμε όταν κάνουμε έναν σοβαρό απολογισμό για το πού βρισκόμαστε, ποιοι είμαστε και ποιες είναι οι δυνατότητές μας.Στον σημερινό κόσμο, η Ελλάδα δεν έχει κανέναν τρόπο –ούτε τον λόγο– να γίνει βιομηχανική δύναμη. Δεν έχει ούτε τα ορυκτά ούτε την αγροτική βιομηχανία να γίνει εξαγωγέας πρώτων υλών. Αυτά που έχει, όμως, αρκούν για να παράγει αρκετό πλούτο για τον πληθυσμό της: είναι γεμάτη φυσικούς και πολιτιστικού